علم معصوم به زمان ظهور در آخر الزمان: تفاوت میان نسخه‌ها

مراد از [[غیب]] در اصطلاح [[قرآن]] و [[حدیث]]، [[غیبی]] است که [[شناخت]] آن بدون [[توسل]] به دلیل، علل و اسباب عادی تحقق پذیرد، اما اطلاع یافتن از غیب از شیوه‌های عادی و اسباب طبیعی مثل خبر دادن از [[خسوف و کسوف]] و… هر چند [[علم به غیب]] است و شناخت به امری [[غائب]] از [[حس]] عموم انسان‌هاست، لکن این [[آگاهی]] علم به غیب در اصطلاح قرآن و حدیث گفته نمی‌شود، بلکه چنین آگاهی و [[شناختی]] را [[خداوند سبحان]] به تمامی‌ کسانی که راه و شیوه آن را بیاموزند [[اجازه]] فرموده، و این نوع آگاهی در سایۀ [[آموزش]] محقق می‌گردد و دلیلی بر وصول به [[خدا]] و [[عوالم غیبی]] آگاهِ از این امور نیست، بلکه تنها می‌تواند دلیل نبوغ و تخصص در یک امر و یا اموری می‌باشد<ref>سبحانی، مفاهیم القرآن،ج ۳ ص۴۰۲ ـ۴۰۴.</ref>. به بیان دیگر مراد از علم به غیب [[علم]] غیر عادی و خدادادی است، نه دانش‌هایی که از راه دلائل و [[حواس ظاهری]] و فنون اکتسابی به‌دست می‌آیند زیرا تنها تابع علل و اسباب عادی خود هستند و آن علل اختصاص به کسی ندارد؛ لذا در اینگونه از [[دانش‌ها]] [[مردم]] با هم شریک‌اند. در صورت پذیرش امکان علم به غیب، [[خداوند]] علام الغیوب آن را به کسی که بخواهد و برگزیند عطا می‌نماید. با توجه به این بیان غیب را به دو قسم می‌توان تقسیم کرد یکی مختص افرادی که مورد عنایت ویزه خدا هستند و دیگری مشترک میان همه انسان‌هاست<ref>ر.ک مظفر ص۲۷ و ۲۸؛ علامه امینی، ج۵، ص۸۱ و ۸۲؛ فخر رازی، ج۲، ص۲۷۰؛ شیخ طوسی، ج۵، ص۳۵۷.</ref>. بر اساس [[روایات]] یکی از آگاهی‌های مخفی [[دانش]] [[زمان ظهور]] است. هر چند اندیشوران [[امامیه]] دو دیدگاه در این زمینه مطرح کرده‌اند برخی بر اساس مبانی و گاه شواهدی [[امام عصر]]{{ع}} را [[آگاه]] از زمان ظهور می‌دانند و برخی بر اساس مبانی دیگر همانند نقش [[اختیار]] و [[اراده انسان]] و اموری همانند [[قضا و قدر]] و دیگر مبانی [[آگاهی]] حضرت به [[زمان ظهور]] را منتفی دانسته‌اند. بر اساس برخی [[روایات]] [[حضرت حجت]]{{ع}} آگاهی لازم برای [[قیام]] را به‌وسیله [[تحدیث]] به دست می‌آورد و این آگاهی در هنگامه‌ای نزدیک به ظهور اعطاء می‌شود<ref>[[محمد تقی شاکر]] مکاتبه اختصاصی با [[دانشنامه مجازی امامت و ولایت]].</ref>.