احمد (پیامبر خاتم): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
واژه [[احمد]] در [[قرآن کریم]] فقط یک بار و به‌صورت یکی از [[نام‌های پیامبر اسلام]] {{صل}} به‌کار رفته است: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که عیسی پسر مریم گفت: ای بنی اسرائیل! من فرستاده خداوند به سوی شمایم، توراتی را که پیش از من بوده است راست می‌شمارم و نویددهنده به پیامبری هستم که پس از من خواهد آمد، نام او احمد است؛ امّا چون برای آنان برهان‌ها (ی روشن) آورد، گفتند: این جادویی آشکار است» سوره صف، آیه ۶.</ref> واژه‌پژوهان، در ریشه‌یابی این نام، آن را برگرفته از ریشه "ح م د" به‌معنای [[ستایش]] دانسته <ref>مفردات، ص۲۵۶؛ الکلیات، ص۵۸.</ref> و گفته‌اند: وجه نام‌گذاری [[پیامبراکرم]] {{صل}} به احمد که صفتی تفضیلی است، فراوانی [[ستایش خداوند]] به‌وسیله [[حضرت]] <ref>روح‌المعانی، مج۱۵، ج۲۸، ص۱۲۷؛ جمع‌الوسائل ج۲، ص۱۸۱ـ۱۸۲.</ref> یا ستوده‌تر بودن او بیش از همه نزد [[خداوند سبحان]] است.<ref>مفردات، ص۲۵۶؛ بصائر ذوی‌التمییز، ج۲، ص۴۹۹؛ عمدة‌الحفاظ، ج۱، ص۴۵۲.</ref> برخی، [[حمد]] را ثناگویی شخص به اوصاف نیکویی می‌دانند که فقط با [[زبان]] انجام گیرد.<ref>عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۵۰.</ref> برخی از واژه‌پژوهان نیز با افعل [[تفضیل]] دانستن این واژه، آن را [[مبالغه]] در حمد و برگرفته از [[محمود]] یا [[حامد]] بودن نزد [[خدا]] دانسته‌اند که بنابر وجه دوم، باید مضافی در تقدیر باشد.<ref> الکلیات، ص۵۸.</ref> درباره اینکه آیا این واژه، نام [[پیامبر]] یا از اوصاف او است، برخی با [[تأیید]] افعل تفضیل بودن احمد، آن را از [[نام‌های پیامبر]] دانسته‌اند که به محمود بودن او در فعل و [[اخلاق]] دلالت دارد.<ref>بصائر ذوی التمییز، ج۲، ص۴۹۹؛ ترتیب العین، ص۴۲۳.</ref> راغب، مورد [[بشارت]] بودن این نام از زبان [[عیسی]] {{ع}} را [[دلیل]] برجستگی و پسندیده‌تر بودن او از عیسی {{ع}} و همه [[پیامبران پیشین]] می‌داند.<ref>مفردات، ص۲۵۶.</ref> برخی نیز گفته‌اند: پیامبر، دارای نام عام ([[محمّد]]) و نام خاص (احمد) بوده و عیسی {{ع}} با این بشارت، از پیامبر با نام خاص او یاد کرده است.<ref>عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۵۲.</ref> در برابر دیدگاه مشهور درباره ساختار ادبی این واژه که آن را افعل تفضیل شمرده‌اند، عدّه‌ای بر صفت مشبهه بودن آن اشاره دارند.<ref>کشف الغمه، ج۱، ص۷.</ref> این دیدگاه، با شرایط [[دستور]] زبان برای چنین اشتقاقی [[سازگاری]] ندارد. | واژه [[احمد]] در [[قرآن کریم]] فقط یک بار و به‌صورت یکی از [[نام‌های پیامبر اسلام]] {{صل}} به‌کار رفته است: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که عیسی پسر مریم گفت: ای بنی اسرائیل! من فرستاده خداوند به سوی شمایم، توراتی را که پیش از من بوده است راست می‌شمارم و نویددهنده به پیامبری هستم که پس از من خواهد آمد، نام او احمد است؛ امّا چون برای آنان برهان‌ها (ی روشن) آورد، گفتند: این جادویی آشکار است» سوره صف، آیه ۶.</ref> واژه‌پژوهان، در ریشه‌یابی این نام، آن را برگرفته از ریشه "ح م د" به‌معنای [[ستایش]] دانسته <ref>مفردات، ص۲۵۶؛ الکلیات، ص۵۸.</ref> و گفته‌اند: وجه نام‌گذاری [[پیامبراکرم]] {{صل}} به احمد که صفتی تفضیلی است، فراوانی [[ستایش خداوند]] به‌وسیله [[حضرت]] <ref>روح‌المعانی، مج۱۵، ج۲۸، ص۱۲۷؛ جمع‌الوسائل ج۲، ص۱۸۱ـ۱۸۲.</ref> یا ستوده‌تر بودن او بیش از همه نزد [[خداوند سبحان]] است.<ref>مفردات، ص۲۵۶؛ بصائر ذوی‌التمییز، ج۲، ص۴۹۹؛ عمدة‌الحفاظ، ج۱، ص۴۵۲.</ref> برخی، [[حمد]] را ثناگویی شخص به اوصاف نیکویی می‌دانند که فقط با [[زبان]] انجام گیرد.<ref>عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۵۰.</ref> برخی از واژه‌پژوهان نیز با افعل [[تفضیل]] دانستن این واژه، آن را [[مبالغه]] در حمد و برگرفته از [[محمود]] یا [[حامد]] بودن نزد [[خدا]] دانسته‌اند که بنابر وجه دوم، باید مضافی در تقدیر باشد.<ref> الکلیات، ص۵۸.</ref> درباره اینکه آیا این واژه، نام [[پیامبر]] یا از اوصاف او است، برخی با [[تأیید]] افعل تفضیل بودن احمد، آن را از [[نام‌های پیامبر]] دانسته‌اند که به محمود بودن او در فعل و [[اخلاق]] دلالت دارد.<ref>بصائر ذوی التمییز، ج۲، ص۴۹۹؛ ترتیب العین، ص۴۲۳.</ref> راغب، مورد [[بشارت]] بودن این نام از زبان [[عیسی]] {{ع}} را [[دلیل]] برجستگی و پسندیده‌تر بودن او از عیسی {{ع}} و همه [[پیامبران پیشین]] می‌داند.<ref>مفردات، ص۲۵۶.</ref> برخی نیز گفته‌اند: پیامبر، دارای نام عام ([[محمّد]]) و نام خاص (احمد) بوده و عیسی {{ع}} با این بشارت، از پیامبر با نام خاص او یاد کرده است.<ref>عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۵۲.</ref> در برابر دیدگاه مشهور درباره ساختار ادبی این واژه که آن را افعل تفضیل شمرده‌اند، عدّه‌ای بر صفت مشبهه بودن آن اشاره دارند.<ref>کشف الغمه، ج۱، ص۷.</ref> این دیدگاه، با شرایط [[دستور]] زبان برای چنین اشتقاقی [[سازگاری]] ندارد. | ||
براساس [[قرآن کریم]]، شکّی نیست که یکی از نام‌های [[پیامبراکرم]] {{صل}} [[احمد]] است، و این نام، پس از [[محمّد]]، از شناخته شده‌ترین نام‌های [[حضرت]] شمرده می‌شود. [[شهرت]] و کاربرد گسترده این نام میان [[مسلمانان]] به‌اندازه‌ای است که از [[صدر اسلام]] تاکنون، همواره برای یاد کردن از [[پیامبر]] {{صل}} استفاده از این نام پس از "محمّد" در رتبه نخست قرار داشته است.<ref>[[احمد حسین شریفی|شریفی]] و [[ابوالفضل روحی|روحی]]، [[احمد - شریفی و روحی (مقاله)|مقاله «احمد»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۲ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، | براساس [[قرآن کریم]]، شکّی نیست که یکی از نام‌های [[پیامبراکرم]] {{صل}} [[احمد]] است، و این نام، پس از [[محمّد]]، از شناخته شده‌ترین نام‌های [[حضرت]] شمرده می‌شود. [[شهرت]] و کاربرد گسترده این نام میان [[مسلمانان]] به‌اندازه‌ای است که از [[صدر اسلام]] تاکنون، همواره برای یاد کردن از [[پیامبر]] {{صل}} استفاده از این نام پس از "محمّد" در رتبه نخست قرار داشته است.<ref>[[احمد حسین شریفی|شریفی]] و [[ابوالفضل روحی|روحی]]، [[احمد - شریفی و روحی (مقاله)|مقاله «احمد»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۲ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۲، ص 325.</ref> | ||
== چگونگی نام گذاری == | == چگونگی نام گذاری == | ||