بحث:عصمت پیامبران از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن تیمیه در کتاب مجموع الفتاوی<ref>ابن تیمیه، احمد، مجموعه الفتاوی، ج۱۰، ص۳۰۹.</ref> [[معتقد]] است که [[انبیا]] حتی بعد از [[بعثت]] نیز [[معصوم]] نیستند و با سایر [[مردم]] برابرند. او بر این [[باور]] است که انبیا تفاوت‎شان با بقیه در این است که [[توبه]] را به تأخیر نمی‌انداختند و در توبه کردن [[شتاب]] داشتند و پیشی میگرفتند؛ ضمن اینکه نه تنها، [[اصرار]] بر تکرار [[گناه]] نداشتند، بلکه معصوم از آن بودند؛ در واقع [[عصمت انبیا]] از نظر او به این است که تو به را به تأخیر نیندازند (نه اینکه گناه نکنند)؛ بنابراین ابن تیمیه [[عقیده]] دارد، [[پیامبران]] حتی پس از بعثت نیز [[مرتکب گناه]] می‌شدند؛ منتها تفاوت‎شان با بقیه در این است که بین دو گناه حتماً توبه می‌کردند و هرگز دو گناه را روی هم انباشته نمی‎کردند.از عموم عبارت ایشان استفاده می‌شود که این قاعده، شامل [[خاتم انبیا]]{{صل}} هم می‌شود؛ به ویژه اینکه برای استناد کلامش به [[آیه]] ۱و ۲ [[سوره فتح]] [[تمسک]] می‌کند؛ همچنین در کتاب [[منهاج]]<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۲، ص۴۳۲.</ref>، از قول برخی نقل می‌کند که داوود بعد از توبه، بهتر از داوود پیش از [[خطا]] و گناه است و از قول برخی دیگر نقل می‌کند که اگر توبه، بهترین کار نزد [[خدا]] نبود، چگونه [[اکرم]] الخلق{{صل}} را به گناه [[مبتلا]] کرد؟<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۶، ص۲۱۰.</ref> مرادش از اکرم الخلق نیز [[نبی اعظم]]{{صل}} و از گناه، [[گناه کبیره]] است و آن گناه کبیره نزد او همان است که در آیه یک سوره فتح آمده است<ref>سبحانی، جعفر ابن تیمیه فکراً و منهجاً، ص۱۸۰-۱۷۹.</ref>.<ref>[[حمید ملک‌مکان]]، [[علی الله‌بداشتی]]، [[علی اکبر علی‌زاده]]، [[بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار (مقاله)| بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار]]. </ref>

دلیل اول: غرض از [[بعثت انبیا]] رساندن [[احکام خدا]] به [[مردم]] است و این [[هدف]] با عصمت ایشان در مرحله [[تبلیغ]]، تأمین می‌شود<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۱، ص۴۷۰.</ref>.