←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
آرزوهای دور و دراز، نه تنها [[انسان]] را نیازمند دیگران می‌سازد، بلکه [[معنویت]] را از [[زندگی]] او می‌گیرد و چه بسا به پایین‌ترین مرتبه [[انسانی]] تنزل می‌یابد. آرزوی [[حکومت ری]] - [[عمر بن سعد]] - را به سوی [[کربلا]] کشاند و سرانجام [[امام حسین]] {{ع}} را به [[شهادت]] رساند، ولی به حکومت ری نرسید و [[روز قیامت]] نیز [[حسرت]] فراوانی خواهد داشت. | آرزوهای دور و دراز، نه تنها [[انسان]] را نیازمند دیگران می‌سازد، بلکه [[معنویت]] را از [[زندگی]] او می‌گیرد و چه بسا به پایین‌ترین مرتبه [[انسانی]] تنزل می‌یابد. آرزوی [[حکومت ری]] - [[عمر بن سعد]] - را به سوی [[کربلا]] کشاند و سرانجام [[امام حسین]] {{ع}} را به [[شهادت]] رساند، ولی به حکومت ری نرسید و [[روز قیامت]] نیز [[حسرت]] فراوانی خواهد داشت. | ||
[[امید]] داشتن به دستیابی به [[آرزوها]]، [[لذت‌بخش]] است، ولی آرزوهایی که با توجه به داشته‌ها و موقعیت‌های [[آدمی]]، امکان رسیدن به آنها مقدور باشد. بنابراین، هیچ‌گاه نمی‌توان خیال‌های واهی را در ردیف آرزوهای منطقی قرار داد. اساساً هر کسی بهتر از دیگران، از آرزوهای خود [[آگاه]] است. اگر آرزوها اصولی نباشد، آدمی در رؤیاهای دور و درازش | [[امید]] داشتن به دستیابی به [[آرزوها]]، [[لذت‌بخش]] است، ولی آرزوهایی که با توجه به داشته‌ها و موقعیت‌های [[آدمی]]، امکان رسیدن به آنها مقدور باشد. بنابراین، هیچ‌گاه نمی‌توان خیال‌های واهی را در ردیف آرزوهای منطقی قرار داد. اساساً هر کسی بهتر از دیگران، از آرزوهای خود [[آگاه]] است. اگر آرزوها اصولی نباشد، آدمی در رؤیاهای دور و درازش غرق می‌شود و آنگاه [[قدرت]] حرکت را از دست می‌دهد. چنین کسی پیوسته در [[انتظار]] چیزی است که هرگز به آن نمی‌رسد و گاهی [[مرگ]] زودتر از آرزوها به سراغ او می‌آید. | ||
[[پیامبر اعظم]] {{صل}}، آرزوهای طولانی را موجب [[فراموشی]] [[آخرت]] می‌داند و می‌فرماید: | [[پیامبر اعظم]] {{صل}}، آرزوهای طولانی را موجب [[فراموشی]] [[آخرت]] می‌داند و می‌فرماید: | ||
{{متن حدیث|إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِيَ الْهَوَى وَ طُولُ الْأَمَلِ أَمَّا الْهَوَى فَإِنَّهُ يَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الْأَمَلِ فَيُنْسِي الْآخِرَةَ}}<ref>محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۰، ص۷۵.</ref>؛ | {{متن حدیث|إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِيَ الْهَوَى وَ طُولُ الْأَمَلِ أَمَّا الْهَوَى فَإِنَّهُ يَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الْأَمَلِ فَيُنْسِي الْآخِرَةَ}}<ref>محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۰، ص۷۵.</ref>؛ | ||
ترسناک‌ترین چیزی که از آنها بر [[امت]] خود می‌ترسم، دو | ترسناک‌ترین چیزی که از آنها بر [[امت]] خود می‌ترسم، دو خصلت است: [[پیروی]] از خواهش‌های نفس و آرزوهای دراز؛ زیرا [[پیروی از هوا و هوس]]، آدمی را از [[حق]] بازمی‌دارد و آرزوی دراز، آخرت را از یاد او می‌برد<ref>[[اقبال حسینی‌نیا|حسینی‌نیا، اقبال]]، [[زمزم هدایت (کتاب)|زمزم هدایت]]، ص ۲۰.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||