مرجعیت علمی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[امامیه]] هم‌داستان‌اند که [[امام]] باید پس از تصدی [[منصب امامت]]، به [[احکام]] و [[معارف دین]] [[آگاه]] باشد<ref>محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، المسائل الجارودیة، ص۴۵؛ همو، اوائل المقالات، ص۳۹.</ref>؛

# [[روایات]] مستفیضه‌ای بر ثبوت [[علم امامان]] [[پاک]] به [[امور غیبی]] وجود دارد<ref>همو، الارشاد، ج۱، ص۳۱۳ و ج۲، ص۱۸۷.</ref> که البته این [[علوم]] به نحو مستفادند و نه ذاتی<ref>همو، اوائل المقالات، ص۶۷.</ref>؛

# اینکه گفته شود [[امام]] همه چیز را می‌داند، ادعایی بی‌دلیل است<ref>{{عربی|"... ولسنا نمنع أن یعلم الامام اعیان الحوادث تکون باعلام انه له ذلک فاما القول بانه یعلم کل ما یکون فلسنا نطلقه ولا نصوب قائله لدعواه فیه من غیر حجة ولا بیان"}}، (همو، المسائل العکبریة، ص۶۹).</ref>؛

# [[آگاهی امام]] {{ع}} از امور غیردینی، ضروری نیست؛ ولی امری ممکن و واقع است و به [[مصلحت]] و [[لطف خداوند]] بستگی دارد. برای نمونه، [[اشتباه]] است که بگوییم [[امام]] {{ع}} عالم به [[باطن]] انسان‌هاست. [[امام]] همچون [[مردم]] ظواهر را می‌داند و اگر هم عالم به [[باطن]] کسی باشد، [[خداوند]] به پیامبرش اعلام و او هم به [[امامان]] {{عم}} منتقل کرده، یا آنکه در [[خواب]] به او [[الهام]] شده است. اما چنین نیست که بتوان گفت او قطعاً عالم به [[باطن]] فلان شخص است<ref>همو، اوائل المقالات، ص۶۷؛ همو، الفصول المختارة، ص۱۱۴.</ref>.

در همین راستا مرحوم مفید درباره آشنایی [[امام]] با همه صنایع و نیز لغات بر این [[باور]] است که به لحاظ [[عقلی]] چنین چیزی اگرچه ممتنع نیست، عقلاً برای [[امام]] ضرورتی ندارد، و روایاتی که دراین‌باره رسیده‌اند، مفید [[قطع]] نیستند<ref>{{عربی|"القول فی معرفة الأئمة بجمیع الصنایع وسایر اللغات اقول انه لیس یمتنع ذلک ولا واجب من جهة العقل والنقل والقیاس وقد جائت اخبار عمن یجب تصدیقه بانّ ائمة آل محمد {{صل}} قد کانوا یعملون ذلک، فان ثبت وجب القطع به من جهتها على الثبات ولی فی قطع به منها نظر"}} (همو، اوائل المقالات، ص۶۶-۶۷).</ref> بنابراین در [[اندیشه]] او، [[امامان]] {{عم}} لزوماً عالم به تمام صنایع و لغات نیستند و [[روایات]] نیز دراین‌باره قطعی نیست.

مرحوم مفید در برخی دیگر از آثار خود، [[علم]] به همه امور و نیز [[علم به باطن]] امور را شرط [[نبوت]] ندانسته است و برای [[اثبات]] نظریه خود، [[آگاه]] نبودن [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[علم]] نجوم و نیز امّی بودن ایشان را مثال می‌زند<ref>همو. المسائل العکبریة، ص۳۴.</ref>.

 

از آنچه گذشت می‌توان نتیجه گرفت که در منظومه [[فکری]] [[شیخ مفید]]، [[امام]] {{ع}} [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] ـ در [[علوم]] غیردینی ـ ندارد؛ زیرا اگر چنین شأنی دارد، باید برخوردار از [[علوم]] غیردینی باشد، حال آنکه [[شیخ مفید]] [[معتقد]] است [[امام]] {{ع}} ضرورتاً از چنین علومی برخوردار نیست.

# [[امام]] {{ع}} باید به [[علوم]] مربوط به [[دین]] و [[سیاست]] [[آگاه]] باشد<ref>سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سید احمد حسینی، ص۴۳۰.</ref>؛

# لازم نیست [[امام]] {{ع}} به [[علوم]] غیردینی مانند داروها، صنایع و [[مشاغل]] عالم باشد؛ زیرا خارج از حوزه [[ریاست]] اوست.<ref>همان؛ همو، الشافی فی الامامة، تحقیق سید عبدالزهرا حسینی، ج۳، ص۱۶۳-۱۶۴.</ref> مرحوم [[سید]] بر این [[باور]] است که [[امام]] باید در این‌گونه [[علوم]] به متخصص رجوع کند.<ref>همو، الشافی فی الامامة، تحقیق سید عبدالزهرا حسینی، ج۳، ص۱۶۵.</ref> با وجود این، وی در [[تفسیر]] [[روایت]] {{عربی|"سلونى قبل ان تفقدونى‏"}} تصریح می‌کند هرچند لازمه [[مقام امامت]]، تنها علم به شریعت است، [[خداوند متعال]] می‌تواند [[علوم]] دیگری بیش از علم شریعت را نیز از باب [[فضل]] و [[لطف]] به متصدی [[منصب امامت]] عطا کند<ref>همو، الرسائل، تحقیق سید مهدی رجایی، ج۱، ص۳۹۱-۳۹۵.</ref>؛

# [[امام]] {{ع}}، ضرورتاً به [[باطن]] امور [[آگاه]] نیست<ref>همو، الشافی فی الامامة، تحقیق سید عبدالزهرا حسینی، ج۲، ص۳۱ و ۴۰.</ref>؛ اما [[خداوند متعال]] بر اساس [[فضل]] خود، آنان را از [[امور غیبی]] نیز [[آگاه]] کرده است<ref>همو، الرسائل، تحقیق سید مهدی رجایی، ج۱، ص۲۸۲ و ۳۹۱-۳۹۵ و ج۳، ص۱۳۰.</ref>؛

# لازم نیست [[امام]] تمام امور و نیز تمام غائبات را بداند؛ زیرا در این صورت، [[علم]] او مانند [[علم]] [[خداوند]] نامتناهی و قدیم خواهد بود، درحالی‌که [[علم]] او حادث است<ref>همان، ج۳، ص۱۳۱.</ref>.

 

نتیجه آنکه به [[باور]] [[سید]]، متصدی [[منصب امامت]] [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] ـ یعنی [[علوم]] غیردینی ـ را ندارد. همچنین [[امامان]] {{عم}} بر اساس [[لطف]] و [[کرامت]] [[خداوند]]، از برخی امور پنهانی [[آگاه]] بودند.

[[حلبی]] [[معتقد]] است که [[امامان]] {{عم}} از کائنات و غایبات خبر می‌دانند. [[علوم]] فراوانی در کودکی و بزرگ‌سالی از آنان به ما رسیده است؛ به‌گونه‌ای که بر همه [[مردم]] [[برتری]] داشتند و هیچ‌گاه در پاسخ به [[پرسش‌ها]] درمانده نمی‌شدند و هیچ معلمی جز پدران خود نداشتند.

 

به [[باور]] ابوالصلاح، چنین حقیقتی را باید معجزه‌ای از جانب ایشان دانست؛ چراکه اولاً به طور طبیعی دیده نشده است که عالمی بدون استفاده از [[معلم]] بتواند در همه [[علوم]] و حتی در یک [[علم]] سرآمد دیگران باشد؛ ثانیاً هر عالمی جز [[امامان]] {{عم}}، در بسیاری موارد از پاسخ‌گویی درمانده می‌شود و در مناظره [[شکست]] می‌خورد<ref>ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، ص۱۷۴.</ref>. بنابراین [[علوم]] [[امامان]] {{عم}}، چیزی جز [[معجزه]] نیست. به نظر می‌رسد با توجه به اطلاق سخن [[ابوالصلاح حلبی]] باید گفت که [[امامان]] {{عم}} از همه امور [[آگاهی]] داشته‌اند که از جمله آنها [[علوم]] غیردینی است. با وجود این، ممکن است وی [[امامان]] {{عم}} را از همه امور [[آگاه]] بداند، اما [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] را از جمله [[شئون]] ایشان نداند. افزون بر آن، روشن نیست که سخنان او درباره [[شأن]] متصدی [[منصب امامت]] است یا تنها به لطفی اشاره دارد که [[خداوند]] به [[امامان]] {{عم}} کرده است.

مرحوم کراجکی [[معتقد]] است [[خداوند متعال]] [[امامان]] {{عم}} را از بسیاری امور پنهانی و مربوط به [[آینده]] [[آگاه]] کرده است، ولی آنها همواره به همه امور پنهانی و [[غیبی]] [[آگاه]] نیستند<ref>همان، ص۲۴۵. افزون بر این، مرحوم کراجکی ناقل روایات بیانگر آگاه نبودن امام به همه امور است (ر. ک: ابوالفتح محمد بن علی کراجکی، معدن الجواهر، ص۴۲؛ همو، الاستنصار، ص۱۲).</ref>.

 

بر اساس این عبارت مرحوم کراجکی، [[امام]] {{ع}}، از جانب [[خداوند]] به همه [[علوم]] [[آگاه]] نیست. به دیگر بیان، [[علم امام]] به حقایق، به [[لطف خداوند]] بستگی دارد. این دیدگاه نیز بدین معناست که در [[اندیشه]] کراجکی، [[امامان]] {{عم}} [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] ندارند.

[[شیخ طوسی]] گاه بیان می‌کند که [[امام]] باید به همه نیازهای [[مردم]] عالم باشد، و جایز نیست میان رعیت، عالم‌تر از او باشد<ref>محمد بن حسن طوسی، تلخیص الشافی، تحقیق حسین بحرالعلوم، ج۱، ص۸۰.</ref>. ظاهر این عبارت چنان است که گویی در [[اندیشه]] شیخ، [[امام]] {{ع}} به تمام [[علوم]] عالم است. با وجود این، او در موارد بسیاری تصریح می‌کند که لازمه [[منصب امامت]]، چیزی جز علم به احکام [[دین]] نیست.

# لازمه [[منصب امامت]]، [[علم به باطن]] یا [[آگاهی]] از [[راست‌گویی]] [[شاهدان]] در دادگاه نیست<ref>{{عربی|لا یلزم ان یکون الامام عالماً بالبواطن ویصدق [بصدق] الشهود لموقع [لیوقع] الحکم على مستحقه لانه انما یعبد بتنفیذ الاحکام فی الظاهر فاما البواطن فلا حکم یجب علیه فیها"}} (همو، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة‌الدینی، ص۳۶۸).</ref>؛

# علم به احکام [[دین]] و [[سیاست]]، برای [[منصب امامت]] لازم است<ref>همو، الاقتصاد فیما یتعلق بالاعتقاد، ص۱۹۲. نیز ر. ک: همو، تلخیص الشافی، تحقیق حسین بحرالعلوم، ج۱، ص۲۴۵.</ref>؛ اما بی‌تردید [[لزوم]] [[آگاهی امام]] از دیگر [[علوم]]، مدعایی [[باطل]] است<ref>{{عربی|"فاما قولهم انه یجب ان یکون عالما بسائر المعلومات وبالغیب فلا شبهه فی بطلانه"}} (همو، تلخیص الشافی، تحقیق حسین بحرالعلوم، ج۱، ص۲۵۳).</ref>؛

# وجود شخصی در میان [[امت]] که در غیر [[احکام دین]] و [[سیاست]] از [[امام]] [[افضل]] باشد، امری ممکن و متصور است<ref>{{عربی|"یجوز أن یکون فی رعیته من هو أفضل منه فیما لیس هو إمام فیه ککثیر من الصنائع والمهن وغیر ذلک، والمعتبر کونه أفضل فیما هو إمام فیه"}} (همو، الاقتصاد فیما یتعلق بالعباد، ص۱۹۱. نیز ر.ک: همو، تلخیص الشافی، تحقیق حسین بحرالعلوم، ج۱، ص۲۵۲).</ref>؛

# [[امام]]، در غیر [[احکام دین]] و [[سیاست]]، باید به کارشناس مراجعه کند<ref>همو، تلخیص الشافی، تحقیق حسین بحرالعلوم، ج۱، ص۲۵۲. نیز ر. ک: همو، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة‌الدینی، ص۳۶۶.</ref> و در صورت [[اختلاف]] کارشناسان، باید به عادل‌ترین آنها و در صورت تساوی در [[عدالت]]، می‌تواند به هر کدام از آنها رجوع کند<ref>همو، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة‌الدینی، ص۳۶۶.</ref>.

 

مرحوم شیخ، در کتاب تلخیص الشافی درباره اروش جنایات بر این [[باور]] است که اگرچه برخی [[امامیه]] بر آن‌اند که [[امام]] به واسطه [[خداوند]]، اروش جنایات را می‌داند و برای [[اثبات]] این نظریه، روایت‌هایی نیز [[نقل]] کرده‌اند، [[حق]] این است که وی باید درباره این مورد نیز به کارشناس رجوع کند<ref>همو، تلخیص الشافی، تحقیق حسین بحرالعلوم، ج۱، ص۲۵۲.</ref>.

 

مرحوم [[نوبختی]] به تفصیل به این بحث نپرداخته است و تنها علم به شریعت را برای [[امام]] لازم می‌داند<ref>ابراهیم بن اسحاق نوبختی، الیاقوت فی علم الکلام، تحقیق علی اکبر ضیائی، ص۷۶.</ref>.

در سخنان مرحوم قزوینی تنها به دو عبارت دست یافتیم که بیانگر دیدگاه او درباره [[علم امام]] است: اینکه گویند «هرچه همه [[انبیا]] دانستند، [[علی]] به تنهایی دانست» هم [[دروغ]] است.... می‌گوییم بعد از مصطفی {{صل}} هرچه [[امت]] بدان محتاج باشند از اصول و فروع و [[تفاسیر]] کتب و منزلات که اهل ادیان و [[ملل]] رجوع کنند و [[علم]] به غایبات که [[بیگانگان]] [[اسلام]] را دلالت باشد به [[حق]] و غیر آن، باید که [[امام]] عالم باشد به کیفیت آنکه اگر نداند، خلل به [[دین]] و [[شریعت محمدی]] راه یابد که بدین [[علوم]] عالم‌تر باشد از [[اهل]] زمانه خویش تا فرق باشد میان [[حجت]] و محجوج علیه<ref>عبدالجلیل قزوینی، نقض، تعلیق و تصحیح سید جلال‌الدین حسینی ارموی، ص۵۷۲.</ref>.

 

به تصریح قزوینی، [[پیامبر]] با تمام عظمتی که داشت، در زمان حیاتش اگر در [[مسجد]] [[مدینه]] بود، نمی‌دانست در بازارها چه اتفاقی می‌افتد، مگر آنکه [[جبرائیل]] به او خبر می‌داد<ref>همان، ص۳۰۵.</ref>. این سخن از قزوینی بدین معناست که نمی‌توان [[امام]] را عالم به همه امور و نیز [[آگاه]] به تمام آنچه در [[دنیا]] اتفاق می‌افتد دانست.

 

بر اساس این عبارات، [[امام]] باید در [[علوم دینی]] سرآمد دیگران باشد، اما در غیر [[علوم دینی]] چنین ضرورتی وجود ندارد. در جایی دانستن [[امور غیبی]] نیز لازم است که موجب [[هدایت]] مخالفان به سوی [[حق]] شود. بنابراین از دیدگاه مرحوم قزوینی [[امام]] {{ع}} از [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] برخوردار نیست.

مرحوم حمصی دیدگاهی شبیه دیدگاه [[سید مرتضی]] و [[شیخ طوسی]] دارد. بدین بیان که [[معتقد]] است آنچه برای [[منصب امامت]] [[ضرورت]] دارد، علم به احکام [[دین]] است. به [[باور]] او، آن‌گاه که [[امام]] در مقام [[قضاوت]] و [[داوری]] میان [[مردم]] است، اگر موضوع دعوای ایشان مستلزم آشنایی با [[علوم]] غیردینی باشد، [[امام]] باید به کارشناسان آن [[علوم]] مراجعه، و بر اساس سخن ایشان، [[حکم]] خود را صادر کند<ref>سدیدالدین محمود بن على حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۲۹۲-۲۹۳.</ref>.

 

حمصی تصریح می‌کند برخی [[عالمان]] [[شیعی]] بر پایه برخی [[روایات]]، بر این باورند که [[خداوند]] در چنین مواردی [[علم]] واقعی را در [[اختیار]] [[امام]] می‌نهد، اما خود او به چنین دیدگاهی ملتزم نیست، اگر چه وقوع آن را محال نمی‌داند<ref>همان، ص۲۹۳.</ref>.

مرحوم [[محقق طوسی]] درباره مقدار بهره‌مندی [[امامان]] از [[علوم]] غیردینی چندان سخن نگفته است. تنها در جایی اظهار می‌کند که [[امام]] باید دارای علومی باشد که قوام [[امامت]] بدان بستگی دارد. خواجه آن [[علوم]] را [[علوم دینی]] و [[دنیوی]] مانند شرعیات، سیاسات، [[آداب]] و دفع خصومت‌ها و مانند آن می‌داند<ref>نصیرالدین طوسی، «رسالة الامامة»، در: تلخیص المحصل، ص۴۳۰.</ref>.

 

وی در همین راستا اشاره می‌کند که برخی بر این باورند که [[امام]] لغات گوناگون و نیز غذاها را به [[مردم]] می‌شناساند. [[خواجه طوسی]] این نظریه را منسوب به [[غالیان]] می‌داند که اساساً خارج از امامیه‌اند<ref>همان، ص۴۰۷.</ref>؛ درحالی‌که او یکی از فواید [[بعثت پیامبران]] را آشنا کردن [[مردم]] با صنایع پنهان برمی‌شمارد<ref>همو، تجرید الاعتقاد، تحقیق سید محمد جواد حسینی جلالی، ص۲۱۲.</ref>.

 

[[محقق طوسی]] آن‌گاه که در پی [[اثبات]] [[افضلیت امام علی]] {{ع}} است، بیان می‌کند که جمیع فضلا و دانشمندان خود را منسوب به او می‌دانند و این [[حقیقت]] نشان‌دهنده [[افضلیت]] اوست<ref>همان، ص۲۶۶.</ref>.

مرحوم [[بحرانی]] [[امام]] را [[نیازمند]] [[علم]] به [[امور دینی]] می‌داند و سخنی از [[علوم]] غیردینی به میان نیاورده است<ref>میثم بن علی بن میثم بحرانی، قواعد المرام، تحقیق سید احمد حسینی، ص۱۷۹.</ref>. البته این سخن مانع از آن نمی‌شود که [[بحرانی]] بر این [[باور]] باشد که [[خداوند متعال]] از روی [[فضل]] خود به [[امام]] {{ع}} [[علمی]] فراتر از آنچه را بدان نیاز دارد، عطا کرده باشد. برای نمونه، [[بحرانی]] وقتی به [[تفسیر]] [[سخن]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} می‌پردازد که فرمود: «اقضاکم [[علی]]»، بیان می‌کند که [[قضاوت]] [[نیازمند]] [[آگاهی]] از همه [[علوم]] است. هنگامی که [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[امام علی]] {{ع}} را در [[قضاوت]] بر همگان ترجیح داده، بدین معناست که [[امیر مؤمنان]] {{ع}} در تمام [[علوم]] سرآمد دیگران است<ref>همو، النجاة فی القیامة، ص۱۵۲.</ref>. همچنین ابن میثم بر این [[باور]] است که همه دانشمندان فرقه‌های اسلامی به نوعی [[علوم]] خود را از [[امام]] على {{ع}} گرفته‌اند. به عنوان نمونه، دانشمندان معتزلی، [[اشعری]]، [[خوارج]] و [[شیعه]] همگی شاگرد [[امام علی]] {{ع}} بوده‌اند. در نتیجه [[امیر مؤمنان]] {{ع}} از همه آنها عالم‌تر بوده است<ref>همان، ص۱۵۴؛ همو، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۱۰۶-۱۰۸. شایان ذکر است که ابن میثم بحرانی نیز در این دوران بر این مهم پا می‌فشرد که آنچه امام {{ع}} دارد، علم غیب نامیده نمی‌شود، بلکه علمی است که از جود خدا به او رسیده و افاضه شده است. او نیز همچون دانشمندانی مانند شیخ مفید، بر اصطلاح علم مستفاد تأکید دارد. ازاین‌رو می‌توان گفت تا اواخر قرن هفتم هجری قمری تلاش بر این بود که اصطلاح علم غیب به امامان {{عم}} نسبت داده نشود (همان، ص۱۱۳-۱۱۴).</ref>. البته مرحوم بحرانی این سخنان را تنها درباره [[امام علی]] {{ع}} بیان کرده است.

[[علامه حلّی]] درباره [[علوم]] غیردینی [[امامان]] {{عم}} موضع‌گیری خاصی نکرده است و تمام براهینی که برای [[ضرورت]] [[عصمت امام]] بیان می‌کند، پیرامون علم به دین است. البته او آن‌گاه که به ویژگی‌های [[امیر مؤمنان]] {{ع}} اشاره می‌کند به این نکته می‌پردازد که تمام فضلا [[علوم]] خود را از او گرفته‌اند<ref>ر.ک: فاضل مقداد سیوری حلی، ارشاد الطالبین، تحقیق سید مهدی رجایی، ص۳۶۴.</ref>. همچنین به گفته علامه، [[امام علی]] {{ع}} عالم‌ترین [[مردم]] عصر خود در علوم عقلی و [[نقلی]] بوده، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} او را داناترین [[مردم]] به [[قضاوت]] دانسته که چنین عنوانی مستلزم آن است که او عالم‌ترین [[مردم]] دورانش باشد<ref>حسن بن یوسف حلی، کشف الیقین، ص۴۲.</ref>.

 

[[علامه حلّی]] در جایی دیگر بیان می‌کند که برخی [[اصحاب]] [[امامیه]] معتقدند که [[امام]] [[وظیفه]] دارد [[مردم]] را با صنایع پنهان، سموم کشنده و غذاهای مفید آشنا سازد<ref>همو، انوار الملکوت، تحقیق محمد نجمی زنجانی، ص۲۰۳.</ref>. وی دراین‌باره دیدگاه خود را بیان نمی‌کند. به نظر می‌رسد در [[اندیشه]] او این سخن قطعی نیست.

[[فاضل مقداد]] به بحث [[علوم]] [[امامان]] {{عم}} وارد نشده و تنها به اختصار از [[علم امام علی]] {{ع}} [[سخن]] به میان آورده است. او به این مسئله اشاره می‌کند که [[امام]] {{ع}} از تمام فضلا عالم‌تر است؛ چراکه ایشان [[علوم]] خود را به [[امام علی]] {{ع}} منسوب می‌کنند. وی برای نمونه به [[علوم]] [[اصول دین]]، [[فقه]]، [[تفسیر]]، نحو، خطابه و [[بلاغت]] اشاره می‌کند و می‌گوید که دیگر [[علوم]] نیز از [[امام علی]] {{ع}} گرفته شده است<ref>فاضل مقداد سیوری حلی، ارشاد الطالبین، تحقیق سید مهدی رجایی، ص۳۶۴-۳۶۵.</ref>.

 

[[فاضل مقداد]] در جایی دیگر به روایت نبوی معروف {{متن حدیث|اقضاکم علی}}» اشاره و بیان می‌کند که [[قضاوت]] مستلزم بهره‌مندی از تمام [[علوم]] است، پس [[امام]] على {{ع}} عالم به تمام [[علوم]] بوده است<ref>همان، ص۳۵۸؛ همو، اللوامع الالهیة، تحقیق شهید قاضی طباطبایی، ص۳۸۶.</ref>.

 

به نظر می‌رسد بر اساس منظومه [[فکری]] [[فاضل مقداد]]، [[شأن قضاوت]] برای تمام [[امامان]] {{عم}} ثابت شده است<ref>این مدعا از اینجا ثابت می‌شود که فاضل مقداد امامت را همان ریاست عام بر امور دین و دنیای مردم می‌داند که قضاوت، جزئی از آن است. به‌علاوه قضاوت شأنی دینی است که زیرمجموعه امر دین قرار می‌گیرد؛ ضمن آنکه فاضل مقداد تصریح می‌کند امامِ جامعه توأمان باید هم عالم به دین باشد هم از قدرت اجرای دین برخوردار باشد (ر. ک: همو، الانوار الجلالیة، تحقیق علی حاجی آبادی و عباس جلالی نیا، ص۱۵۶؛ همو، اللوامع الالهیة، تحقیق شهید قاضی طباطبایی، ص۳۲۷؛ همو، ارشاد الطالبین، تحقیق سید مهدی رجایی، ص۳۲۵).</ref>. ازاین‌رو اگر [[امام]] [[شأن قضاوت]] را در [[اختیار]] دارد و [[قضاوت]] مستلزم [[علم]] به تمام [[علوم]] است، پس [[امام]] تمام [[علوم]] را نیز در [[اختیار]] دارد. با وجود این، او در کتاب فقهی‌اش دیدگاهی دیگر ارائه می‌کند. [[فاضل]] شرایط لازم برای [[قاضی]] را [[علم]]، [[عدالت]] و کمال برمی‌شمارد. درباره گستره [[علم]] [[قاضی]]، چند قول را [[نقل]] می‌کند و سرانجام [[معتقد]] می‌شود که [[علم]] به غیرکتاب و [[سنت]] برای قاضى لازم نیست و تنها [[علم]] به [[کتاب و سنت]] و نیز علومی که فهم [[کتاب و سنت]] متوقف بر دانستن آنهاست، برای [[قاضی]] لازم است<ref>همو، التنقیح الرائع، ج۴، ص۲۳۵.</ref>.

 

 

حاصل این مقایسه آن است که مثلاً [[زید]] در [[محاسبه]] [[ارث]] [[اعلم]] است، ابی در [[قرائت قرآن]]، و... ، اما [[امام علی]] {{ع}} همه اینها را در خود جمع کرده است؛ به این [[دلیل]] که [[قضاوت]] هم به [[علوم قرآنی]] نیاز دارد، هم به [[محاسبه]] [[ارث]] و... .

از مجموع سخنان [[متکلمان]] درباره جایگاه علمی امام {{ع}} به دست می‌آید که بیشتر ایشان، علم به دین را لازمه [[منصب امامت]] می‌دانند و بیش از آن را [[فضل]] [[خداوند]] به شمار می‌آورند. افزون بر آن، در [[اندیشه]] بیشتر [[متکلمان]]، چنین نیست که [[امام]] تمام [[علوم]] را بالفعل داشته باشد. ایشان گاه حتی روایاتی وی بیانگر [[علم امامان]] {{عم}} به تمام لغات و صنایع است، قطعی نمی‌دانند. به [[باور]] برخی از ایشان [[امام]] {{ع}} چون لزوماً عالم به [[علوم]] غیردینی نیست، برای دستیابی به دیگر [[علوم]] ـ به‌ویژه هنگام قضاوت ـ باید به متخصص آن [[علم]] رجوع کند. بنابراین ایشان [[امام]] را [[مرجع]] [[علمی]] [[مردم]] نمی‌دانند<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص ۴۰۳-۴۱۵.</ref>.

نگاهی به مجموعه [[روایات]] و مقایسه آن با دیدگاه [[متکلمان]] درباره شئون علمی [[امامان]] {{عم}}، نشان‌دهنده وجود [[اختلاف]] میان این دو عرصه است. بر اساس [[روایات]]، متصدی [[منصب امامت]] اولاً و بالذات [[مرجع]] [[علوم دینی]] ـ نه [[علوم]] غیردینی ـ [[بندگان]] است؛ ثانیاً در مواردی که [[اثبات]] حقانیت [[امامت]] وابسته به داشتن [[علوم]] غیردینی است، [[امام]] به [[اذن خداوند]] این [[علوم]] را دارا می‌شود؛ ثالثاً متصدی [[منصب امامت]]، تمام [[علوم]] را بالفعل در [[اختیار]] ندارد، اما از چنان جایگاهی نزد [[خداوند]] برخوردار است که اگر بخواهد چیزی را بداند، [[خداوند]] آن [[علم]] را به او می‌بخشد و نیازی نیست برای فراگیری آن از دیگران کمک بخواهد و اگر از کسی پرسشی داشته است، بدین معناست که خود نخواسته آن را از [[خداوند متعال]] دریافت کند.

در مقابل، [[متکلمان]] بیشتر بر این نکته تصریح کرده‌اند که اولاً لازمه [[منصب امامت]]، تنها علم به معارف [[دین]] است؛ ثانیاً به [[باور]] متکلمانی همچون [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]]، [[سدیدالدین حمصی]] [[امام]] باید در [[علوم]] غیردینی به دیگران مراجعه کند؛ ثالثاً [[خداوند]] در مواردی او را از برخی مسائل و نیز از [[باطن]] افراد [[آگاه]] می‌کند، ولی چنین امری دائمی نیست؛ رابعاً به تصریح برخی از ایشان روایاتی که بیانگر [[علم امام]] به صنایع و لغات است، قطعی نیست و [[پیامبر]] با تمام عظمتش عالم به [[علم]] نجوم نبود. در این میان، [[ابوالصلاح حلبی]] تنها متکلمی است که [[امامان]] {{عم}} را عالم به تمام [[علوم]] دانسته است، هرچند او نیز درباره [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] امامان {{عم}} سخنی به میان نیاورده است.

در مجموع به نظر می‌رسد دیدگاه [[روایات]] با [[متکلمان]] دراین‌باره که [[امام]] [[شأن]] [[مرجعیت علمی]] ندارد، یکسان است، اما عظمتی که برای مقام علمی متصدی [[منصب امامت]] در [[روایات]] تصویر می‌شود، در سخنان متکلمان به چشم نمی‌آید. برای نمونه، روایاتی که بیان می‌کند امام هرگاه بخواهد چیزی را بداند، خداوند او را [[آگاه]] می‌سازد، در سخنان متکلمان دیده نمی‌شود. تنها به این نکته اشاره شده است که خداوند هرچه را بخواهد به ایشان می‌دهد. به دیگر بیان، متکلمان این نکته را یادآور نشده‌اند که امام می‌تواند [[اراده]] کند علومی غیردینی نیز داشته باشد، و [[خداوند]] آن علوم را به او بفهماند<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۴۳۲.</ref>.