اثبات ضرورت امامت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[آیه اولی الامر]] ===

[[اطاعت اولی الامر]] در ردیف [[اطاعت خدا]] و [[پیامبر]] {{صل}} قرار داده شده است؛ بدون هیچ گونه قید و شرطی. یعنی همان طور که اطاعت خدا و پیامبر {{صل}} به صورت مطلق‏ لازم است، اطاعت اولی الامر نیز لازم است. این [[لزوم]] اطاعت اولی الامر به صورت مطلق، مفید [[عصمت]] [[اولی الامر]] از [[خطا]] و [[اشتباه]] است<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان ج۵، ص۳۹۰ ـ ۳۹۱؛ مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۱۷.</ref>؛ زیرا اگر اولی الامر مرتکب خطا گردد، [[اطاعت]] او لازم نیست: {{متن حدیث|لا طاعة لمخلوق فی معصیة الخالق}}<ref>سید رضی، محمد بن حسین‏، نهج البلاغة ص۵۰۰.</ref>. علاوه بر آن، اگر [[اطاعت]] اولی الامری که مرتکب خطا می‌‏گردد، لازم باشد به رغم [[مفاسد اجتماعی]] که دارد، [[امر]] به اطاعت او، امر به محال خواهد بود؛ زیرا موجب اجتماع امر و نهی می‏‌شود (یعنی در یک زمان، نسبت به یک عمل، هم امر باشد و هم [[نهی]])؛ چنان که [[فخر رازی]] گفته است<ref>{{عربی|من أمر الله بطاعته علی سبیل الجزم و القطع لا بد و أن یکون معصوما عن الخطأ، إذ لو لم یکن معصوما عن الخطأ کان بتقدیر إقدامه علی الخطأ یکون قد أمر الله بمتابعته، فیکون ذلک أمرا بفعل ذلک الخطأ و الخطأ لکونه خطأ منهی عنه، فهذا یفضی إلی اجتماع الأمر و النهی فی الفعل الواحد بالاعتبار الواحد، و انه محال}}؛ هر کس که خداوند به طور حتم و به صورت قطعی به اطاعت از او امر کرده باشد، ناگزیر باید از خطا معصوم باشد؛ زیرا چنان چه وی از خطا معصوم نباشد، آن خطا به دلیل انجام اولوالامر، امری است که خداوند به متابعت از آن دستور داده است و این موضوع به معنای دستور به انجام آن خطاست، و خطا از آن رو که خطاست مورد نهی قرار گرفته است، پس این موضوع به اجتماع امر و نهی در فعل واحد و به اعتبار واحد منجر می‌‌شود و آن محال است؛ رازی، فخر الدین محمد بن عمر، التفسیر الکبیر، ج۱۰، ص۱۱۶؛ مراغی، احمد مصطفی: تفسیر المراغی، ج۵، ص۷۲؛ رشید رضا، محمد: تفسیر المنار، ج۵، ص۱۸۱.</ref>. در اینکه [[وجوب اطاعت اولی الامر]] به صورت مطلق، در هر [[زمان]] و مکان، متوقف بر وجود [[اولی الامر]] است و عدم وجود اولی الامر یعنی [[لغو]] بودن [[اطاعت]] از آنها، در بین [[مفسران شیعه]] و [[سنی]]، اختلافی نیست و همه بالاتفاق این موارد را قبول دارند<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۳ ـ ۴، ص۱۰۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، ج۹، ص۵۳.</ref>.<ref>ر.ک: جمعی از نویسندگان، [[امامت‌پژوهی (کتاب)|امامت‌پژوهی]]، ص۲۵۷.</ref>