نیایش سی و دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] [[امام سجاد]] {{ع}} است پس از ادای [[نماز]] نافله شب. هرچند همه اوقات شب و [[روز]] برای [[راز و نیاز]] و نجوای عاشقانه با [[خدا]] مناسب است، اما نیمه‌های شب چیز دیگری است. [[خداوند]] در [[قرآن]] بارها به شب [[سوگند]] خورده است و [[شب‌زنده‌داری]] را بر [[پیامبر]] [[واجب]] فرموده: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ * قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا}}<ref>«ای جامه بر خویش پیچیده * شب را- جز اندکی- بپای خیز» سوره مزمل، آیه ۱-۲.</ref>.

«ای [[خداوند]] من، چون خواهم [[طاعات]] خویش بر شمرم اندک است و چون بخواهم به [[معاصی]] خود اعتراف کنم بسیار است. [[بنده]] تو، هرچه [[بدکردار]] بود، [[بخشایش]] خود از او دریغ نداری، پس مرا ببخشای». «ای خداوند من، [[علم]] تو بر [[اعمال]] [[نهان]] ما احاطه دارد و هر نهان در برابر علم تو آشکار است. نه خردترین چیزها از تو پوشیده است و نه هیچ [[راز]] نهانی از تو پنهان».

سپس [[امام]] به خطر [[وسوسه‌های شیطان]] پرداخته و عاجزانه از خداوند [[پناه]] می‌طلبد: «ای خداوند من! [[شیطان]]، آن [[دشمن]] تو که از تو [[زمان]] خواست تا مرا بفریبد و تو زمانش دادی، و برای [[گمراه]] ساختن من از تو تا [[روز قیامت]] مهلت‌طلبید و تو مهلتش [[عطا]] کردی، اینک بر من [[غلبه]] یافته است. پس در آن حال که از [[گناهان]] [[خرد]] که هلاک من در آنها بود و [[گناهان بزرگ]] که [[تباهی]] مرا در پی داشت، به سوی تو می‌گریختم، مرا به سر درآورد. تا چون [[مرتکب معصیت]] تو شدم و به [[کردار]] زشتم سزاوار [[خشم]] تو گشتم، لگام عذر خویش باز چید و سخن کفرش بر من خواند، سپس بر من پشت کرد و از من [[بیزاری]] جست و به [[راه]] شوم خود رفت و در وادی [[تنهایی]] در برابر [[غضب]] تو رهایم ساخت و بر آستان خشم تو مطرودم بیفکند. نه شفیعی که در نزد تو شفاعتم کند، نه [[نگهبانی]] که در برابر تو ایمنی‌ام بخشد، نه حصاری که از چشم توام پنهان دارد، نه پناهگاهی که از خشم توام پناه دهد».

[[امام زین‌العابدین]] {{ع}} [[عبادات]] خود را هیچ انگاشته و فقط به [[کرم]] [[خداوند]] [[دل]] بسته است: {{متن حدیث|وَ لَا أَسْتَشْهِدُ عَلَى صِيَامِي نَهَاراً، وَ لَا أَسْتَجِيرُ بِتَهَجُّدِي‏ لَيْلًا...}}؛ «ای خداوند من، هیچ روزی را [[نیک]] [[روزه]] نداشته‌ام تا آن را به [[شهادت]] گیرم و هیچ شبی را نیک زنده‌دار نبوده‌ام تا به آن [[پناه]] جویم و هیچ مستحبی به جای نیاورده‌ام تا در خور [[تمجید]] باشم. اگر به جای آورده‌ام، [[فرایض]] تو بوده که هرکه ضایعش گذارد به هلاکت رسید.»...

آری این‌گونه [[امام]] راه و رسم [[بندگی]] را به ما می‌آموزد<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش سی و دوم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۸۳.</ref>

[[رده:صحیفه سجادیه]]