بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
یکی از منابع [[ائمه]] {{عم}} '''[[تحدیث]]''' است و ایشان بخشی از [[علم]] خود را از این راه و [[سخن گفتن]] با [[فرشتگان الهی]] به دست می‌آورند که نوعی [[الهام]] به حساب می‌آید. | یکی از منابع [[ائمه]]{{عم}} '''[[تحدیث]]''' است و ایشان بخشی از [[علم]] خود را از این راه و [[سخن گفتن]] با [[فرشتگان الهی]] به دست می‌آورند که نوعی [[الهام]] به حساب می‌آید. علم و [[آگاهی]] که توسط [[قلب]] [[انسان]] [[درک]] می‌گردد، [[الهام]] و تأثیرپذیری و [[معرفتی]] که توسط دستگاه شنیداری محقق می‌گردد، تحدیث دانسته شده است. [[محدث]] کسی است که [[فرشته]] با او سخن بگوید؛ بدون اینکه [[پیامبر]] باشد و یا فرشته را ببیند و یا کسی که در او دانشی به طریق الهام و [[مکاشفه]] ایجاد گردد و یا آنکه در قلب او حقایقی پدید آید که از دیگران مخفی است. | ||
== معناشناسی | == معناشناسی تحدیث و الهام == | ||
[[علوم | [[علوم اهل بیت]]{{عم}} منحصر در آنچه از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} شنیده بودند نبوده است، بلکه یکی دیگر از منابع علوم اهل بیت{{عم}} محدث بودن ایشان است. [[امامان]]{{عم}} بخشی از علم خود را از راه "تحدیث" و سخن گفتن با فرشتگان الهی به دست می‌آورند که نوعی الهام به حساب می‌آید<ref>ر.ک: [[محمد تقی مصباح یزدی|مصباح یزدی، محمدتقی]]، [[آموزش عقاید (کتاب)|آموزش عقاید]]، ص۳۲۱؛ [[محمد حسن نادم|نادم، محمد حسن]]، [[علم غیب از نگاه عقل و وحی (کتاب)|علم غیب از نگاه عقل و وحی]]، ص۳۳۰؛ [[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه، عبدالحسین]]، [[کلام نوین اسلامی ج۲ (کتاب)|کلام نوین اسلامی]]، ص۳۹۶ ـ ۳۹۷؛ [[عسکری امام‌خان|امام خان، عسکری]]، [[منشأ و قلمرو علم امام (پایان‌نامه)|منشأ و قلمرو علم امام]]، فصل پنجم؛ [[علی کرجی|کرجی، علی]]، [[جلوه‌های دانش علی (مقاله)|جلوه‌های دانش علی]]، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه، ص۱۳؛ [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمدتقی]]، [[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص۴۸؛ [[سید محمد جعفر سبحانی|سبحانی، سید محمد جعفر]]، [[منابع علم امامان شیعه (کتاب)|منابع علم امامان شیعه]]، ص۱۳۰ ـ ۱۴۰؛ [[سید علی هاشمی|هاشمی، سید علی]]، [[علم امام تام یا محدود؟ (مقاله)|علم امام تام یا محدود؟]]، فصلنامه مشرق موعود، ش ۳۷؛ [[محمد کاظم رحمان ستایش|رحمان ستایش، محمد کاظم]]، [[بازشناخت نظام اندیشگی نص گرایان و محدثان متقدم (مقاله)|بازشناخت نظام اندیشگی نص گرایان و محدثان متقدم]]، ص۱۱۶ ـ ۱۱۹؛ [[منصف علی مطهری|مطهری، منصف علی]]، [[علم ائمه از نظر عقل و نقل (پایان‌نامه)|علم ائمه از نظر عقل و نقل]]، ص۷۱.</ref>. | ||
[[علم]] و [[آگاهی]] که توسط [[قلب]] [[انسان]] [[درک]] می‌گردد، [[الهام]] و تأثیرپذیری و [[معرفتی]] که توسط دستگاه شنیداری محقق می‌گردد، [[تحدیث]] دانسته شده است<ref>مفید، محمد بن محمد، ارشاد، ج ۲، | [[علم]] و [[آگاهی]] که توسط [[قلب]] [[انسان]] [[درک]] می‌گردد، [[الهام]] و تأثیرپذیری و [[معرفتی]] که توسط دستگاه شنیداری محقق می‌گردد، [[تحدیث]] دانسته شده است<ref>مفید، محمد بن محمد، ارشاد، ج ۲، ص۱۸۶؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ۱ ص۳۱۸ و ۳۹۸.</ref>. [[محدث]] کسی است که [[فرشته]] با او سخن بگوید؛ بدون اینکه [[پیامبر]] باشد و یا فرشته را ببیند و یا کسی که در او دانشی به طریق [[الهام]] و [[مکاشفه]] ایجاد گردد و یا آنکه در قلب او حقایقی پدید آید که از دیگران مخفی است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۷۱، ح۴.</ref>. لغویون [[محدّث]] را به مُلهَم [[ترجمه]] کرده و می‌گویند: "مُلهَم کسی است که چیزی در قلبش [[القاء]] می‌شود، پس به خاطر قوۀ [[حدس]] [[قوی]] و فراستی که دارد، به او خبر داده می‌شود و این روشی است که [[خداوند]] آن را به [[بندگان]] برگزیده‌اش داده است، مثل این است که به آنها چیزی الهام می‌شود، سپس آن را می‌گویند"<ref>ابن اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج ۱، ص۳۵۰؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۲، ص۱۳۴.</ref>. در این زمینه [[محمد بن مسلم]] می‌‌گوید: نزد [[امام صادق]]{{ع}} صحبت از محدّث به میان آمد، فرمود: "محدّث کسی است که صدای فرشته را میشنود ولی شخص او را نمیبیند". عرض کردم: فدایت شوم از کجا تشخیص میدهد که [[کلام]] فرشته است؟ فرمود: "به واسطه [[آرامش]] خاطر و وقاری که در آن حال به وی عطا می‌شود میفهمد فرشته است"<ref>{{متن حدیث|ذُکِرَ الْمُحَدَّثُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ{{ع}}فَقَالَ إِنَّهُ یَسْمَعُ الصَّوْتَ وَ لَا یَرَی الشَّخْصَ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ کَیْفَ یَعْلَمُ أَنَّهُ کَلَامُ الْمَلَکِ قَالَ إِنَّهُ یُعْطَی السَّکِینَةَ وَ الْوَقَارَ حَتَّی یَعْلَمَ أَنَّهُ کَلَامُ مَلَکٍ}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۱، ص۲۷۱.</ref>. [[سخن گفتن]] [[فرشتگان]] با [[حضرت مریم]]{{س}}<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۴۲ ـ ۴۵.</ref> و [[ساره]] [[همسر حضرت ابراهیم]]{{ع}}<ref>سورۀ هود، آیۀ ۷۱.</ref> و با [[حضرت زهرا]]{{عم}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، علل الشرایع، ج۱، ص۲۱۶، باب ۱۴۶، ح۱؛ ابن جریر طبری، محمد، دلائل الامامه، ص۲۸.</ref> نمونه‌ایی از [[تحدیث]] [[ملائکه]] است. برخی از [[امامان]]{{عم}} که در دوران [[طفولیت]] به [[مقام امامت]] می‌رسیدند و از همه چیز [[آگاه]] بودند، از این طریق بوده است<ref>ر.ک: [[محمد تقی مصباح یزدی|مصباح یزدی، محمدتقی]]، [[آموزش عقاید (کتاب)|آموزش عقاید]]، ص۳۲۱؛ [[ابراهیم امینی|امینی، ابراهیم]]، [[بررسی مسائل کلی امامت (کتاب)|بررسی مسائل کلی امامت]]، ص۲۴۹؛ [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمدتقی]]، [[حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت (مقاله)|حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت]]، فصلنامۀ آینۀ معرفت، ش ۳۷، ص۱۵۲؛ [[محمد حسن نادم|نادم، محمد حسن]]، [[سید ابراهیم افتخاری|افتخاری، سید ابراهیم]]، [[منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد (مقاله)|منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد]]، ص۵۹؛ [[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه، عبدالحسین]]، [[کلام نوین اسلامی ج۲ (کتاب)|کلام نوین اسلامی]]، ج ۲، ص۳۹۶ ـ ۳۹۷؛ [[محمد صادق عظیمی|عظیمی، محمد صادق]]، [[سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی (پایان‌نامه)|سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی]]، ص۱۷۶؛ [[سید علی موسوی|موسوی، سید علی]]، [[تبیین و بررسی گستره علم امام از دیدگاه علامه طباطبایی و امام خمینی (پایان‌نامه)|تبیین و بررسی گستره علم امام از دیدگاه علامه طباطبایی و امام خمینی]]، ص۸۸.</ref>. | ||
== تفاوت [[مقام | == تفاوت [[مقام تحدیث]] با [[الهام]] و [[وحی]] == | ||
مقام تحدیث به این معناست که [[امام]]{{ع}} در اثر [[نزاهت]] [[روحی]]، [[صفای باطن]] و [[شایستگی]] [[علمی]] به مرتبه‌ای می‌رسد که فرشتگان آسمانی با او به [[گفتگو]] می‌پردازند. مقام تحدیث را باید مرتبه‌ای بالاتر از الهام و [[پایین‌تر]] از وحی دانست. بالاتر بودن مقام تحدیث از الهام از دو جهت است: | |||
# [[الهام]] [[موهبت]] و رهنمونی است [[الهی]] که همه [[بندگان]] به [[میزان]] صفای | # [[الهام]] [[موهبت]] و رهنمونی است [[الهی]] که همه [[بندگان]] به [[میزان]] صفای باطن یا مصالحی دیگر از آن بهره دارند و اختصاص به افرادی خاص ندارد، چنانکه [[خداوند]] در [[قرآن]] به صراحت از [[الهام به مادر موسی]] یاد کرده است. در حالی که [[تحدیث]] مقامی است خاص، که تنها شماری محدود از [[بندگان]] [[صالح]] خداوند همچون [[اوصیا]] و [[امامان]]{{عم}} از آن بهره دارند. | ||
# در عموم موارد منشأ [[الهام]] مبهم است و فقط [[انسان]] در مییابد که بارقه‌ای در [[دل]] او درخشیدن گرفته و راهی برای [[گریز]] از [[مهلکه]] یا برون رفت از یک [[بحران]] و مسأله برای او گشوده شده است. اما این که این بارقه توسط چه کسی و چگونه در [[قلب]] او افکنده شده، نامشخص است. در حالی که در | # در عموم موارد منشأ [[الهام]] مبهم است و فقط [[انسان]] در مییابد که بارقه‌ای در [[دل]] او درخشیدن گرفته و راهی برای [[گریز]] از [[مهلکه]] یا برون رفت از یک [[بحران]] و مسأله برای او گشوده شده است. اما این که این بارقه توسط چه کسی و چگونه در [[قلب]] او افکنده شده، نامشخص است. در حالی که در تحدیث منشأ آنکه [[فرشته]] است، برای ولی خداوند از هر جهت آشکار و مشخص است. | ||
از سویی دیگر، | از سویی دیگر، [[پایین‌تر]] بودن [[مقام تحدیث]] از مرتبه [[وحی]] به دو جهت است: | ||
# | # وحی نوعی از ارتباط خداوند به صورت مستقیم، یا با واسطه فرشته است که تنها به [[پیامبران]] اختصاص دارد و از رهگذر آن [[دین]] یا [[شریعت]] یا سایر [[فرامین الهی]] به آنان [[ابلاغ]] می‌گردد، اما تحدیث نوع ضعیف‌تری از ارتباط فرشته با ولی خداوند است که از رهگذر آن [[دانش]] افزایی اتفاق میافتد. | ||
# در | # در وحی با وساطت فرشته، [[پیامبر]] فرشته را در [[خواب]] یا [[بیداری]] میبیند، اما در تحدیث [[ولی خدا]] تنها صدای فرشته را میشنود، اما او را نمیبیند<ref>ر.ک: [[محمد حسین نصیری|نصیری، محمد حسین]]، [[گستره علم امام از دیدگاه آیات و روایات (پایان‌نامه)|گسترۀ علم امام از دیدگاه آیات و روایات]].</ref>. | ||
== برخی از [[روایات]] دربارۀ | == برخی از [[روایات]] دربارۀ تحدیث == | ||
دربارۀ [[تحدیث فرشتگان]] با [[امامان | دربارۀ [[تحدیث فرشتگان]] با [[امامان معصوم]]{{عم}} روایاتی وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم: | ||
# [[امام باقر]] {{ع}} می‌‌فرماید: "[[امام علی]] {{ع}} به [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]] {{صل}} عمل میکرد. هنگامی که با مسئله جدیدی روبه‌رو می‌شد که نه در کتاب خدا بود و نه در سنت پیامبر، خداوند به او الهام میکرد"<ref>{{متن حدیث|کَانَ عَلِیٌّ {{ع}}یَعْمَلُ بِکِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِیِّهِ فَإِذَا وَرَدَ عَلَیْهِ شَیْءٌ حَادِثٌ وَ الَّذِی لَیْسَ فِی الْکِتَابِ وَ لَا فِی السُّنَّةِ أَلْهَمَهُ اللَّهُ الْحَقَّ إِلْهَاماً وَ ذَلِکَ وَ اللَّهِ مِنَ الْمُعْضِلَاتِ}}؛ صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ج ۱، ص۲۳۵.</ref><ref>ر. ک: [[محمد حسن نادم|نادم، محمد حسن]] و [[سید ابراهیم افتخاری|افتخاری، سید ابراهیم]]، [[منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد (مقاله)|منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد]]، ص۵۹؛ [[علی کرجی|کرجی، علی]]، [[جلوه‌های دانش علی (مقاله)|جلوه‌های دانش علی]]، پایگاه | # [[امام باقر]]{{ع}} می‌‌فرماید: "[[امام علی]]{{ع}} به [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} عمل میکرد. هنگامی که با مسئله جدیدی روبه‌رو می‌شد که نه در کتاب خدا بود و نه در سنت پیامبر، خداوند به او الهام میکرد"<ref>{{متن حدیث|کَانَ عَلِیٌّ{{ع}}یَعْمَلُ بِکِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِیِّهِ فَإِذَا وَرَدَ عَلَیْهِ شَیْءٌ حَادِثٌ وَ الَّذِی لَیْسَ فِی الْکِتَابِ وَ لَا فِی السُّنَّةِ أَلْهَمَهُ اللَّهُ الْحَقَّ إِلْهَاماً وَ ذَلِکَ وَ اللَّهِ مِنَ الْمُعْضِلَاتِ}}؛ صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ج ۱، ص۲۳۵.</ref><ref>ر.ک: [[محمد حسن نادم|نادم، محمد حسن]] و [[سید ابراهیم افتخاری|افتخاری، سید ابراهیم]]، [[منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد (مقاله)|منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد]]، ص۵۹؛ [[علی کرجی|کرجی، علی]]، [[جلوه‌های دانش علی (مقاله)|جلوه‌های دانش علی]]، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه، ص۱۳.</ref> | ||
# همچنین آن حضرت فرمودند: "به [[درستی]] که اوصیای | # همچنین آن حضرت فرمودند: "به [[درستی]] که اوصیای محمد{{صل}} محدثند"<ref>{{متن حدیث|أَنَّ أَوْصِیَاءَ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلَامُ مُحَدَّثُونَ}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۱، ص۲۷۰.</ref> و در جای دیگر فرمودند: "به درستی که اوصیای علی{{ع}} محدثند"<ref>{{متن حدیث|أَنَّ أَوْصِیَاءَ عَلِیٍّ مُحَدَّثُون}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج ۲۶، ص۷۲.</ref><ref>ر.ک: [[سید محمد جعفر سبحانی|سبحانی، سید محمد جعفر]]، [[منابع علم امامان شیعه (کتاب)|منابع علم امامان شیعه]]، ص۱۳۰ ـ ۱۴۰.</ref> | ||
# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "ما [[دوازده نفر]] [[محدث]] هستیم"<ref>{{متن حدیث|نَحْنُ اثْنَا عَشَرَ مُحَدَّثاً}}؛ صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ج ١، ص٣١٩.</ref><ref>ر. ک: | # [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "ما [[دوازده نفر]] [[محدث]] هستیم"<ref>{{متن حدیث|نَحْنُ اثْنَا عَشَرَ مُحَدَّثاً}}؛ صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ج ١، ص٣١٩.</ref><ref>ر.ک: سید محمد جعفر سبحانی|سبحانی، سید محمد جعفر، منابع علم امامان شیعه (کتاب)|منابع علم امامان شیعه، ص۱۳۰ ـ ۱۴۰؛ [[قاسم علی شیخ‌زاده|شیخ‌زاده، قاسم علی]]، [[رابطه علم غیب امام حسین و حادثه عاشورا (پایان‌نامه)|رابطه علم غیب امام حسین و حادثه عاشورا]]، ص۵۷؛ محمد حسن نادم|نادم، محمد حسن و سید ابراهیم افتخاری|افتخاری، سید ابراهیم، منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد (مقاله)|منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد، ص۵۹.</ref> | ||
# [[امام کاظم]] {{ع}} فرمودند: "[[ائمه]]، [[دانشمندان]]، [[راستگویان]]، فهمیدگان و محدثان‌اند"<ref>{{متن حدیث|الْأَئِمَّةُ عُلَمَاءُ صَادِقُونَ مُفَهَّمُونَ مُحَدَّثُون}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ١، ص٢٧١؛ طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص٢۴۵.</ref><ref>ر. ک: | # [[امام کاظم]]{{ع}} فرمودند: "[[ائمه]]، [[دانشمندان]]، [[راستگویان]]، فهمیدگان و محدثان‌اند"<ref>{{متن حدیث|الْأَئِمَّةُ عُلَمَاءُ صَادِقُونَ مُفَهَّمُونَ مُحَدَّثُون}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ١، ص٢٧١؛ طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص٢۴۵.</ref><ref>ر.ک: سید محمد جعفر سبحانی|سبحانی، سید محمد جعفر، منابع علم امامان شیعه (کتاب)|منابع علم امامان شیعه، ص۱۳۰ ـ ۱۴۰؛ [[ناصرالدین اوجاقی|اوجاقی، ناصرالدین]]، [[علم امام از دیدگاه کلام امامیه (کتاب)|علم امام از دیدگاه کلام امامیه]]، ص۶۴؛ [[داوود افقی|افقی، داوود]]، [[بررسی غلو در روایات علم اهل بیت از کتاب بصائر الدرجات (پایان‌نامه)|بررسی غلو در روایات علم اهل بیت از کتاب بصائر الدرجات]]، ص۵۰ ـ ۵۲؛ [[اصغر غلامی|غلامی، اصغر]]، [[آفاق علم امام در الکافی (مقاله)|آفاق علم امام در الکافی]].</ref> | ||
== نظر | == نظر [[علمای شیعه]] و [[اهل سنت]] دربارۀ [[مقام تحدیث]] == | ||
برخی از بزرگان [[شیعه]] با توجه به [[روایات]]، محدث بودن [[امامان]] {{عم}} را صحیح میدانند. [[شیخ مفید]] در این زمینه می‌‌گوید: "نظر من این است که شنیدن صدای | برخی از بزرگان [[شیعه]] با توجه به [[روایات]]، [[محدث]] بودن [[امامان]]{{عم}} را صحیح میدانند. [[شیخ مفید]] در این زمینه می‌‌گوید: "نظر من این است که شنیدن صدای [[ملائک]]، از نظر [[عقلی]] جایز است، از [[راستگویان]] شیعه که معصومند، ممتنع نیست. روایاتی در [[تأیید]] [[صحت]] آن وارد شده است. البته این عمل مخصوص [[امامان معصوم]]{{عم}} است؛ همچنین برای برخی از [[شیعیان]] که به [[صالحین]] و [[ابرار]] و [[برگزیدگان]] معروفند، امکان دارد. این نظر فقهای محدث شیعه است"<ref>مفید، محمد بن محمد، اوائل المقالات، ص۶۹ ـ ۷۰ و تصحیح الاعتقاد، ص۹۹.</ref>. ایشان در جای دیگر می‌‌نویسد: "ما معتقدیم [[خداوند متعال]] بعد از [[پیامبر]]{{صل}}، به اولیای خود کلماتی را [[القا]] می‌کند که به آنها [[وحی]] گفته نمی‌شود"<ref>مفید، محمد بن محمد، تصحیح الاعتقاد، ص۹۹.</ref>. از نگاه شیخ مفید، [[تحدیث]] و [[الهام]]، دو منبع اساسی [[علم امام]]، عقلاً و نقلاً پذیرفته شده است. بزرگان دیگری همچون [[شیخ طوسی]]<ref>مانند امالی شیخ طوسی، ص۲۴۵ ـ ۴۰۷ و ۴۰۸ و....</ref> هم قائل به چنین نظریه ایی هستند<ref>ر.ک: [[محمد حسن نادم|نادم، محمد حسن]] و [[سید ابراهیم افتخاری|افتخاری، سید ابراهیم]]، [[منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد (مقاله)|منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد]]، ص۵۹؛ [[محمد صادق عظیمی|عظیمی، محمد صادق]]، [[سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی (پایان‌نامه)|سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی]]، ص۱۷۶؛ [[قاسم علی شیخ‌زاده|شیخ‌زاده، قاسم علی]]، [[رابطه علم غیب امام حسین و حادثه عاشورا (پایان‌نامه)|رابطه علم غیب امام حسین و حادثه عاشورا]]، ص۵۷.</ref>. | ||
بر این اساس می‌توان گفت در دستگاه [[معرفتی]] شیعه آموزه "الهام یا {{متن حدیث|نَکْتٌ فِی الْقَلْب}} و تحدیث {{متن حدیث|یا "نَقْرٌ فِی الْأَسْمَاع}} دو مجرای تحقق [[آگاهی]] و دو شیوه برای [[رهیافت]] [[امام]] به [[حقیقت]] است که گاه از مجموعه این دو به تحدیث یاد شده است<ref>ر. ک. [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت (مقاله)|حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت]]، فصلنامۀ آینۀ معرفت، ش ۳۷، ص۱۵۲.</ref>. | بر این اساس می‌توان گفت در دستگاه [[معرفتی]] شیعه آموزه "الهام یا {{متن حدیث|نَکْتٌ فِی الْقَلْب}} و تحدیث {{متن حدیث|یا "نَقْرٌ فِی الْأَسْمَاع}} دو مجرای تحقق [[آگاهی]] و دو شیوه برای [[رهیافت]] [[امام]] به [[حقیقت]] است که گاه از مجموعه این دو به [[تحدیث]] یاد شده است<ref>ر.ک. [[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت (مقاله)|حقیقت تحدیث و رابطه آن با نبوت]]، فصلنامۀ آینۀ معرفت، ش ۳۷، ص۱۵۲.</ref>. | ||
اصل وجود محدث در [[اسلام]] [[اجماعی]] بوده و پیامبر از آن | اصل وجود [[محدث]] در [[اسلام]] [[اجماعی]] بوده و [[پیامبر]] از آن خبر داده که در [[امت اسلام]] هم مانند [[اقوام]] گذشته محدث وجود دارد، اختلافی اگر هست در مصداق آن است که [[اهل سنت]] مصداق آن را برخی از [[خلفا]] دانسته و [[شیعیان]] مصداق محدث را [[ائمه اهل بیت]]{{عم}} میدانند<ref>ر.ک: [[سید محمد جعفر سبحانی|سبحانی، سید محمد جعفر]]، [[منابع علم امامان شیعه (کتاب)|منابع علم امامان شیعه]]، ص۱۳۰ ـ ۱۴۰؛ [[محمد صادق عظیمی|عظیمی، محمد صادق]]، [[سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی (پایان‌نامه)|سیر تطور موضوع گستره علم امام در کلام اسلامی]]، ص۱۷۶؛ [[قاسم علی شیخ‌زاده|شیخ‌زاده، قاسم علی]]، [[رابطه علم غیب امام حسین و حادثه عاشورا (پایان‌نامه)|رابطه علم غیب امام حسین و حادثه عاشورا]]، ص۵۷؛ [[الهام محمدزاده نقاشان|محمدزاده نقاشان، الهام]] و [[رضا نیرومند|نیرومند، رضا]]، [[رابطه الهام و تحدیث در علم امامان شیعه (مقاله)|رابطه الهام و تحدیث در علم امامان شیعه]]، ص۵۹.</ref> | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||