مصیبت در سیره پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رسول خدا]] {{صل}} در [[مصائب]] گله نمی‌کرد و از بزرگ و کوچک آن شکایتی نداشت و در برابر شداید [[ثابت قدم]] بود و مشکلات بر [[صبر]] ایشان می‌افزود<ref>ماوردی، اعلام النبوة، ص ۲۱۷.</ref>. هرگز از آن [[حضرت]]، [[سستی]] دیده نشد و هرگز اظهار دلتنگی و شکایت نکرد؛ این صفات به فرموده خود آن [[حضرت]]، از نشانه‌های [[انسان]] [[صابر]] است:‌ "نشانه‌های [[انسان]] [[صابر]]، سه چیز است: اول آنکه، [[سستی]] نمی‌کند؛ دوم آنکه، دلتنگی نمی‌کند و سوم آنکه از پروردگارش [[شکوه]] نمی‌کند؛ زیرا اگر [[سستی]] کند، [[حق]] را تباه می‌کند و اگر دلتنگی کند، [[شکر]] او را به جا نیاورده است و اگر [[شکوه]] کند، مطمئناً از پروردگارش [[نافرمانی]] خواهد کرد"<ref>{{متن حدیث| عَلَامَةُ الصَّابِرِ فِي‌ ثَلَاثٍ‌ أَوَّلُهَا أَنْ لَا يَكْسَلَ وَ الثَّانِيَةُ أَنْ لَا يَضْجَرَ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا يَشْكُوَ مِنْ رَبِّهِ تَعَالَى لِأَنَّهُ إِذَا كَسِلَ فَقَدْ ضَيَّعَ الْحَقَّ وَ إِذَا ضَجِرَ لَمْ يُؤَدِّ الشُّكْرَ وَ إِذَا شَكَا مِنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ عَصَاهُ}}؛ شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۲، ص ۴۹۸ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۱۶، ص ۲۳.</ref>. و می‌فرمودند: "هر بنده‌ای که بر مصیبتی از [[مصائب]] [[صبر]] کند، از گناهانش [[پاک]] می‌شود"<ref>حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۳۵۹.</ref> نیز فرموده‌اند: "هرگاه [[خداوند]] بنده‌ای را [[دوست]] داشته باشد، او را [[مبتلا]] می‌کند؛ اگر [بنده‌اش] [[صبر]] کرد، او را به خود نزدیک می‌کند و اگر به آن [[بلا]] [[راضی]] بود، او را [[خالص]] می‌کند و [برای خود] برمی‌گزیند"<ref>مسکن الفؤاد، ص ۸۴ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۲۷.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۱۷-۶۱۸.</ref>.

هنگامی که چیزی [[رسول خدا]] {{صل}} را محزون می‌کرد، ایشان با گرفتن [[روزه]] و [[نماز]] در رفع آن می‌کوشید. [[روایت]] شده است، هرگاه [[امام علی]] {{ع}} به مشکلی دچار می‌شد، در آن روز، هزار رکعت [[نماز]] می‌خواند و به شصت [[مسکین]] [[صدقه]] می‌داد و سه روز، [[روزه]] می‌گرفت و به فرزندانش می‌فرمود: "هرگاه به مشکلی دچار شدید، چنین کنید؛ همانا من [[پیامبر]] {{صل}} را دیدم که چنین می‌کرد"<ref>مستدرک الوسائل، ص ۴۸۱ و قطب الدین راوندی، الدعوات، ص ۲۸۷.</ref>.