دلایل عقلی اثبات عصمت انبیاء چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

دلایل عقلی اثبات عصمت انبیاء چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۴

۴٬۰۴۸ بایت حذف‌شده ، ‏۳ فوریهٔ ۲۰۲۴

←‏پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه

فرقانی

مدیران

۱۱٬۹۶۷

ویرایش

@@ خط ۵۲۰: / خط ۵۲۰: @@
 }}
 {{پاسخ پرسش
-| عنوان پاسخ‌دهنده = 11. مسلم محمدی؛
+| عنوان پاسخ‌دهنده = 11. سید علی حسینی میلانی؛
-| تصویر = Pic454.jpg
-| پاسخ‌دهنده = مسلم محمدی
-| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[مسلم محمدی]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]»'' در این‌باره گفته است:
-«سه [[دلیل]] برای [[عصمت]] بیان شده است:
-# [[دلیل عصمت]] [[قوه]] یا ملکه‌ای از سوی [[خداوند]] است که [[مانع]] از صدور [[خطا]] و [[گناه]] می‌‌شود. براساس این [[دلیل عصمت]] از [[گناه]] یک عمل قهری و جبری است و نشان دهدۀ [[قوه]] و ملکۀ [[خدادادی]] است که موجب چنین عصمتی شده است و سبب می‌‌شود [[انگیزه]] و [[داعی]] برای [[گناه]] کردن [[معصومین]] از بین برود.
-# [[دلیل]] دیگری که تحت عنوان تعریف [[عصمت]] بیان شده این است که [[معصومین]] برای محافظت خودشان از [[گناه]]، [[خطا]] و [[اشتباه]] یک [[نیروی درونی]] و بیرونی دارند. [[نیروی درونی]] یعنی انگیزه‌ای برای انجام دادن [[معصیت]] ندارند و نیروی بیرونی، یعنی مانعی که نزدیک شدن به [[گناه]] را از [[معصومین]] می‌‌گیرد، چنانکه در جریان [[حضرت یوسف]] از این نیرو بیرونی استفاده شد {{متن قرآن|كَذَلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ}}<ref>«بدین گونه (بر آن بودیم) تا از او زشتی و پلیدکاری را بگردانیم» سوره یوسف، آیه ۲۴.</ref>. همچنین درباره [[اهل بیت]] {{ع}} در [[آیۀ تطهیر]] آمده است: {{متن قرآن|لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گردان» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>. از تقدیم {{متن قرآن|عَنْكُمُ}} بر {{متن قرآن|الرِّجْسَ}} نتیجه گرفته شده است که عامل بیرونی [[مانع]] است که [[رجس]] و [[پلیدی]] به [[اهل بیت]] {{ع}} نزدیک شود، نه اینکه [[اهل بیت]] از [[رجس]] و [[پلیدی]] دور شده باشند.
-# عده ای دیگر در بیان [[دلیل عصمت]] مدعی شده‌اند اتصال [[معصومین]] به [[حقیقت]] [[اعمال]]، سبب [[عصمت]] آنان شده است، به این بیان که [[گناه]] و [[اشتباه]] زمانی رخ می‌‌دهد که [[انسان]] به وسیلۀ [[حسی]] درونی یا بیرونی با واقعیتی روبرو شده و یک سلسله صورت‌های [[ذهنی]] در تصورش تداعی شود و با [[عقل]] خود آن صورت‌ها را تجزیه و ترکیب ‌‌کند آنگاه در [[تطبیق]] صورت‌های [[ذهنی]] با واقعیت‌های خارجی دچار [[خطا]] و [[اشتباه]] می‌‌شود؛ اما اگر [[انسانی]] مستقیماً با واقعیت‌های عینی به وسیله [[حسی]] یا موهبتی خاص در تماس باشد به نحوی که [[ادراک]] واقعیت، نزد او عین اتصال با واقعیات باشد، فرض [[خطا]] یا [[اشتباه]] برای چنین فردی فرضی محال است، چرا که او به صورت مستقیم با واقعیات در تماس است»<ref>ر.ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۴۵. </ref>.
-}}
-{{پاسخ پرسش
-| عنوان پاسخ‌دهنده = 12. سید علی حسینی میلانی؛
 | تصویر = 373589.jpg
 | پاسخ‌دهنده = سید علی حسینی میلانی
@@ خط ۵۶۳: / خط ۵۵۲: @@
 }}
 {{پاسخ پرسش
-| عنوان پاسخ‌دهنده = 14. رحمت‌الله احمدی؛
+| عنوان پاسخ‌دهنده = 12. رحمت‌الله احمدی؛
 | تصویر = 11446.jpg
 | پاسخ‌دهنده = رحمت‌الله احمدی
@@ خط ۵۷۳: / خط ۵۶۲: @@
 }}
 {{پاسخ پرسش
-| عنوان پاسخ‌دهنده = 15. علی ربانی گلپایگانی؛
+| عنوان پاسخ‌دهنده = 13. علی ربانی گلپایگانی؛
 | تصویر = 1103557498.jpg
 | پاسخ‌دهنده = علی ربانی گلپایگانی