حسن بن علی بن زکریا بزوفری عدوی: تفاوت میان نسخه‌ها

بررسی کتب [[تراجم]] و شرح حال [[راویان]]، نشان می‌دهد لقب‌یابی [[راوی]] به ذئب از [[قرن هشتم]] که برابر با دوران زندگانی عالم [[سنّی]] [[ذهبی]] است، رواج یافت و پیش از آن، وی با این [[لقب]] معرفی نشده است. روشن است که این کلمه، پیوندی با تضعیفات رجالی ندارد و با [[هدف]] [[تحقیر]] و [[خوار]] کردن و تخریب جایگاه راوی در میان [[محدثان]] انجام شده است.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۷ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۷، ص 353.</ref>

#در منابع [[اهل تسنن]]، [[الحسن بن علی بن زکریا]] با عناوین «العدوی» یا [[الحسن بن علی العدوی]] یا [[أبو سعید العدوی]] از [[محمد بن صدقة عنبری]] و [[محمد بن تمیم نهشلی]] [[روایت]] کرده<ref>الکامل، ابن عدی، ج۲، ص۳۴۲؛ الموضوعات، ج۳، ص۶۷؛ طبقات الشافعیة الکبری، ج۱، ص۱۲۰؛ لسان المیزان، ج۲، ص۲۳۰.</ref>؛ نیز [[أحمد بن إبراهیم شاذان]] که گزارشگر کتاب عنبری و نهشلی از سوی حسن بن علی بن زکریاست، در [[دلائل الإمامة]] و [[تاریخ]] [[بغداد]] از [[راوی]] مورد گفتوگو با عنوان [[أبوسعید الحسن بن علی بن زکریا بن یحیی بن عاصم بن زفر البصری]] روایت کرده است<ref>دلائل الإمامه، ص۶۷، ح۴؛ تاریخ بغداد، ج۷، ص۳۹۲، ش۳۹۱۰.</ref>.

#گزارش از خراش ([[خداش]]) و او از [[انس بن مالک]] که [[نجاشی]] بدان اشاره کرده و در کتب اهل تسنن، نمونه‌هایی از آن یاد شده است<ref>الکامل، ابن عدی، ج۲، ص۳۴۳؛ مسند الشهاب، ج۱، ص۷۵؛ الاستذکار، ج۸، ص۲۸۵؛ التمهید، ابن عبدالبر، ج۵، ص۶۴؛ تاریخ بغداد، ج۳، ص۴۴۴.</ref>.