آثار افزایش علم معصوم چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

# دیدگاه دوگانه محوری ارتباط [[قرآن]] و [[سنت]]: برخی درباره چگونگی تعامل و ارتباط قرآن و سنت، چهار دیدگاه مطرح کرده‌اند<ref>نصیری، علی، رابطه متقابل کتاب و سنت، ص۱۹۳.</ref>. یکی از آنها که با عنوان “دیدگاه دوگانه محوری” مطرح شده، سنت را به عنوان منبعی مستقل و در عرض [[قرآن]] معرفی می‌کند و بیان می‌دارد: [[سنت]] به طُرُق گوناگون ایفای نقش می‌کند. سنت هم می‌تواند نقش تبیینی داشته باشد، و هم می‌تواند با آوردن مطالبی تازه، نقش نوگستری را ایفا کند<ref>نصیری، علی، رابطه متقابل کتاب و سنت، ص۲۷۹.</ref>. ایشان [[احادیث]] [[افزایش علم امام]] را به عنوان یکی از مستندات [[روایی]] این نظریه مطرح کرده‌اند<ref>در تقریر استدلال چنین می‌فرمایند: «پیدا است اگر همه آن‌چه که ائمه باید بدانند در قرآن آمده باشد و همه پرسش‌های دینی در این کتاب آسمانی منعکس شده باشد، پایان‌پذیری علم آنان و نیز عروج روحشان به آسمان برای افزایش دانش معنا نخواهد داشت» نصیری، علی، رابطه متقابل کتاب و سنت، ص۳۱۹، ۶۰۲. با واژه «پایان‌پذیری» در گفتار نویسنده (نصیری، علی، رابطه متقابل کتاب و سنت، ص۳۱۸، ۵۶۲، ۶۰۲) همراه نیستیم؛ چراکه این روایات نه تنها ناظر به پایان‌پذیری دانش اهل بیت {{عم}} نیست، بلکه ناظر به پایان‌ناپذیری آن است. البته قطعاً نویسنده فاضل منظورشان اتمام علم اهل بیت {{عم}} نبوده است و اشکال ما تنها در واژه‌پردازی است.</ref>. نیز در این [[نظریه]] احادیث یادشده، شاهدی بر توگستری [[روایات]] در عرصه راهنما‌شناسی برشمرده شده است<ref>نصیری، علی، رابطه متقابل کتاب و سنت، ص۵۶۰-۵۶۱. با توجه به فصل اول این نوشتار: «افزایش علم امام از منظر قرآن»، به سختی می‌توان نوگستری یادشده را از طریق احادیث ازدیاد علم امام پذیرفت.</ref>.

# دیدگاه تام نبودن [[علوم ائمه]]: برخی افزایش علم امام را شاهدی بر [[محدودیت علم]] [[امام]] قلمداد کرده‌اند و در تشریح تام بودن نوشته‌اند: تام بودن [[علم امام]] بدین معنا است که هیچ دانشی نیست که برای غیرخداوند ممکن باشد و امام نسبت به آن [[آگاه]] نباشد. بنابراین دیدگاه امام به تمام [[علوم]] و جزئیات حوادث [[جهان]] و در تمام زمان‌ها در محدوده قابل [[تصور]] برای غیرخداوند آگاه است... در مقابل این دیدگاه [[اندیشه]] تام نبودن علوم ائمه می‌باشد که می‌گوید: ضرورتی ندارد که امام به همه امور [[جهان]] به طور جزئی و تفصیلی [[آگاه]] باشد. ریشه این [[اختلاف]]، ظهور متفاوت برخی روایاتی است که در این موضوع نقل شده است<ref>نصیری، علی، رابطه متقابل کتاب و سنت، ص۶۰.</ref>. آن‌گاه ضمن صحیح خواندن اسناد “احادیث [[ازدیاد علم]] امام”، آنها را به عنوان دومین [[شاهد]] بر نظریه “تام نبودن [[علوم]] ائمه” مطرح نموده‌اند<ref>هاشمی، علی، «علم امام، تام یا محدود»، مشرق موعود، ج۳۲، ص۵۰.</ref>.