انتخاب کارگزاران در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام علی]]{{ع}} قوام و [[نظام زندگی]] را به خوب اندازه گرفتن [[زندگی]]، و ملاک خوب اندازه گرفتن را [[تدبیر]] [[نیکو]] می‌دانند<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غررالحکم و دررالکلم، ج۲، ص۲۳۴.</ref>. همچنین ایشان آفت زندگی را [[سوء]] [[مدیریت]] و درست اداره نکردن امور می‌دانند<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غررالحکم و دررالکلم، ج۱، ص۳۵۵.</ref>. در [[روایت]] دیگری، ایشان [[حسن تدبیر]] را موجب افزایش بهره‌وری، و سوءمدیریت را عامل کاهش راندمان کار بیان می‌دارند<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غررالحکم و دررالکلم، ج۱، ص۳۵۵.</ref>.

از این رهگذر معلوم می‌شود که چرا [[قرآن کریم]] بر [[جامعیت]] هر [[کارگزار]] نسبت به [[بینش علمی]] و تخصصی او از یک سو و [[گرایش]] عملی و تعهدی وی از سوی دیگر، [[اصرار]] دارد و در داستان صدارت و [[وزارت]] حضرت [[یوسف صدیق]]{{ع}} در [[تصدی]] [[شئون]] [[اقتصادی]] منطقه وسیع [[مصر]]، در دوران [[خشک‌سالی]] و [[تورم]] اقتصادی، چنین می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الْأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ}}<ref>«(یوسف) گفت: مرا بر گنجینه‌های این سرزمین بگمار که من نگاهبانی دانایم» سوره یوسف، آیه ۵۵.</ref> یعنی تصدی کار، نگهداری و تأمین اصول [[اقتصادی]]، مرهون تعقد عملی [[کارگزار]] است تا چیزی ضایع نشود و نیز مدیون [[تخصص علمی]] اوست تا [[جاهلانه]] به [[بیت المال مسلمین]] ضرر نزند و باعث به هدر رفتن [[بیت‌المال]] نشود.