مقام رهبری: تفاوت میان نسخه‌ها
تغییرمسیر به رهبری حذف شد
(تغییرمسیر به رهبری) برچسب: تغییر مسیر جدید |
(تغییرمسیر به رهبری حذف شد) برچسب‌ها: تغییرمسیر حذف شد پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
# | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = مقام معصوم | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
{{متن حدیث|وَ قَادَةَ الْأُمَمِ}}؛ [[امامان معصوم]] {{عم}}؛ [[رهبران]] شایسته [[بشریت]]. | |||
امامان معصوم {{عم}} را به این می‌ستاییم که شما رهبران [[امّت‌ها]] هستید و [[سرنوشت]] سعادتمندانه امّت‌ها با [[هدایت]] و [[راهنمایی]] شما رقم می‌خورد {{متن حدیث|وَ قَادَةَ الْأُمَمِ}}<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)| در آستان امامان معصوم ج۱]]؛ ص ۱۲۲.</ref>. | |||
== معناشناسی == | |||
=== واژه قاده === | |||
«قاده» جمع «[[قائد]]» است، از ریشه «قُود» می‌باشد که به معنای «جلودار بودن» است<ref>مجمع البحرین، ج۳، ص۱۳۳.</ref>. «[[قیادت]]»، راهنمایی، [[رهبری]] و [[پیشوایی]] نمودن است<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۳۶، ص۵۴۲.</ref>. بدین ترتیب «قائد» به معنای «[[پیشوا]] و [[رهبر]]» می‌باشد. [[پیامبر]] «قائد [[امت]]» است. طعمه می‌جویی اوست رائد تو راه می‌پویی اوست قائد تو<ref>اوحدی مراغه‌ای.</ref>. | |||
در [[حدیث معراج]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نقل شده است که: «در شب [[اسراء]]، در [[عالم غیب]] مرا به قصری از لؤلؤ بردند که از طلای درخشان فرش شده بود، در آنجا به من [[وحی]] شد که این قصر برای علی {{ع}} است و درباره او سه خصلت گفته شد: {{متن حدیث|إِنَّهُ سَيِّدُ الْمُرْسَلِينَ وَ إِمَامُ الْمُتَّقِينَ وَ قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ}}<ref>«در حقیقت او سید و سرور مسلمانان، امام پارسایان و پیشوای روسفیدان و مه جبینان است» الیقین والتحصین، ص۴۷۰؛ بغیة الرائد، ج۹، ص۱۶۰، ح۱۴۷۰۰.</ref>. | |||
نیز از علی {{ع}} به: {{متن حدیث|قَائِدُ أُمَّتِي إِلَى الْجَنَّةِ}}<ref>احقاق الحق، ج۴، ص۲۸۵ و ۲۶۴؛ ج۷، ص۳۸۰؛ ج۱۵، ص۲۴۱؛ ج۲۰، ص۴۱۲.</ref>؛ «جلودار [[امّت]] به [[بهشت]]»، {{متن حدیث|قَائِدُ الْمُتَّقِينَ}}<ref>الامالی (صدوق)، ص۳۱، مجلس ۷، ح۲؛ بحارالأنوار، ج۳۹، ص۳۴۱، ح۱۲.</ref>؛ «رهبر [[تقواپیشگان]]» و {{متن حدیث|قَائِدُ الْبَرَرَةِ}}<ref>احقاق الحق، ج۴، ص۲۳۵ و ۵۹؛ ج۲۰، ص۵۲۰.</ref>؛ «جلودار [[نیکان]]»، تعبیر شده است. | |||
در [[حدیثی]] نقل شده است که: {{متن حدیث|الْمُجْتَهِدُونَ قُوَّادُ أَهْلِ الْجَنَّةَ}}<ref>درباره القاب امیرالمؤمنین {{ع}} به مقاله «نام‌ها و لقب‌های امام علی {{ع}}» در دانشنامه امام علی {{ع}}، جلد دهم، از صفحه ۳۸۸ - ۳۲۹ مراجعه شود.</ref>. «[[مجتهدان]] (یعنی آنان که در راه نشر [[دین]]، تلاش دارند) جلوداران [[اهل]] بهشت‌اند»<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|در آستان امامان معصوم ج۱]]؛ ص ۱۲۲.</ref>. | |||
=== واژه «اُمَم» === | |||
«امم» جمع «امّت» از ماده «امّ» است. این واژه به معنای «قصد» است: {{عربی|أَمَّهُ أي قَصَدَهُ}}<ref>ر. ک: مجمع البحرین، ج۳، ص۱۸۷ و ۱۳.</ref>. [[خداوند]] به قاصدان [[خانه خدا]]: {{متن قرآن|آمِّينَ الْبَيْتَ الْحَرَامَ}}<ref>«زیارت‌کنندگان بیت الحرام» سوره مائده، آیه ۲.</ref> اطلاق کرده است؛ بنابر این، «[[امّت]]» کسانی‌اند که مقصدی مشترک دارند. راغب اصفهانی گوید: «امّت، هر جماعتی هستند که یک چیز مثل [[دین]] یا زبان یا مکان، آنان را جمع کند»<ref>المفردات، ص۲۳.</ref>. | |||
{{متن قرآن|وَإِنَّ هَذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاتَّقُونِ}}<ref>«و این امّت شماست، امّتی یگانه و من پروردگار شمایم پس، از من پروا کنید» سوره مؤمنون، آیه ۵۲.</ref>. {{متن قرآن|إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ}}<ref>«به راستی ابراهیم (به تنهایی) امتی فروتن برای خداوند بود» سوره نحل، آیه ۱۲۰.</ref>. | |||
بدین جهت بر [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} امّت اطلاق شده؛ چراکه او به تنهایی کار یک امّت را می‌کرد و امّت‌ساز بود، از این جهت او پدر [[موحدان]] عالم است: {{متن قرآن|مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ}}<ref>«این آیین، آیین پدرتان ابراهیم است، او شما را مسلمان نامید» سوره حج، آیه ۷۸.</ref>. | |||
[[حضرت امام صادق]] {{ع}} درباره حضرت «[[عبدالمطلب]]» می‌فرماید: {{متن حدیث|يُحْشَرُ عَبْدُ الْمُطَّلِبِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أُمَّةً وَاحِدَةً عَلَيْهِ سِيمَاءُ الْأَنْبِيَاءِ وَ هَيْبَةُ الْمُلُوكِ}}<ref>«عبدالمطلب در روز قیامت، به صورت یک امت محشور می‌شود که سیما و علامت انبیا و هیبت پادشاهان از چهره او نمایان است» اصول کافی، ج۱، ص۴۴۶-۴۴۷، ح۲۲.</ref>.<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|در آستان امامان معصوم ج۱]]؛ ص ۱۲۳.</ref> | |||
== [[امامان معصوم]] {{عم}}؛ [[پیشوایان]] [[امّت‌ها]] == | |||
امامان معصوم {{عم}}، تنها [[پیشوا]] و [[قائد]] [[شیعه]] نیستند بلکه آنان قائد همه امّت‌ها هستند، نه تنها [[مسلمانان]] بلکه امّت‌های دیگر نیز باید از آنان رهنمود گرفته و [[سنت]] و [[سیرت]] این گل‌های بی‌خار [[جهان هستی]] را پی بگیرند تا به ساحل [[سعادت]] و سربلندی برسند. | |||
[[پیامبر]] {{صل}} «خاتم النبیّین» است و دینش نیز «خاتم الأدیان»، پس [[انسان‌ها]] برای رسیدن به قلّه [[فوز]]، باید از این دین و این پیامبر، [[پیروی]] کنند، پس راه سعادت انسان‌ها [[مکتب]] حیات‌بخش [[اسلام]] به [[رهبری]] [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} است و امامان معصوم {{عم}} در [[حقیقت]]، تجلّی وجودی آن پیامبر و تداوم‌بخش راه او و [[نگهبان]] آنند، براین اساس، [[امامان]] بزرگوار {{عم}} {{متن حدیث|قَادَةَ الْأُمَم}} هستند<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|در آستان امامان معصوم ج۱]]؛ ص ۱۲۴.</ref>. | |||
== نقش امامان معصوم {{عم}} در جهان هستی == | |||
ما معتقدیم نقش امامان معصوم {{عم}} فراتر از [[هدایت]] انسان‌هاست؛ یعنی این تنها بخشی از [[رسالت]] آنان است. از دیدگاه [[روایات]]، بقای نظام طبیعی [[جهان هستی]]، مرهون وجود امام معصوم {{ع}} است به گونه‌ای که اگر [[زمین]] لحظه‌ای از [[انسان کامل]] خالی شود، [[نظم]] طبیعی آن از هم گسسته خواهد شد. | |||
[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|جَعَلَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْكَانَ الْأَرْضِ أَنْ تَمِيدَ بِأَهْلِهَا}}<ref>اصول کافی، ج۱، ص۱۹۷-۱۹۸، ح۳.</ref>. «[[خداوند عزوجل]] [[امامان]] را ستون‌های زمین قرار داد (تا زمین، نظم و [[آرامش]] خود را [[حفظ]] کند) و موجب دلهره و پریشانی [[مردم]] نگردد»، {{متن حدیث|لَوْ أَنَّ الْإِمَامَ رُفِعَ مِنَ الْأَرْضِ سَاعَةً لَمَاجَتْ بِأَهْلِهَا كَمَا يَمُوجُ الْبَحْرُ بِأَهْلِهِ}}<ref>اصول کافی، ج۱، ص۱۷۹، ح۱۲.</ref>. «اگر [[امام]] لحظه‌ای در زمین نباشد، زمین، [[اهل]] خود را زیر و رو می‌کند آن‌گونه که موج‌های دریا، دریانوردان را در خود فرو می‌برند». | |||
[[حسن بن علی وشاء]] می‌گوید: «از [[امام رضا]] {{ع}} پرسیدم آیا زمین بدون امام پابرجا می‌ماند؟ فرمود: نه، گفتم: برای ما [[روایت]] شده که زمین بدون امام پابرجا نمی‌ماند مگر [[خداوند متعال]] بر [[بندگان]] خود [[خشم]] گیرد، فرمود: در این هنگام زمین باقی نمی‌ماند و فرو می‌ریزد»<ref>اصول کافی، ج۱، ص۱۷۹، ح۱۳.</ref>. | |||
[[هشام بن سالم]] می‌گوید: شنیدم از [[امام صادق]] {{ع}} که: خداوند عزوجل فرموده: «اگر در سراسر زمین از میان آفریده‌هایم جز یک با [[ایمان]] به همراه امامی [[عادل]] نباشد، با [[عبادت]] این دو، از هر آنچه روی زمین آفریده‌ام بی‌نیازم و هفت آسمان (و هفت) زمین به خاطر این دو نفر، برپا می‌ماند»<ref>{{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَكُنْ مِنْ خَلْقِي فِي الْأَرْضِ فِيمَا بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ إِلَّا مُؤْمِنٌ وَاحِدٌ مَعَ إِمَامٍ عَادِلٍ لَاسْتَغْنَيْتُ بِعِبَادَتِهِمَا عَنْ جَمِيعِ مَا خَلَقْتُ فِي أَرْضِي وَ لَقَامَتْ سَبْعُ سَمَاوَاتٍ وَ أَرَضِينَ بِهِمَا}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۵۰، ح۱.</ref>. | |||
از این منظر نباید نقش [[امامان معصوم]] {{ع}} را تنها در عرصه [[هدایت]] و [[راهنمایی]] [[انسان‌ها]] محدود کنیم<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|در آستان امامان معصوم]]؛ ج۱، ص۱۲۵.</ref>. | |||
== نقش امامان معصوم {{ع}} در [[رهبری]] انسان‌ها == | |||
با پذیرش نکته فوق، نمی‌توان از این مطلب چشم پوشید که نقش امامان معصوم {{عم}}، نقشی کلیدی در [[سعادت]] این جهانی و آن جهانی انسان‌هاست؛ سعادت و سیادت انسان‌ها از رهگذر رهروی راه [[امامان معصوم]] {{عم}} تأمین می‌شود و این اختصاص به عرصه‌ای خاص ندارد؛ آنان در همه عرصه‌ها امام‌اند و با [[هدایت]] آنان است که می‌توان در تمامی عرصه‌ها به [[توفیق]] بایسته، دست یافت. آنان «[[صراط مستقیم]]» [[دنیا]] و آخرت‌اند. | |||
از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ}}<ref>«راه راست را به ما بنمای» سوره فاتحه، آیه ۶.</ref> فرمود: {{متن حدیث|الطَّرِيقَ وَ مَعْرِفَةَ الْإِمَامِ}}<ref>تفسیر نورالثقلین، ج۱، ص۱۷-۱۸.</ref>؛ «منظور، راه و [[شناخت امام]] است»، {{متن حدیث|وَ اللَّهِ نَحْنُ الصِّرَاطُ الْمُسْتَقِيمُ}}<ref>«به خدا سوگند! ماییم صراط مستقیم» تفسیر نورالثقلین، ج۱، ص۱۷-۱۸.</ref>. | |||
نیز فرمود: «صراط مستقیم راه به [[معرفت خداوند]] است و اینها دو راه است یکی راهی در دنیا و دیگری راهی در [[آخرت]]؛ صراط مستقیم دنیا امامی است که اطاعتش [[واجب]] است؛ هر که او را در دنیا بشناسد، از صراطی که پل [[جهنم]] در آخرت است خواهد گذشت و هر کس او را در دنیا نشناسد، قدمش در آخرت خواهد لرزید و در [[آتش جهنم]] [[سقوط]] خواهد کرد»<ref>{{متن حدیث|هُوَ الطَّرِيقُ إِلَى مَعْرِفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُمَا صِرَاطَانِ صِرَاطٌ فِي الدُّنْيَا وَ صِرَاطٌ فِي الْآخِرَةِ فَأَمَّا الصِّرَاطُ فِي الدُّنْيَا فَهُوَ الْإِمَامُ الْمُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ مَنْ عَرَفَهُ فِي الدُّنْيَا وَ اقْتَدَى بِهُدَاهُ مَرَّ عَلَى الصِّرَاطِ الَّذِي هُوَ جِسْرُ جَهَنَّمَ فِي الْآخِرَةِ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ فِي الدُّنْيَا زَلَّتْ قَدَمُهُ عَنِ الصِّرَاطِ فِي الْآخِرَةِ فَتَرَدَّى فِي نَارِ جَهَنَّمَ}}؛ تفسیر نورالثقلین، ج۱، ص۱۷-۱۸.</ref>. | |||
آری، امامان معصوم {{عم}} {{متن حدیث|قَادَةَ الْأُمَم}} یعنی [[رهبران]] همه [[امّت‌ها]] برای [[زندگی]] [[انسانی]] و به تعبیر [[قرآن کریم]] {{متن قرآن|حَيَاة طَيِّبَة}}<ref>«زندگانی پاکیزه» سوره نحل، آیه ۹۷.</ref> در این [[جهان]] هستند. [[تفسیر]] درست زندگی را باید در [[مکتب]] آنان یافت. | |||
قرآن کریم آیین‌نامه زندگی سعادتمندانه است و [[ائمه معصومین]] {{عم}} [[مفسّر]] و تجسّم عملی زندگی این چنینی هستند. در مکتب آنان است که [[انسان]] می‌یابد روابط خود را با خالق هستی چگونه تنظیم نماید؟ و چگونه رسم [[بندگی]] را به جای آورد؟ در مکتب آنان است که می‌توان شیوه درست تعامل [[اجتماعی]] با همه [[انسان‌ها]] را یافت و روابط انسانی را با آنان تنظیم نمود؛ در [[مکتب]] آنان است که می‌توان «[[سیاست]] [[اسلامی]]» را دید و [[رفتار]] یک [[سیاستمدار]] مکتبی را یافت و در یک کلمه «[[سعادت]] این جهانی [[انسان]]» در سایه رهروی راه [[امامان معصوم]] {{عم}} است، این از یک سو؛ از سوی دیگر، «سعادت اخروی انسان» هم از رهگذر رهروی راه آنان است. | |||
[[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ}}<ref>«روزی که هر دسته‌ای را با پیشوایشان فرا می‌خوانیم» سوره اسراء، آیه ۷۱.</ref>. پیوند «[[رهبری]]» و «[[پیروی]]» در این [[جهان]]، به طور کامل در آن جهان منعکس می‌شود؛ یعنی آنان که رهبری [[پیامبران]] و [[جانشینان]] آنان را در هر عصر و [[زمان]]، پذیرفته‌اند، همراه [[پیشوایان]] خود خواهند بود و آنان که رهبری [[شیطان]] و [[ائمّه]] [[ضلال]] و پیشوایان [[جبّار]] و [[ستمگر]] را [[انتخاب]] کردند نیز همراه آنان خواهند بود. | |||
از این [[آیه شریفه]] استفاده می‌شود «سعادت» و «[[شقاوت]]» آن جهانی به این جهان گره خورده است تا انسان رهبری چه کسانی را بپذیرد. همچنین از آیه شریفه، به خوبی استفاده می‌شود تشخّص و شناسنامه انسان‌ها را در [[قیامت]]، [[رهبران]] رقم می‌زنند، بر این اساس است که انسان در انتخاب [[رهبر]] و جلودار زندگی‌اش، باید نهایت دقت و [[مراقبت]] را مبذول دارد. | |||
در روایتی چنین نقل شده است: «شخصی به نام [[بشر بن غالب]] بر [[امام حسین]] {{ع}} وارد شد و به حضرت عرض کرد مقصود از آیه شریفه: {{متن قرآن|يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ}}<ref>«روزی که هر دسته‌ای را با پیشوایشان فرا می‌خوانیم» سوره اسراء، آیه ۷۱.</ref> چیست؟ حضرت فرمود: امامی به سوی [[هدایت]] [[دعوت]] می‌کند، پس عده‌ای دعوتش را [[اجابت]] می‌کنند و امامی به سوی [[گمراهی]] دعوت می‌کند، پس گروهی دعوت او را اجابت می‌کنند»<ref>{{متن حدیث|وَرَدَ عَلَيْهِ [الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ {{ع}}] رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ بِشْرُ بْنُ غَالِبٍ فَقَالَ: يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ! أَخْبِرْنِي عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: {{متن قرآن|يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ}}، قَالَ: إِمَامٌ دَعَا إِلَى هُدًى فَأَجَابُوهُ إِلَيْهِ وَ إِمَامٌ دَعَا إِلَى ضَلَالَةٍ فَأَجَابُوهُ إِلَيْهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۱۳.</ref>. | |||
از این [[آیه شریفه]] استفاده می‌شود که «[[امامت]]» و «[[ولایت]]» در متن [[زندگی]] مطرح است نه آنکه صرفاً موضوعی [[اعتقادی]] و در حاشیه زندگی باشد. [[رهبری]] است که «[[سعادت]]» و یا «[[شقاوت]]» را رقم می‌زند. | |||
در روایتی [[مفسّر]] بزرگ [[قرآن]]؛ [[پیامبر اکرم]] {{صل}}، آیه شریفه را چنین توصیف می‌کند: «خاص و عام از [[امام رضا]] [[علی بن موسی]] {{ع}} به سندهای صحیح [[روایت]] کرده‌اند که حضرتش از پدران بزرگوارش و آنان از [[پیامبر]] {{صل}} روایت می‌کنند که حضرت فرمود: هر گروهی را به [[امام]] زمانشان و کتاب خدایشان و [[سنّت]] پیامبرشان می‌خوانند (چون این مجموعه‌اند که نقش رهبری دارند)»<ref>{{متن حدیث|رواه الخاص و العام عن الرضا عليّ بن موسى {{ع}} بالأسانيد الصحيحة أنّه روى عن آبائه {{عم}} عن النبيّ {{صل}} أنّه قال: فيه يدعى كل أناس بإمام زمانهم، و كتاب ربّهم و سُنّة نبيّهم}}؛ مجمع البیان، ج۵-۶، ص۴۳۰.</ref>.<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|در آستان امامان معصوم ج۱]]؛ ص ۱۲۶.</ref> | |||
== [[امامان معصوم]] {{عم}}؛ [[رهبران]] [[نور]] == | |||
امامان معصوم {{عم}} {{متن حدیث|قَادَةَ الْأُمَم}}اند و تنها آنان شایستگی این را دارند که [[امّت‌ها]] را به سعادت برسانند؛ چراکه آنان نورند. امامان معصوم {{عم}} از زمره آنانند که [[قرآن کریم]] در وصف آنان می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ}}<ref>«و چون شکیب ورزیدند و به آیات ما یقین داشتند برخی از آنان را پیشوایانی گماردیم که به فرمان ما (مردم را) رهنمایی می‌کردند» سوره سجده، آیه ۲۴.</ref>. در این آیه شریفه، «[[صبر]]» و «[[یقین]]» دو ویژگی از ویژگی‌های برجسته «رهبران نور» بیان شده است. | |||
[[امام صادق]] {{ع}} از [[پدر]] خود [[امام باقر]] {{ع}} نقل فرموده است که: «امام در [[کتاب خدا]] بر دو قسم است؛ امام عدل و امام [[ظلم]]، [[خدای تعالی]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ...}}؛ یعنی از میان آنان، امامانی قرار دادیم که به امر ما [[هدایت]] می‌کنند؛ امر [[خدا]] و [[حکم]] او را بر امر و حکم خود مقدّم می‌دارند، در مقابل فرمود: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ}} اینان امر خود را بر امر و [[حکم خدا]] مقدّم می‌دارند و برخلاف آنچه در [[کتاب خدا]] وجود دارد، مطابق [[هوای نفس]] خودشان [[حکم]] می‌کنند»<ref>{{متن حدیث|الْأَئِمَّةُ فِي كِتَابِ اللَّهِ إِمَامَانِ؛ إِمَامٌ عَدْلٌ وَ إِمَامٌ جَوْرٌ، قَالَ اللَّهُ: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}} لَا بِأَمْرِ النَّاسِ يُقَدِّمُونَ أَمْرَ اللَّهِ قَبْلَ أَمْرِهِمْ وَ حُكْمَ اللَّهِ قَبْلَ حُكْمِهِمْ، قَالَ: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ}} يُقَدِّمُونَ أَمْرَهُمْ قَبْلَ أَمْرِ اللَّهِ وَ حُكْمَهُمْ قَبْلَ حُكْمِ اللَّهِ وَ يَأْخُذُونَ بِأَهْوَائِهِمْ خِلَافاً لِمَا فِي كِتَابِ اللَّهِ}}؛ [[تفسیر قمی]]، ج۲، ص۱۷۱؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۱۵۶.</ref>. | |||
[[رهبران]] [[نور]] در این [[جهان]] پیشاپیش [[پیروان]] خود هستند، در آن جهان نیز چنین است؛ رهبران [[نار]] هم در این جهان جلودار پیروان خویش‌اند، در [[قیامت]] هم پیشاپیش آنان به سوی [[جهنم]] حرکت می‌کنند. | |||
[[فرعونی]] که در [[دنیا]] پیشاپیش پیروانش حرکت کرد و آنان را در امواج نیل غرق نمود، در قیامت نیز پیشاپیش آنان حرکت می‌کند و خود و آنان را وارد دریای [[آتش]] می‌سازد: {{متن قرآن|يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ}}<ref>«او در روز رستخیز، پیشاپیش قومش می‌آید و آنان را به دوزخ درمی‌آورد و بد آبشخوری است که بدان درمی‌آیند» سوره هود، آیه ۹۸.</ref>. اما امتی که [[امامان معصوم]] {{عم}} را به [[پیشوایی]] برگزید، آن چنان که در این جهان افتخار رهروی راه آنان را دارند، در آن جهان هم این {{متن حدیث|قَادَةَ الْأُمَم}} آنها را به سوی [[بهشت]] خواهند برد. | |||
در روایتی از [[حضرت امام صادق]] {{ع}} نقل شده است که: «آیا شما [[حمد]] و [[سپاس]] [[خدا]] را بجا نمی‌آورید؟! هنگامی که [[روز قیامت]] می‌شود، [[خداوند]] هر گروهی را با کسی که [[ولایت]] او را پذیرفته می‌خواند، ما را همراه [[پیامبر]] و شما را همراه ما، [[فکر]] می‌کنید شما را در این حال به کجا می‌برند؟ به خدای [[کعبه]]! به سوی [[بهشت]]، [[امام]] {{ع}} این جمله را سه بار تکرار فرمود»<ref>{{متن حدیث|أَلَا تَحْمَدُونَ اللَّهَ؟! إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ فَدَعَا كُلَّ قَوْمٍ إِلَى مَنْ يَتَوَلَّوْنَهُ وَ دَعَانَا إِلَى رَسُولِ اللَّهِ وَ فَزِعْتُمْ إِلَيْنَا، فَإِلَى أَيْنَ تَرَوْنَ يُذْهَبُ بِكُمْ؟ إِلَى الْجَنَّةِ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ - قَالَهَا ثَلَاثاً -}}؛ مجمع البیان، ج۵-۶، ص۴۳۰.</ref>. | |||
آری، [[امامان معصوم]] {{عم}} {{متن حدیث|قَادَةَ الْأُمَم}}اند که با [[رهبری الهی]] خود، [[انسان‌ها]] را به ساحل [[نجات]] و [[سعادت]] و سربلندی می‌رسانند، و تنها با پذیرش عملی [[امامت]] آنان است که [[انسان]] به این قلّه می‌رسد<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|در آستان امامان معصوم ج۱]]؛ ص۱۳۰.</ref>. | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:10115976.jpg|22px]] [[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم ج۱ (کتاب)|'''در آستان امامان معصوم ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:مقام معصوم]] | |||