نیایش چهل و دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} که خود [[عاشق]] قرآن بود قرآن را آن‌قدر جذاب [[تلاوت]] می‌کرد که سقایانی که از جلوی [[خانه]] او گذر می‌کردند محو صدای دلنشین حضرت می‌شدند به‌طوری‌که ناگاه می‌دیدند زمانی گذشته و آب مشکشان قطره قطره ریخته و تمام شده است. آری این امام عاشق پس از ختم قرآن این [[دعا]] را می‌خواند. ابتدا قرآن را توصیف می‌کند که این کتاب چه کتابی است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعَنْتَنِي عَلَى‏ خَتْمِ‏ كِتَابِكَ‏ الَّذِي‏ أَنْزَلْتَهُ نُوراً...}}؛ «ای [[خداوند]]، تو مرا [[یاری]] دادی که کتاب تو را از آغاز تا انجام تلاوت کنم؛ کتابی که آن را همانند نوری نازل کرده‌ای و بر هر کتاب که زین پیش نازل کرده‌ای گواهش ساخته‌ای و بر هر سخن که گفته‌ای برتریش نهاده‌ای. فرقانی است که حلالت را و حرامت را به آن از هم جدا کرده‌ای. [[قرآنی]] است که [[شرایع]] و [[احکام]] خویش را بدان آشکار ساخته‌ای. کتابی است که در او برای [[بندگان]] هر چیز را واضح و روشن بیان کرده‌ای. وحیی است که بر پیامبرت [[محمد]] {{صل}} نازل کرده‌ای.

بارخدایا، قرآن را نوری قرار داده‌ای که در پرتو آن، ما از تاریکی‌های [[گمراهی]] و [[نادانی]] برهیم، و شفایی برای هر که از سر [[تصدیق]] بر آن گوش نهد، و ترازوی عدلی که زبانه‌اش از [[حق]] [[منحرف]] نشود، و چراغ [[هدایتی]] که فروغ برهانش را [[خاموشی]] نیست، و [[رایت]] نجاتی که هر که قدم در پی‌اش نهاد و آئین او پیشه ساخت [[گمراه]] نگردد و آنکه چنگ در دست‌آویز عصمتش زد دست [[هلاکت]] بدو نرسد».

بارخدایا، همچنان که دل‌های ما را [[حاملان قرآن]] ساخته و به [[رحمت]] خود [[شرف]] و [[فضیلت]] آن را به ما شناساندی، بر [[محمد]] {{صل}} که [[خطیب]] قرآن است و [[خاندان]] او که [[خازنان علم]] قرآنند، [[درود]] بفرست و ما را در زمره کسانی قرار ده که از سر [[صدق]] معترفند که قرآن از نزد تو نازل شده، تا هیچ شک و تردید، با [[یقین]] ما معارضه نکند و چون قدم به [[راه راست]] قرآن نهادیم هیچ چیز ما را در راه نلغزاند».

[[امام]] در این [[دعا]] از [[خداوند]] می‌خواهد که [[قرآن]] را وسیله [[ایمنی]] او از [[شیاطین]] و [[گناهان]] قرار دهد: «بارخدایا، بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست و قرآن را در [[تاریکی]] [[شب]] مونس ما گردان و در برابر کشش‌ها و گرایش‌های [[شیطان]] و خاطرات وسوسه‌انگیز، [[نگهبان]] ما قرار ده. و چنان کن که قرآن پای‌های ما را از سپردن [[راه]] [[معاصی]] باز دارد و [[زبان]] را از گفتن سخن [[باطل]] – بی‌هیچ آفتی که زبان را رسیده باشد- لال گرداند، و اعضا و جوارح ما را از [[ارتکاب گناهان]] مانع آید و طومار عبرت‌ها را که به دست [[غفلت]] پیچیده شده پیش‌روی ما بگشاید، تا عجایب قرآن و مثل‌ها و قصه‌های هشداردهنده آن –که کوه‌های سخت از [[تحمل]] آن ناتوانند- به دل‌های ما راه یابد».

بارخدایا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و ورود ما را به آن سرای کهنه و درنگ دراز ما را میان طبقات [[خاک]] سرد بر ما [[مبارک]] گردان.

پس از بیرون شدن ما از دنیا، گورهای ما را [[بهترین]] منازل ما گردان و به [[فضل]] و [[رحمت]] خویش گورهای تنگ ما فراخ ساز و ما را در میان انبوه [[مردم]] که در عرصات گرد می‌آیند، به [[کیفر]] گناهان تباه‌کننده‌مان رسوا مساز.

== جستارهای وابسته ==

{{پانویس}}