زیارت در حقوق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

زیارت در حقوق اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۵

۲٬۷۸۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۵ آوریل ۲۰۲۴

←‏جستارهای وابسته

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۷٬۲۲۵

ویرایش

@@ خط ۴۴: / خط ۴۴: @@
 در [[زیارتنامه‌ها]] هم جزء درخواست‌ها، تداوم این رابطه و تکرار این [[دیدار]] و تقویت این پیوند در [[دنیا]] و [[آخرت]]، می‌باشد. به عنوان نمونه، [[زائر]] [[امام رضا]] {{ع}} از [[خداوند]] در لحظه [[وداع]] آن [[حضرت]] چنین می‌طلبد: «خدایا... این را آخرین بار، از [[زیارت]] من، از [[قبر]] [[فرزند]] [[پیامبر خاتم|پیامبر]] {{صل}} و [[حجت]] خودت، قرار مده! خدایا... میان من و او در [[بهشت]]، جمع کن، مرا با او [[محشور]] ساز، مرا در «حزب» او قرار بده، مرا با [[شهیدان]] و [[صالحان]] قرار بده، که اینان، رفقای [[شایسته]] و نیکویند»...<ref>مفاتیح الجنان، زیارت وداع امام رضا(اللهم لا تجعله آخر العهد).</ref>. علاقه به [[دیدار]] مجدد، و قول و قرار با [[خدا]] و [[حجت خدا]] برای «زیارتی دیگر» هم، در [[اصلاح]] نفس مؤثر است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۵۱-۵۴.</ref>.
+== رابطه [[واسطه فیض]](شفیع) با [[زیارت]] ==
+به درگاه [[خدا]]، شفیع باید برد. شفعای ما، [[واسطه‌های فیض]] الهی‌اند. درست است که بی‌واسطه هم [[خداوند]] [[سمیع]] و علیم و مجیب است، ولی [[شرمندگی]] ما را چه توان کرد که روی آن نداریم که بی واسطه از [[خدا]] [[فیض]] بجوییم! حتی در مورد [[استغفار]] و [[توبه]] هم بی [[نیاز]] از [[توسل]] به [[اولیا]] و استشفاع آنان نیستیم. در [[زیارت]]، با این [[واسطه‌های فیض]] است که از [[خداوند]] [[حاجت]] می‌طلبیم. وقتی بار سنگین خطاها، [[انسان]] را از رفتن باز می‌دارد و [[گناهان]] بسیار [[انسان]] را گران بار می‌سازد برای سرعت [[سیر]] در طریق [[عبودیت]] و طیران در فضای [[معنویت]]، باید از «[[توبه]]» استفاده کرد تا با ریختن [[گناهان]]، سبک بار و سبک بال شد.
+حالتِ [[تضرّع]] و [[نیاز]]، شکسته دلی، [[پشیمانی]]، [[ندامت]] و انابت، [[خوف و رجاء]] و [[بیم و امید]] لازم است. انکسار [[قلب]] در پیشگاه [[خداوند]] [[قادر]] [[قاهر]] میسّر است و [[دل]] شکستگی و [[شرمندگی]] در برابر «عظمتِ» [[خدا]] و «[[عصمت]]» [[رسول]] فراهم می‌گردد. با واسطه قرار دادن چهره‌ای چون [[پیامبر]] و [[اولیای خدا]] در برابر [[پروردگار]]، دریای [[رحمت]] و [[کرم]]، زودتر [[گنهکار]] را در موج خویش فرا می‌گیرد و [[استحقاق]] غفران و [[توبه]] پذیری فراهم می‌آید. این رهنمودِ [[خداوند]] است که فرموده: {{متن قرآن|وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً}}<ref>نساء، ۶۴</ref>. «آنان که به خود، بد کرده و [[ستم]] نموده‌اند اگر پیش تو آیند و از [[خداوند]] [[مغفرت]] بخواهند و [[پیامبر]] هم برای آنان از [[خداوند]] [[آمرزش]] بطلبد، [[خدا]] را [[توبه]] پذیر و [[مهربان]] خواهند یافت»<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۶.</ref>.
 == جستارهای وابسته ==