ترک اولی: تفاوت میان نسخهها
←در اصطلاح متکلمان
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
# '''[[ترک عمل مستحب]]''': عدهای چون [[سید مرتضی]] و دیگران معتقدند ترک أولی یعنی: ترک عمل مستحب و مندوب که بر [[انبیاء]] جایز است<ref>سید مرتضی، تنزیه الانبیاء ص۱۱۴؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۷، ص۵۵؛ کاشانی، خلاصة المنهج، ج۲، ص۲۳۳؛ جرجانی، جلاء الاذهان، ج۲، ص۲۰۲؛ نیشابوری، غرائب القرآن، ج۵، ص۳۳۲؛ سبزواری نجفی،الجدید فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۱۱۱.</ref>. | # '''[[ترک عمل مستحب]]''': عدهای چون [[سید مرتضی]] و دیگران معتقدند ترک أولی یعنی: ترک عمل مستحب و مندوب که بر [[انبیاء]] جایز است<ref>سید مرتضی، تنزیه الانبیاء ص۱۱۴؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۷، ص۵۵؛ کاشانی، خلاصة المنهج، ج۲، ص۲۳۳؛ جرجانی، جلاء الاذهان، ج۲، ص۲۰۲؛ نیشابوری، غرائب القرآن، ج۵، ص۳۳۲؛ سبزواری نجفی،الجدید فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۱۱۱.</ref>. | ||
# '''فعل [[مکروه]]''': علامه مجلسی و عده دیگری معتقدند ترک أولی عبارت از فعل مکروه است<ref>مجلسی، حق الیقین، ص۱۹؛ بحارالانوار، ج۱۱، ص۹۱.</ref>. | # '''فعل [[مکروه]]''': علامه مجلسی و عده دیگری معتقدند ترک أولی عبارت از فعل مکروه است<ref>مجلسی، حق الیقین، ص۱۹؛ بحارالانوار، ج۱۱، ص۹۱.</ref>. | ||
# | # '''فعل [[مباح]]''': عدهای معتقدند ترک أولی عبارت از فعل مباح است<ref>زحیلی، التفسیر المنیر فی العقیدة و الشریعة و المنهج، ج۲۸، ص۳۰۶.</ref>. | ||
# '''مخالفت با [[امر تکوینی]] یا تکلیفی''': برخی ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَصَى آدَمُ رَبَّهُ}}<ref>«و [[آدم]] [[نافرمانی]] خدای کرد»، سوره طه، آیه ۱۲۱.</ref>، ترک أولی را مخالفت با امر تکوینی یا تکلیفی [[پروردگار]] دانستهاند<ref>گنابادی، تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة، ج۳، ص۳۸.</ref>. | # '''مخالفت با [[امر تکوینی]] یا تکلیفی''': برخی ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَصَى آدَمُ رَبَّهُ}}<ref>«و [[آدم]] [[نافرمانی]] خدای کرد»، سوره طه، آیه ۱۲۱.</ref>، ترک أولی را مخالفت با امر تکوینی یا تکلیفی [[پروردگار]] دانستهاند<ref>گنابادی، تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة، ج۳، ص۳۸.</ref>. | ||
# '''[[مخالفت]] با امر ارشادی''': عدهای ترک أولی را به معنای مخالفت با امر ارشادی میدانند<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ج۱۲، ص۲۸۱.</ref>. | # '''[[مخالفت]] با امر ارشادی''': عدهای ترک أولی را به معنای مخالفت با امر ارشادی میدانند<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ج۱۲، ص۲۸۱.</ref>. |