بیت‌الاحزان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بیت‌الاحزان''' خانۀ اندوه‌ها، سند [[مظلومیت اهل بیت]]{{عم}} پس از [[رحلت پیامبر خدا]]{{صل}} و [[غصب خلافت]] و ظلم به اهل بیت. حضرت [[فاطمه]] پس از [[وفات]] پدرش پیوسته [[غمگین]]، گریان و [[مظلوم]] بود.

آنچه گروه [[سقیفه]] و [[غاصبان خلافت]] بر سر او و خانه‌اش و شوهرش آوردند، مصیبتی جانکاه بود. وی هم از داغ رحلت پدر می‌سوخت، هم از غصب خلافت، هم از آلام [[روحی]] و جسمی خویش. گریه‌اش نیز نوعی [[اعتراض]] به وضع [[حاکم]] به شمار می‌رفت. نزد علی{{ع}} به [[شکایت]] آمدند که گریۀ او ناراحتمان کرده است، وقت خاصّی برای گریه‌اش قرار دهد تا آنان به استراحت! بپردازند. روزها حضرت [[زهرا]] به بیرون [[مدینه]] می‌رفت و حسن و حسین{{عم}} را هم با خود می‌برد و زیر درخت «اراک» می‌نشست و در سایۀ آن تمام [[روز]] را بر پدرش می‌گریست. نزدیک غروب، علی{{ع}} به سراغشان می‌رفت و به [[خانه]] می‌آمدند. مخالفان آن درخت را هم قطع کردند. حضرت زیر [[آفتاب]] می‌نشست و می‌گریست. علی{{ع}} برای او اتاقی ساخت و نامش را «[[بیت]] الأحزان» گذاشت. بیت الأحزان، سمبل غم‌ها و مظلومیت‌های او در طول [[تاریخ]] گشت. حضرت فاطمه{{عم}} روزها به آن کلبۀ [[غم]] می‌رفت و با پدر درد [[دل]] می‌کرد و می‌گریست، شب به خانۀ غم‌آلود برمی‌گشت<ref>حیاة الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۱ ص۲۶۹.</ref> در مورد [[حضرت یعقوب]] هم سخن از بیت الاحزان و خانه‌ای که در آن بر یوسف گم‌گشته‌اش می‌گریست، نقل شده است. «بیت الأحزان» نام کتابی از [[محدّث قمی]] در [[مصائب]] حضرت [[زهرا]] است<ref>الذریعه، ج ۳ ص۱۸۵</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>