حق‌محوری و حق‌مداری: تفاوت میان نسخه‌ها

==راهکار فسادستیزی==

{{همچنین|فسادستیزی}}

{{همچنین|قانون}}

اگر حق به معنای قانون باشد، علی{{ع}} الگوی [[قانون‌مداری]] و [[پایبندی]] به قانون است. آن حضرت پایمال شدن حق و [[عدالت]] را با هیچ عذری نمی‌پذیرد؛ از این رو به [[مالک اشتر]] [[نخعی]] می‌فرماید: «به [[مردم]] نگو، به من [[فرمان]] دادند، من نیز فرمان می‌دهم پس باید [[اطاعت]] شود»<ref>دشتی، محمد، ترجمه نهج البلاغه، نامه ۵۳.</ref>. [[امام علی]]{{ع}}، [[فلسفه]] [[حکومت]] خود را [[اقامه حق]] می‌دانست و با [[مداهنه]] و [[سازش‌کاری]] در [[اداره امور]] مردم، که [[سیاست]] [[اموی]] است، به شدت مخالف بود. حکایت مشهور [[برتری]] دادن نعلین وصله کرده<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۳.</ref>، بر [[حکمرانی]] ناظر و [[شاهد]] بر این معناست. همچنین ماجرای حضرت با دخترش و بازگرداندن گردنبند به [[بیت المال]]<ref>بحارالانوار، ج۴۰، ص۳۳۸.</ref> در صورتی که آن را با [[اجازه]] [[مسئول]] آن بخش به عاریه گرفته بودند، نمونه دیگری از [[حق‌محوری]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که با وجود مهر و عطوفتی که نسبت به همه مردم، به خصوص [[خویشان]] و نزدیکانشان داشتند، ولی هرگز حاضر نشدند تا این حق‌محوری را فدای مهر و [[محبت]] [[خویشاوندی]] نمایند.<ref>[[امید چناری|چناری، امید]]، [[وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی (کتاب)|وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی]] ص ۲۳.</ref>