ولایت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

ولایت در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۶

۲۱٬۷۲۹ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴

۷۴٬۱۶۳

ویرایش

@@ خط ۱۹۵: / خط ۱۹۵: @@
 # [[پیامبر اکرم]] تحت [[ولایت]] و [[تربیت]] ویژه [[الهی]]: {{متن قرآن|فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ... ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي}}؛
 # [[پذیرش ولایت]] غیرخدا ناسازگار با ایمان به خدا، [[پیامبر]] و [[قرآن]]: {{متن قرآن|وَلَوْ كَانُوا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالنَّبِيِّ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَا اتَّخَذُوهُمْ أَوْلِيَاءَ وَلَكِنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ فَاسِقُونَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۹۴۴.</ref>.
+== [[آیات]] درباره [[ولایت]]==
+۱. {{متن قرآن|يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا}}<ref>«روزی که روح و فرشتگان (دیگر) ردیف ایستند؛ دم برنیاورند مگر آن کس که (خداوند) بخشنده بدو اذن دهد و او سخن درست گوید» سوره نبأ، آیه ۳۸.</ref>.
+[[امام باقر]]{{ع}} درباره این [[آیه]] فرمود: [[روز قیامت]] که برپا شود، در موقف و به گاه [[حسابرسی]]، کلمه {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«هیچ خدایی جز خداوند نیست» سوره صافات، آیه ۳۵.</ref> از یاد [[بندگان]] برود، مگر کسی که به [[ولایت علی]]{{ع}} [[اقرار]] کرده باشد؛ چنان‌که [[خداوند]] فرموده است. {{متن قرآن|...إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ}}؛ یعنی مگر کسی که پیرو ولایت علی{{ع}} باشد. آنها کسانی‌اند که [[اجازه]] گفتن {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}} به آنها داده شده است<ref>فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص۲۰۲؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۲، ص۳۲۲.</ref>.
+۲. {{متن قرآن|عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ * عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ}}<ref>«از همدیگر از چه می‌پرسند؟ * از آن خبر سترگ» سوره نبأ، آیه ۱-۲.</ref>.
+از [[ابوحمزه ثمالی]] چنین نقل شده است از امام باقر{{ع}} درباره {{متن قرآن|عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ * عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ}} پرسیدم. فرمود: «علی{{ع}} همواره به یارانش می‌فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]، من آن خبر بس بزرگم؛ همان که تمام [[امت‌ها]] با زبان‌های گوناگون درباره‌ام [[اختلاف]] کردند. به خدا سوگند، خدا را [[آیت]] و خبری بزرگ‌تر از من نیست»<ref>فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص٢٠٢.</ref>.
+[[عمرو بن عاص]] در قصیده معروف جلجلیه در [[سرزنش]] [[معاویه]] گوید:
+{{متن حدیث|نَصَرْنَاكَ مِنْ جَهِلْنَا يَا ابْنَ هِنْدٍ *** عَلَى النَّبَإِ الْأَعْظَمِ الْأَفْضَلِ‌}}<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۲، ص۳۱۸.</ref>؛
+«ای زاده هند، از [[جهل]] خود یاری‌ات کردیم
+و بر ضد آن خبر بزرگ و [[برتر]] شوریدیم».
+۳. {{متن قرآن|وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ}}<ref>«و آنان را باز دارید، که آنان بازخواست خواهند شد» سوره صافات، آیه ۲۴.</ref>.
+دیلمی از [[ابوسعید خدری]] نقل کرده است که [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: «منظور از {{متن قرآن|وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ}}، آن است که درباره ولایت علی{{ع}} از آنان پرسیده شود»<ref>ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۸۹.</ref>.
+۴. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَيَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به پیامبرش ایمان آورید تا از بخشایش خویش دو بهره به شما ارزانی دارد و در شما فروغی نهد که با آن راه بسپارید و شما را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره حدید، آیه ۲۸.</ref>.
+[[سعد بن طریف]] نقل می‌کند که [[امام باقر]]{{ع}} درباره {{متن قرآن|وَيَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ}}، فرمود: «هر کس به [[ولایت علی]]{{ع}} [[تمسک]] جوید، دارای [[نور]] است»<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۲، ص۲۲۸.</ref>.
+۵. {{متن قرآن|فَوَرَبِّكَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ}}<ref>«پس به پروردگارت سوگند که از همه آنان خواهیم پرسید» سوره حجر، آیه ۹۲.</ref>. از سدی نقل شده است که این گروه از ولایت علی{{ع}} بازخواست می‌شوند<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۳۲۵.</ref>.
+۶. {{متن قرآن|يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ}}<ref>«خداوند، مؤمنان را در زندگی این جهان و جهان واپسین با گفتار استوار پا برجا می‌دارد و خداوند ستمگران را بیراه می‌گذارد و خداوند هر چه بخواهد انجام می‌دهد» سوره ابراهیم، آیه ۲۷.</ref> [[ابن عباس]] می‌گوید که «قول ثابت»، [[ایمان]] به [[ولایت علی بن ابی طالب]]{{ع}} است<ref>بحرانی، سید هاشم، البرحان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۳۱۵.</ref>.
+۷. {{متن قرآن|...وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنَامَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که ابراهیم گفت: پروردگارا! این شهر را امن گردان و مرا و فرزندانم را از پرستیدن بت‌ها دور بدار» سوره ابراهیم، آیه ۳۵.</ref>.
+از [[عبدالله بن مسعود]] چنین نقل شده است: [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: «من خواسته پدرم ابراهیم هستم». گفتیم: «یا [[رسول الله]]، چگونه شما خواسته پدرت ابراهیم شدی؟» فرمود: «[[خدای عزوجل]] به ابراهیم [[وحی]] کرد و فرمود: من تو را [[امام]] [[مردمان]] قرار می‌دهم. ابراهیم اندکی شاد شد و گفت: خدایا، از [[نسل]] من نیز امامانی مثل من باشد؟ [[خداوند]] به او وحی کرد: ای ابراهیم، من با تو عهدی نمی‌بندم که بدان [[وفا]] نکنم. ابراهیم گفت: خدایا، عهدی که بدان وفا نکنی کدام است؟ فرمود: من [[امامت]] را به [[ظالمان]] از [[نسل]] تو نمی‌دهم. ابراهیم گفت: خدایا، ظالمان از نسل من که امامتت به آنها نمی‌رسد کیانند؟ فرمود: کسی که به جای من بتی را [[پرستش]] کند، شایسته امامت نباشد. ابراهیم گفت: {{متن قرآن|وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنَامَ}}. دعای ابراهیم در نهایت به من و برادرم علی رسید، چون هیچ‌یک از ما، هرگز برای بتی [[سجده]] نکردیم. بدین رو، [[خداوند]] مرا به [[نبوت]] و علی را به [[وصایت]] برگزید»<ref>شیخ طوسی، الامالی، ص۳۸۸.</ref>.
+۸. {{متن قرآن|وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ}}<ref>«و نزدیک‌ترین خویشاوندانت را بیم ده!» سوره شعراء، آیه ۲۱۴.</ref>.
+[[براء بن عازب]] چنین نقل می‌کند: هنگامی که [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ}} نازل شد، [[رسول خدا]]{{صل}} [[فرزندان عبدالمطلب]] را که چهل مرد بودند و هر یک غذا و نوشیدنی بسیاری می‌خواستند، گرد هم آورد و به علی دستور داد تا ران گوسفندی را بپزد. سپس به آن گروه فرمود: «[[به نام خدا]] پیش بیایید!» آنها ده نفر ده نفر پیش آمدند و هر چه خواستند خوردند. سپس قدحی دوغ خواست و جرعه‌ای از آن نوشید و به آنها فرمود: «به نام خدا بنوشید!» آنها همگی نوشیدند تا [[سیراب]] شدند. [[ابولهب]] پیشدستی کرد و گفت: «این مرد بدین وسیله شما را [[سحر]] کرد».
+[[پیامبر]] در آن [[روز]] [[سکوت]] کرد و سخن نگفت و فردای آن روز دوباره آنها را [[دعوت]] کرد و پس از غذا بیمشان داد و فرمود: «ای فرزندان عبدالمطلب، من از سوی [[خدا]] [[بیم دهنده]] شمایم، و [[بشارت دهنده]] به آن‌چه یکی از شما انجام می‌دهد. همه [[دنیا]] و [[آخرت]] را برای شما آورده‌ام. [[اسلام]] بیاورید و پیروی‌ام کنید تا [[هدایت]] یابید. کدام یک از شما با من [[برادری]] می‌کند و [[وزیر]] و ولی و [[وصی]] من پس از مرگم می‌شود و جای مرا در خانواده‌ام پر می‌کند و قرضم را ادا می‌کند؟» آن [[قوم]]، همگی، [[سکوت]] کردند و آن حضرت سه بار سخن خود را تکرار کرد و در هر سه نوبت آنها سکوت کردند و علی می‌گفت: «من!» و [[پیامبر]] به او فرمود: «تویی!» آن [[قوم]] برخاستند و در همان حال به [[ابوطالب]] می‌گفتند: «از پسرت [[اطاعت]] کن که او را [[امیر]] تو کرد»<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۴۲۰؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، در تفسیر آیه مذکور.</ref>.
+۹. {{متن قرآن|هُنَالِكَ الْوَلَايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ}}<ref>«آنجا، سروری از آن خداوند راستین است، او در پاداش دادن نیکوتر و در بخشیدن بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۴.</ref>.
+[[امام باقر]]{{ع}} درباره این [[آیه]] فرمود: «این [[ولایت]]، [[ولایت امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که [[خداوند]] هیچ [[پیامبری]] را بدون آن نفرستاد»<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۳۵۶.</ref>.
+ی. {{متن قرآن|فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعْضَ مَا يُوحَى إِلَيْكَ وَضَائِقٌ بِهِ صَدْرُكَ أَنْ يَقُولُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ جَاءَ مَعَهُ مَلَكٌ إِنَّمَا أَنْتَ نَذِيرٌ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ وَكِيلٌ}}<ref>«و مبادا تو برخی از آنچه را بر تو وحی شده است کنار نهی و دل از آن تنگ داری از آن رو که می‌گویند: «چرا بر او گنجی فرو فرستاده نمی‌شود یا فرشته‌ای همراه وی نمی‌آید؟» تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و خداوند بر هر چیزی مراقب است» سوره هود، آیه ۱۲.</ref>.
+جابر بن ارقم از برادرش [[زید بن ارقم]] چنین نقل می‌کند: [[جبرئیل امین]] در [[شب عرفه]] با [[پیام]] [[ولایت علی بن ابی طالب]]{{ع}} بر [[رسول خدا]]{{صل}} نازل شد. پیامبر از [[بیم]] [[تکذیب]] [[منافقان]] در تنگنا قرار گرفت. گروهی از جمله مرا برای [[مشورت]] درباره آن فرا خواند تا در [[موسم حج]] به انجامش برساند، و ما ندانستیم چه بگوییم. رسول خدا{{صل}} گریست و [[جبرئیل]] به او گفت: «یا محمد، آیا از [[فرمان خدا]] به [[گریه]] افتادی؟» فرمود: «هرگز ای جبرئیل، ولی پروردگارم می‌داند که من از [[قریش]] چه دیدم. چون رسالتم را نپذیرفتند، فرمانم داد که با آنها [[جهاد]] کنم و خود، سپاهیانی از [[آسمان]] فرستاد تا یاری‌ام کردند؛ حال چگونه [[ولایت علی]] را پس از من می‌پذیرند؟» [[جبرئیل]] بازگشت و این [[آیه]] بر او نازل شد: {{متن قرآن|فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعْضَ مَا يُوحَى إِلَيْكَ...}}<ref>بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، در تفسیر آیه مذکور.</ref>.
+۱۰. {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref>.
+از [[عمار بن یاسر]] در این باره چنین نقل شده است: [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} در حال [[رکوع]] [[نماز]] مستحبی بود که [[فقیری]] در برابرش قرار گرفت و او انگشترش را بیرون آورد و به وی داد. آن [[فقیر]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد و ماجرا را بیان کرد، و به دنبال آن، این آیه نازل شد: {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ...}} [[پیامبر]] آن را [[تلاوت]] کرد و سپس فرمود: «هر که من مولای اویم، این علی مولای او است. خداوندا، دوستدارش را [[دوست]] بدار و دشمنش را [[دشمن]] شمار»<ref>هیثمی، علی بن ابی بکر، مجمع الزوائد، ج۷، ص۱۷.</ref>.
+۱۱. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای؛ و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد، خداوند گروه کافران را راهنمایی نمی‌کند» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref>.
+از [[ابن عباس]] و جابر در این باره چنین نقل شده است: [[خداوند]] به پیامبر [[فرمان]] داد تا علی را به [[جانشینی]] خود [[منصوب]] کند و [[مردم]] را از ولایتش [[آگاه]] سازد. رسول خدا{{صل}} [[بیم]] آن داشت که بگویند پسر عمویش را به ناحق برگزیده و ملامتش کنند؛ آن‌گاه خداوند به او [[وحی]] کرد: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ...}} و [[رسول خدا]]{{صل}} در [[غدیر خم]] ولایتش را [[ابلاغ]] فرمود<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۱۹۴؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۲۲۳؛ حاکم حسکانی در شواهد التنزیل (ج ۱، ص۱۹۰) می‌گوید: «این حدیث در کتاب دعاء الهداة الی اداء حق الموالاة عمیقاً پژوهش شده است».</ref>.
+۱۲. {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>.
+از [[ابوسعید خدری]] درباره این [[آیه]] چنین نقل شده است: [[پیامبر]] [[مردم]] را به [[ولایت علی]]{{ع}} فرا خواند و دست‌ها را به [[دعا]] برداشت، و هنوز پراکنده نشده بودند که این آیه نازل شد: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...}} رسول خدا{{صل}} گفت: «[[الله اکبر]] بر [[اکمال دین]] و [[اتمام نعمت]] و [[خشنودی پروردگار]] به [[رسالت]] من و ولایت علی». سپس به مردم فرمود: «هر که من مولای اویم، این علی مولای او است»<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۱۵۸.</ref>.
+۱۳. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>.
+[[سلیم بن قیس هلالی]] از [[امیر مؤمنان]]{{ع}} چنین نقل می‌کند: شریکان من کسانی‌اند که [[خداوند]] آنان را با خود و با من [[قرین]] آورده و درباره آنان فرموده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ...}} اگر ترسیدید که درباره چیزی به [[نزاع]] افتید، [[حکم]] آن را به [[خدا]] و رسول خدا و [[اولوا الامر]] بازگردانید. از رسول خدا{{صل}} پرسیدم: «یا [[نبی الله]]، اولوا الامر کیانند؟» فرمود: «تو نخستین آنانی»<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۱، ص۱۴۸.</ref>.
+۱۴. {{متن قرآن|وَيَسْتَنْبِئُونَكَ أَحَقٌّ هُوَ قُلْ إِي وَرَبِّي إِنَّهُ لَحَقٌّ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ}}<ref>«و از تو خبر می‌گیرند که آیا آن (عذاب) حقّ است؟ بگو آری سوگند به پروردگارم که بی‌گمان حقّ است و شما به ستوه آورنده (ی خداوند) نیستید» سوره یونس، آیه ۵۳.</ref>.
+[[امام صادق]]{{ع}} درباره این [[آیه]] فرمود: [[خداوند سبحان]] می‌فرماید: ای محمد، [[اهل مکه]] از تو می‌پرسند که آیا [[علی بن ابی طالب]] [[امام]] است؟ بگو: آری، [[سوگند]] به پروردگارم که او امام است<ref>بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، در تفسیر آیه مذکور.</ref>.
+۱۵. {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلَامِ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ}}<ref>«و خداوند به بهشت فرا می‌خواند و هر که را بخواهد به راهی راست رهنمون می‌گردد» سوره یونس، آیه ۲۵.</ref>.
+[[ابن عباس]] می‌گوید: {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلَامِ}} یعنی [[خداوند]] [[مردم]] را به [[بهشت]] فرا می‌خواند. {{متن قرآن|يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ}}، یعنی آنان را به [[ولایت علی بن ابی طالب]] [[هدایت]] می‌کند<ref>بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۱۸۳.</ref>.<ref>[[سید مرتضی عسکری|عسکری، سید مرتضی]]، [[امام علی در قرآن (مقاله)| مقاله «امام علی در قرآن»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱۰ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱۰]] ص ۱۲۳.</ref>.
 == منابع ==
@@ خط ۲۰۵: / خط ۲۵۷: @@
 # [[پرونده:291506008.jpg|22px]] [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|'''معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان''']]
 # [[پرونده:1379781.jpg|22px]] [[آرزو شکری|شکری، آرزو]]، [[حقوق اهل بیت (کتاب)|'''حقوق اهل بیت''']]
+# [[پرونده:1368108.jpg|22px]] [[سید مرتضی عسکری|عسکری، سید مرتضی]]، [[امام علی در قرآن (مقاله)|مقاله «امام علی در قرآن»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱۰ (کتاب)|'''دانشنامه امام علی ج۱۰''']]
 {{پایان منابع}}