آیات ۵ تا ۱۰ سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

{{متن قرآن|يُوفُونَ بِالنَّذْرِ}}<ref>«به پیمان خود وفا می‌کنند» سوره انسان، آیه ۷.</ref>: اوّلین کار با [[ارزش]] این خاندان که باید [[سرمشق]] همه [[شیعیان]] باشد، این است که به نذر خویش عمل کردند. امّا بعضی از شیعیان به هنگام زحمت و [[رنج]] و [[بلا]] و [[مصیبت]] و [[بیماری]] و کسالت نذر می‌کنند، ولی هنگامی که مشکلاتشان برطرف می‌شود و [[زمان]] عمل به نذر فرامی‌رسد، به بهانه‌های مختلف از عمل کردن به [[نذر]] شانه خالی می‌کنند؛ گاه در اجرای صحیح صیغه نذر [[شک]] می‌کنند! گاه در اصل خواندن صیغه نذر تردید می‌نمایند! و خلاصه، به هر بهانه‌ای از عمل به نذر خودداری می‌کنند. مانند آن شخصی که در یک موقعیّت خطرناکی گرفتار شده بود، به گونه‌ای که احتمال زنده ماندنش بسیار کم بود. در آن حال خطر، نذر سنگینی کرد و اتّفاقاً [[نجات]] یافت، وقتی که از خطر جست خطاب به امامزاده‌ای که برای او نذر کرده بود گفت: ای [[امامزاده]]! من در آن لحظات خطرناک از [[ترس]] جانم چنین نذر سنگینی کردم، شما چرا [[باور]] کردید و مرا نجات دادید؟! آری، بعضی از ما [[مسلمانان]] مصداق این [[آیه شریفه]] هستیم: {{متن قرآن|فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ}}<ref>«و چون در کشتی سوار می‌شوند  خداوند را می‌خوانند در حالی که دین (خویش) را برای او ناب می‌گردانند و چون آنان را رهاند (و) به خشکی (رساند) ناگاه شرک می‌ورزند» سوره عنکبوت، آیه ۶۵.</ref>. امّا [[اهل البیت]]{{عم}} اینگونه نبودند و نه تنها به نذرهای خویش، بلکه به تمام تعهّداتشان عمل می‌کردند؛ چراکه یکی از نشانه‌های ایمان‌ و علامت‌های [[مسلمان]] [[حقیقی]]، [[وفای به عهد]] و نذر و [[تعهّدات]] است؛ هر چند به [[زیان]] [[انسان]] باشد.