مقام محمود در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

مقام محمود (جایگاه پسندیده) همان جایگاه والایی است که هیچ جایگاهی بدان نمی‌رسد و در این جایگاه است که [[انسان]] شایسته [[ستایش]] و تحسین از سوی همگان، بدون استثنا، می‌گردد و نکوهش به صورت مطلق از او [[نفی]] می‌شود و این از [[مقامات]] رفیع [[اخروی]] است. در [[سوره اسراء]] و به هنگام [[سخن گفتن]] از آنچه [[خدای تعالی]] به [[بندگان]] شب زنده‌دار خویش ارزانی می‌دارد، از این جایگاه یاد شده است: {{متن قرآن|وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَكَ عَسَى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَحْمُودًا}}<ref>«و پاره‌ای از شب را بدان (نماز شب) بیدار باش که (نمازی) افزون برای توست باشد که پروردگارت تو را به جایگاهی ستوده برانگیزد» سوره اسراء، آیه ۷۹.</ref>.

[[مفسران]]، مقام محمود را در این [[آیه]] به همان چیزی که ما پیش‌تر گفتیم، [[تفسیر]] کرده‌اند<ref>طباطبایی، سیدمحمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۷۶.</ref>، همان‌گونه که آن را به [[مقام شفاعت]] تفسیر نموده‌اند<ref>طباطبایی، سیدمحمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۷۶.</ref>. «مقام محمود» از جایگاه‌های [[اهل بیت]]{{عم}} نزد [[خداوند]] به شمار می‌رود و با [[تولی و تبری]] است که انسان به این جایگاه والا و پسندیده‌ای که [[خداوند متعال]] به اهل بیت{{عم}} بخشیده است، صعود می‌کند. [[معراج]] [[مؤمن]] به سوی این جایگاه، همان تولی و تبری و [[شب‌زنده‌داری]] است<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۲ (کتاب)|بر آستان عاشورا ج۲]]، ص ۲۱۵.</ref>.