سرگذشت زندگی امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در سال اول، دوم یا سوم [[هجرت]] با [[دختر پیامبر]] [[ازدواج]] کرد. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[ازدواج]] دختر گرامی خود، [[فاطمه زهرا]] {{س}} را امری از جانب [[خداوند]] قلمداد می‌کرد. از این‌رو در جواب برخی کسان که قبل از [[امام]] از [[فاطمه]] {{س}} خواستگاری کرده بودند، به این امر اشاره کرده بود. [[علی]] {{ع}} در سال دوم [[هجرت]] از [[فاطمه]] {{س}} خواستگاری کرد. [[پیامبر]] نیز بنابر [[فرمان الهی]] با این وصلت موافقت فرمود و خود، آن دو را به [[عقد]] هم درآورد. در [[شب]] [[عروسی]] میان آن دو ایستاد و دستان آن دو را در دست هم قرار داد. به [[فاطمه]] فرمود: «تو را به همسری کسی درآوردم که در [[دنیا]] [[سرور]] و در [[آخرت]] از شایستگان و [[صالحان]] است» و به [[علی]] {{ع}} نیز فرمود: «تو را نزد نیرومندترین [[مردم]] در [[ایمان]] و بیشترینشان در [[دانش]] و [[برترین]] در [[اخلاق]] و بلندترین [[مردم]] در [[ایمان]] و بیشترینشان در [[دانش]] و [[برترین]] در [[اخلاق]] و بلندترنشان در [[روح]]، [[ودیعه]] نهادم» حاصل [[ازدواج علی]] و [[فاطمه]]، [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}}، [[جوانان اهل بهشت]] و دو دختر به نام‌های [[زینب]]، قهرمان [[کربلا]] و [[ام‌کلثوم]] بودند. [[علی]] نیز به [[فاطمه]] مهر می‌ورزید و [[احترام]] او را پاس می‌داشت. آخرین [[فرزند]] آنان، [[محسن]]، پیش از [[تولد]] به [[شهادت]] رسید. [[امام علی]] {{ع}} تا [[فاطمه]] {{س}} زنده بود، همسری [[اختیار]] نکرد. ولی پس از [[شهادت]] [[حضرت فاطمه]] {{س}} همسرانی دیگر [[اختیار]] کرد؛ از جمله: [[ام البنین]] از [[طایفه]] [[بنی کلاب]] که مادر حضرت [[عباس]]، [[جعفر]]، [[عبدالله]] و [[عثمان]] بود و نیز خوله، دختر "جعفر بن قیس حنفی" که [[محمد حنفیه]] از اوست<ref>ر.ک: [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۵۷۱-۵۸۶؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص ۳۹۸؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]] ص ۹۴؛ [[مهدی کمپانی زارع|کمپانی زارع، مهدی]]، [[امام علی بن ابی‌طالب (مقاله)|مقاله «امام علی بن ابی‌طالب»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۳۹۲-۴۲۱.</ref>.

{{همچنین|جنگ‌های پیامبر خاتم}}

یک‌سال بعد (۹ [[شوال]] سال سوم [[هجرت]]) [[مشرکان]] به تلافی [[جنگ بدر]]، [[جنگ احد]] را برپا کردند. دلاوری‌های [[امام علی]] {{ع}} که در این [[جنگ]] نیز [[پرچم‌دار]] [[سپاه اسلام]] بود، آن‌چنان تأثیری داشت که [[ندای آسمانی]] "شمشیری جز [[ذوالفقار]] و [[جوان‌مردی]] چون [[علی]] نیست" به گوش رسید. هنگامی‌که برخی [[مسلمانان]] به [[طمع]] [[غنیمت]] از [[فرمان پیامبر]] [[سرپیچی]] کردند و تنگه "عینین" را رها کردند، همین امر باعث شد [[جنگ]] مغلوبه شود و [[کفار]] از پشت به [[مسلمانان]] حمله کنند. در چنین شرایطی، [[امام]] پروانه‌وار از [[پیامبر]] محافظت کرد، به‌گونه‌ای که نود زخم بر سر و صورت و [[بدن]] او نشست و مچ‌دست ایشان نیز شکست.