قرآن و عترت: تفاوت میان نسخه‌ها
←مایه کمال دین
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
از ویژگی‌های [[خلافت]] قرآن و عترت آن است که هر دو در هماره ایام، حضور مستمر و هماهنگ خواهند داشت. به دیگر سخن، پس از [[پیامبر خاتم]]، برای هدایت و [[نجات]] [[انسان‌ها]] و استمرار فروغ [[دانش]] و [[حکمت]] آسمانی که با [[بعثت پیامبر]] فرود آمده، [[ثقلین]]، [[حجت خدا]] و [[جانشین]] بر [[حق]] پیامبرند که در [[اختیار]] انسان‌ها خواهند بود. چون قرآن [[معجزه]] [[جاودانه]] پیامبر است و [[اهل‌بیت]]{{عم}} نیز آموزگاران و [[پاسداران]] آموزه‌های [[راستین]] قرآن در کنار آن خواهند بود. به فرموده [[امام علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|أَلَا إِنَّ مَثَلَ آلِ مُحَمَّدٍ{{صل}} كَمَثَلِ نُجُومِ السَّمَاءِ إِذَا خَوَى نَجْمٌ طَلَعَ نَجْمٌ}}؛ «[[آگاه]] باشید که [[آل محمد]]{{صل}} مانند [[ستارگان]] آسمانند؛ چون ستاره‌ای غروب کند، [[ستاره]] دیگر بَردَمد»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹۹.</ref>.<ref>[[علی نقی خدایاری|خدایاری، علی نقی]]، [[قرآن‌شناسی - خدایاری (مقاله)|مقاله «قرآن‌شناسی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱]] ص ۱۸۸.</ref> | از ویژگی‌های [[خلافت]] قرآن و عترت آن است که هر دو در هماره ایام، حضور مستمر و هماهنگ خواهند داشت. به دیگر سخن، پس از [[پیامبر خاتم]]، برای هدایت و [[نجات]] [[انسان‌ها]] و استمرار فروغ [[دانش]] و [[حکمت]] آسمانی که با [[بعثت پیامبر]] فرود آمده، [[ثقلین]]، [[حجت خدا]] و [[جانشین]] بر [[حق]] پیامبرند که در [[اختیار]] انسان‌ها خواهند بود. چون قرآن [[معجزه]] [[جاودانه]] پیامبر است و [[اهل‌بیت]]{{عم}} نیز آموزگاران و [[پاسداران]] آموزه‌های [[راستین]] قرآن در کنار آن خواهند بود. به فرموده [[امام علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|أَلَا إِنَّ مَثَلَ آلِ مُحَمَّدٍ{{صل}} كَمَثَلِ نُجُومِ السَّمَاءِ إِذَا خَوَى نَجْمٌ طَلَعَ نَجْمٌ}}؛ «[[آگاه]] باشید که [[آل محمد]]{{صل}} مانند [[ستارگان]] آسمانند؛ چون ستاره‌ای غروب کند، [[ستاره]] دیگر بَردَمد»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹۹.</ref>.<ref>[[علی نقی خدایاری|خدایاری، علی نقی]]، [[قرآن‌شناسی - خدایاری (مقاله)|مقاله «قرآن‌شناسی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱]] ص ۱۸۸.</ref> | ||
===مایه | ===مایه کمال دین=== | ||
یکی از جنبه‌های مشترک قرآن و عترت، آن است که هر دو مایه کمال دین هستند. [[حضرت علی]]{{ع}} قرآن را وسیله کمال دین شمرده و قرآن نیز بر [[اکمال دین]] با [[ولایت]]، تأکید ورزیده است. آن حضرت درباره قرآن می‌فرماید: {{متن حدیث|أَكْمَلَ لَهُ وَ لَكُمْ فِيمَا أَنْزَلَ مِنْ كِتَابِهِ دِينَهُ الَّذِي رَضِيَ لِنَفْسِهِ لِسَانِهِ}}؛ «[[دین]] خود را برای او [[پیامبر]] و شما بدان‌گونه که در کتاب خود نازل کرده و خود می‌پسندید، به کمال رساند»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۵.</ref>. در بخش دیگری می‌فرماید: «[[خدای متعال]] [[نور هدایت]] خود را با [[قرآن]] تمام و [[دین]] خود را با قرآن کامل کرده است. [[جان]] پیامبرش را زمانی ستاند که از رساندن [[احکام]] [[هدایت]]، [[فراغت]] یافته بود». قرآن درباره [[ولایت]] و [[امامت امیرمؤمنان]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} نیز در این باره فرموده‌اند: | یکی از جنبه‌های مشترک قرآن و عترت، آن است که هر دو مایه کمال دین هستند. [[حضرت علی]]{{ع}} قرآن را وسیله کمال دین شمرده و قرآن نیز بر [[اکمال دین]] با [[ولایت]]، تأکید ورزیده است. آن حضرت درباره قرآن می‌فرماید: {{متن حدیث|أَكْمَلَ لَهُ وَ لَكُمْ فِيمَا أَنْزَلَ مِنْ كِتَابِهِ دِينَهُ الَّذِي رَضِيَ لِنَفْسِهِ لِسَانِهِ}}؛ «[[دین]] خود را برای او [[پیامبر]] و شما بدان‌گونه که در کتاب خود نازل کرده و خود می‌پسندید، به کمال رساند»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۵.</ref>. در بخش دیگری می‌فرماید: «[[خدای متعال]] [[نور هدایت]] خود را با [[قرآن]] تمام و [[دین]] خود را با قرآن کامل کرده است. [[جان]] پیامبرش را زمانی ستاند که از رساندن [[احکام]] [[هدایت]]، [[فراغت]] یافته بود». قرآن درباره [[ولایت]] و [[امامت امیرمؤمنان]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} نیز در این باره فرموده‌اند: | ||
[[خداوند]] با ولایت من، دین این [[امت]] را کامل ساخت و [[نعمت‌ها]] را بر ایشان تمام کرد و اسلامشان را پسندید. آن‌گاه که در [[روز]] ولایت به محمد{{صل}} فرمود: «ای محمد، به ایشان بازگو که امروز دینشان را به کمال رساندم و [[اسلام]] را دین ایشان پسندیدم و [[نعمت]] خود بر ایشان تمام کردم». همه اینها [[لطف]] و [[احسان خدا]] بر من است؛ او را [[سپاس]]<ref>طوسی، الامالی، ص۲۰۵، ح۳۵۱. برای مطالعه شأن نزول آیه و ارتباط آن با موضوع امامت و ولایت حضرت امیر، ر.ک: محمدی ری شهری، محمد، موسوعة الامام علی بن أبی‌طالب{{ع}}، ج۲، ص۲۷۸ به بعد.</ref>.<ref>[[علی نقی خدایاری|خدایاری، علی نقی]]، [[قرآن‌شناسی - خدایاری (مقاله)|مقاله «قرآن‌شناسی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱]] ص ۱۹۰.</ref> | [[خداوند]] با ولایت من، دین این [[امت]] را کامل ساخت و [[نعمت‌ها]] را بر ایشان تمام کرد و اسلامشان را پسندید. آن‌گاه که در [[روز]] ولایت به محمد{{صل}} فرمود: «ای محمد، به ایشان بازگو که امروز دینشان را به کمال رساندم و [[اسلام]] را دین ایشان پسندیدم و [[نعمت]] خود بر ایشان تمام کردم». همه اینها [[لطف]] و [[احسان خدا]] بر من است؛ او را [[سپاس]]<ref>طوسی، الامالی، ص۲۰۵، ح۳۵۱. برای مطالعه شأن نزول آیه و ارتباط آن با موضوع امامت و ولایت حضرت امیر، ر.ک: محمدی ری شهری، محمد، موسوعة الامام علی بن أبی‌طالب{{ع}}، ج۲، ص۲۷۸ به بعد.</ref>.<ref>[[علی نقی خدایاری|خدایاری، علی نقی]]، [[قرآن‌شناسی - خدایاری (مقاله)|مقاله «قرآن‌شناسی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱]] ص ۱۹۰.</ref> | ||