نیایش چهل و پنجم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] [[حضرت سجاد]] {{ع}} است در وداع با [[ماه رمضان]]. از زیباترین نیایش‌های [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} خداحافظی با ماه رمضان است. [[امام]] ابتدا به [[ستایش خدا]] لب می‌گشاید: «ای خداوندی که در برابر نعمت‌هایی که بندگانت را ارزانی می‌داری به پاداشت رغبتی نیست؛ ای خداوندی که از بخشیدن پشیمان نمی‌شوی؛ ای خداوندی که [[پاداش]] عمل [[بنده]] را نه برابر عمل، بلکه بیش از آن می‌دهی؛ نعمتت بی‌هیچ سابقه است و [[عفو]] تو بر مقتضای [[فضل]] و [[احسان]] توست و عقوبتت بر [[آیین]] [[عدالت]] است و هر چه تقدیر کنی خیر ما در آن است؛ اگر [[عطا]] کنی، عطای خویش به منّت نیامیزی و اگر منع کنی، منع‌کردنت نه از روی [[ستم]] باشد؛ پاداش نیک‌دهی کسی را که سپاست گوید، با آنکه تو خود او را سپاس‌گفتن [[الهام]] کردی؛ جزای خیر دهی کسی را که تو را بستاید، با آنکه تو خود او را [[ستایشگری]] آموخته‌ای».

بدرود ای گرامی‌ترین اوقاتی که ما را مصاحب و [[یار]] بودی، ای [[بهترین]] ماه در همه روزها و ساعت‌ها؛ بدرود ای ماه دست‌یافتن به [[آرزوها]]، ای ماه سرشار از [[اعمال شایسته]] [[بندگان]] خداوند؛ بدرود ای یار و قرینی که چون باشی، قَدرت بس جلیل است و چون رخت بر بندی، فراقت رنج‌افزا شود. ای مایه [[امید]] ما که دوریَت برای ما بس دردناک است؛ بدرود ای همدم ما که چون بیایی، [[شادمانی]] و [[آرامش]] بر [[دل]] ما آری و چون بروی، رفتنت وحشت‌خیز است و تألم افزای؛ بدرود ای همسایه‌ای که تا با ما بودی، دل‌های ما را [[رقت]] بود و [[گناهان]] ما را نقصان؛ بدرود ای یاریگر ما که در برابر [[شیطان]] یاریمان دادی و ای مصاحبی که راه‌های [[نیکی]] و [[فضیلت]] را پیش پای ما هموار ساختی؛ بدرود که [[آزادشدگان]] از [[عذاب]] خداوند، در تو چه بسیارند، و چه نیک‌بخت است آنکه [[حرمت]] تو نگه‌داشت؛ بدرود که چه بسا گناهان که از [[نامه عمل]] ما زدودی و چه بسا [[عیب‌ها]] که پوشیده داشتی؛ بدرود که درنگ تو برای [[گنهکاران]] چه به درازا کشید و [[هیبت]] تو در [[دل]] [[مؤمنان]] چه بسیار بود؛ بدرود ای ماهی که هیچ ماه دیگر را توان همسری با تو نیست؛ بدرود ای ماهی که تا تو بودی، [[امن]] و [[سلامت]] بود؛ بدرود ای آنکه نه در [[مصاحبت]] تو [[کراهت]] بود و نه در معاشرتت ناپسندی؛ بدرود که سرشار از [[برکات]] بر ما درآمدی و ما را از آلودگی‌های [[گناه]] شست‌وشو دادی؛ بدرود که به هنگام [[وداع]] از تو نه غباری به دل داریم و نه از روزه‌ات ملالتی در خاطر؛ بدرود که هنوز فرا نرسیده از آمدنت شادمان بودیم و هنوز رخت بر نبسته از رفتنت اندهناک؛ بدرود که چه [[بدی‌ها]] که با آمدنت از ما دور شد و چه [[خیرات]] که ما را نصیب آمد؛ بدرود تو را و آن [[شب قدر]] تو را که از هزار ماه بهتر است؛ بدرود که دیروز که در میان ما بودی آزمند ماندنت بودیم و فردا که از میان ما خواهی رفت [[آتش]] [[اشتیاق]] در دل ما شعله خواهد کشید؛ بدرود تو را و آن [[فضل]] و [[کرم]] تو را که اینک از آن [[محروم]] مانده‌ایم و بر آن برکات که پیش از این ما را داده بودی و اینک از کفَش داده‌ایم».

در پایان این [[مناجات]] عاشقانه [[امام]] درخواست‌های خویش را با [[خداوند متعال]] در میان می‌گذارد<ref>دانشنامه صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش چهل و پنجم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۵۰۲.</ref>

[[رده:صحیفه سجادیه]]