آیه هادی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از [[آیات]] معروف دربارۀ [[اهل بیت]]، آیۀ [[منذر]] و [[هادی]] است. دو وصف [[منذر]] ([[بیم دهنده]]) و [[هادی]] ([[هدایت کننده]]) از [[اوصاف پیامبران]] است که در [[قرآن]] مورد تأکید قرار گرفته است: {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«و کافران می‌گویند: چرا نشانه‌ای از پروردگارش بر او فرو فرستاده نشده است؟ تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref>.

[[حضرت علی]] {{ع}} هرچند [[پیامبر]] و دریافت کنندۀ [[وحی]] نیست، اما مطابق صریح [[آیه]] و [[تفسیر]] و [[تطبیق]] [[پیامبر]] {{صل}}، [[مقام]] "[[هادی]]" بعد از [[پیامبر]] {{صل}} را داراست. لذا به این [[آیه]] برای [[اثبات امامت]] و [[انتصابی]] بودن [[امامت]] [[حضرت علی]] {{ع}} [[استدلال]] و استناد شده و در [[روایات]] بسیاری، [[علی]] و [[امامان]] دیگر، به عنوان [[هدایتگران]] [[جامعه]] معرفی شده‌اند.

{{متن قرآن|إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref>. معنای [[آیه]] با توجه به [[آیات]] دیگر و [[روایات]] این است که همواره از سوی [[خداوند]] هدایت‌گرانی وجود داشته و خواهند داشت، که [[مردم]] را به [[آیین حق]] [[هدایت]] کرده و خواهند کرد. این هدایت‌گران یا پیامبران‌اند و یا [[جانشینان]] آنان<ref>طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۱، ص۳۰۵.</ref>.

در [[قرآن کریم]] از [[پیامبران]] با عنوان نذیر و [[منذر]] یاد شده است<ref>سبأ: ۳۴؛ فاطر: ۲۴؛ زخرف: ۲۳؛ نجم: ۵۶؛ فرقان: ۵۱؛ ص: ۴ و آیات دیگر.</ref>. بنابراین، [[پیامبر]] {{صل}} یکی از مصادیق [[منذر]] ([[پیامبر الهی]])، چنان که [[پیامبران پیشین]] نیز مصادیق دیگر آن بودند، و همه [[پیامبران]] مصادیق [[هادیان الهی]] نیز بوده‌اند، چنان که اوصیای آنان، دیگر مصادیق [[هادیان]] [[خداوند]] بوده‌اند. بر این اساس [[اوصیای پیامبر]] [[اسلام]] {{صل}} نیز مصادیق [[هادیان الهی]] خواهند بود که نخستین آنان [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} است و این، مطلبی است که در [[روایات]] [[شأن نزول]] [[آیه]] بیان شده است. در این [[روایات]] که در [[منابع حدیثی]] [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در حد [[متواتر]] [[نقل]] شده آمده است که [[پیامبر]] {{صل}} به [[علی]] {{ع}} اشاره کرد و او را به عنوان مصداق [[هادی]] معین کرد. تعابیری که در این [[روایات]] آمده بیانگر [[حصر]] است، مانند: {{متن حدیث|أَنْتَ الْهَادِي بَعْدِي يَا عَلِيُّ، بِكَ يَهْتَدِي الْمُهْتَدُونَ}}؛ به ویژه آنکه چنین تعبیری درباره دیگر [[صحابه]] وارد نشده است. بر این اساس، مفاد [[روایات]] این است که در میان [[اصحاب پیامبر]] {{صل}} تنها [[علی]] {{ع}} است که مصداق [[هادی]] [[الهی]] می‌باشد. و این، همان معنای [[امامت]] است. بنابراین معنای این [[سخن پیامبر]] {{صل}} که فرمود: {{متن حدیث|أَنَا الْمُنْذِرُ، وَ عَلِيٌّ الْهَادِي}} این است که من مصداق [[منذر]] ([[پیامبر]]) هستم و [[علی]] مصداق [[هدایت‌گری]] است که [[پیامبر]] نیست<ref>طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۱، ص۳۲۷.</ref>.

[[محمد بن عباس]] معروف به حجام در [[کتاب]] [[تأویل]] ما أنزل من القرآن الکریم فی النبی {{صل}} از پنجاه طریق [[روایت]] کرده است که [[هادی]] در [[آیه]] مورد بحث بر [[علی]] {{ع}} [[تطبیق]] شده است<ref>سعدالسعود، ص۹۹.</ref>. [[حاکم نیشابوری]] بر صحت [[سند حدیث]] تصریح کرده است؛ چنان که [[ضیاء]] مقدسی نیز آن را در کتاب المختاره [[نقل]] کرده است، به گفته [[سیوطی]] وی در این کتاب احادیثی را آورده که ملتزم به صحت آنها بوده است<ref>تدریب الراوی، ج۱، ص۱۱۵.</ref> برخی از محققان درباره صحت اسناد [[حدیث]] از طریق [[اهل سنت]] تحقیق ارزنده‌ای انجام داده و به همه تشکیک‌ها پاسخ داده است<ref>میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار، ج۲۰، ص۳۱۴- ۳۳۶.</ref>.<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۳-۴۵۴.</ref>

# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]

# [[پرونده:978964298273.jpg|22px]] [[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[امامت ۲ (کتاب)|'''امامت''']]

{{پایان منابع}}