پرش به محتوا

کتابت قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۳: خط ۱۳:
جمع کاتب «کُتّاب» است که به معنای جایگاه [[آموزش]] نیز آمده و بر کتائب جمع بسته می‌شود<ref>أقرب الموارد، ج۲، ص۱۰۶۴.</ref>. در صدر اسلام، نویسندگان [[آیات قرآن]] «کاتب وحی» نامیده می‌شدند. در آن هنگام افراد باسواد، اندک بودند و تنها عده‌ای خاص از عهده نگارش [[آیات قرآن]] و [[دستورات]] و نامه‌های [[حضرت رسول الله]]{{صل}} بر می‌آمدند.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۳ (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۳]]، ص ۴۵.</ref>
جمع کاتب «کُتّاب» است که به معنای جایگاه [[آموزش]] نیز آمده و بر کتائب جمع بسته می‌شود<ref>أقرب الموارد، ج۲، ص۱۰۶۴.</ref>. در صدر اسلام، نویسندگان [[آیات قرآن]] «کاتب وحی» نامیده می‌شدند. در آن هنگام افراد باسواد، اندک بودند و تنها عده‌ای خاص از عهده نگارش [[آیات قرآن]] و [[دستورات]] و نامه‌های [[حضرت رسول الله]]{{صل}} بر می‌آمدند.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۳ (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۳]]، ص ۴۵.</ref>


منظور از اصطلاح «کتابت قرآن» یا «[[کتابت وحی]]»، [[نگارش]] [[آیات قرآن کریم]] بر نوشت‏ افزارهای مختلف [[عصر نزول]] مانند سنگ، استخوان، لیف خرما، پوست و... است که عاملان و مباشران آن، گروهی از برجستگان [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} و تحت [[نظارت]] و اشراف آن [[حضرت]] بودند.
منظور از اصطلاح «کتابت قرآن» یا «[[کتابت وحی]]»، نگارش [[آیات قرآن کریم]] بر نوشت‏ افزارهای مختلف عصر نزول مانند سنگ، استخوان، لیف خرما، پوست و... است که عاملان و مباشران آن، گروهی از برجستگان [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} و تحت [[نظارت]] و اشراف آن حضرت بودند.


به طور کلی یکی از امتیازات [[قرآن کریم]] بر دیگر [[کتاب‏‌های آسمانی]] آن است که با وجود اینکه عرب‏‌ها چندان با نگارش آشنا نبودند و با توجه به [[حافظه]] [[قوی]] خود تمایلی به ‏این کار نداشتند، قرآن کریم به سفارش [[رسول]] گرامی {{صل}} هم‏زمان با [[نزول]]، نگارش یافت و این روند تا پایان دوران [[رسالت]] ادامه یافت؛ به ‏گونه‌‏ای که با پایان‏ یافتن دوره نزول، تمام [[آیات قرآن]] مکتوب شده بود<ref>محمد‏ بن ‏بهادر زرکشی؛ البرهان فی علوم ‏القرآن (با حاشیه)؛ ج۱، ص۲۳۸؛ محمود رامیار؛ تاریخ قرآن؛ ص۲۵۷-۲۶۱؛ محمد عبدالعظیم زرقانی؛ مناهل ‏العرفان فی علوم‏ القرآن؛ ج۱، ص۲۴۶-۲۴۸؛ عبدالصبور شاهین؛ تاریخ‏ القرآن؛ ص۳۷.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۸۴۶.</ref>
به طور کلی یکی از امتیازات [[قرآن کریم]] بر دیگر [[کتاب‏‌های آسمانی]] آن است که با وجود اینکه عرب‏‌ها چندان با نگارش آشنا نبودند و با توجه به [[حافظه]] [[قوی]] خود تمایلی به ‏این کار نداشتند، قرآن کریم به سفارش [[رسول]] گرامی {{صل}} هم‏زمان با نزول، نگارش یافت و این روند تا پایان دوران [[رسالت]] ادامه یافت؛ به ‏گونه‌‏ای که با پایان‏ یافتن دوره نزول، تمام [[آیات قرآن]] مکتوب شده بود<ref>محمد‏ بن ‏بهادر زرکشی؛ البرهان فی علوم ‏القرآن (با حاشیه)؛ ج۱، ص۲۳۸؛ محمود رامیار؛ تاریخ قرآن؛ ص۲۵۷-۲۶۱؛ محمد عبدالعظیم زرقانی؛ مناهل ‏العرفان فی علوم‏ القرآن؛ ج۱، ص۲۴۶-۲۴۸؛ عبدالصبور شاهین؛ تاریخ‏ القرآن؛ ص۳۷.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۸۴۶.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
۱۱۷٬۲۱۳

ویرایش