متشیع: تفاوت میان نسخه‌ها

متشیع کسی که خود را به [[تشیع]] می‌چسباند و وانمود می‌کند که [[شیعه]] است، شیعه‌نما، شیعگی به معنای [[تبعیّت]] و [[پیروی]] از سخنان و [[رفتار]] و شیوۀ علی{{ع}} و [[ائمه هدی]] است و عمل می‌خواهد و به گفتن و [[شعار]] نیست.

این [[حقیقت]] را [[امامان]] نیز یادآور شده‌اند و معیار شیعه بودن را "عمل" دانسته‌اند. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|... فو اللّه ما شیعتنا إلاّ من أطاع اللّه عزّ و جلّ}}<ref>«به خدا قسم شیعۀ ما نیست مگر آنکه فرمانبردار خداوند باشد». بحارالأنوار، ج ۶۷ ص۹۵.</ref>. [[علامه مجلسی]] در بیان این [[حدیث]] می‌فرماید: [[بیراهه]] نروید و به اتّکای ادّعای تشیع و [[محبت]] و [[ولایت]]، جرأت بر [[گناه]] پیدا نکنید؛ چراکه شیعه آنان کسی است که در گفتار و [[کردار]]، پیرو آنان باشد، نه‌آنکه تنها به لفظ، ادعای [[تشیّع]] کند<ref>بحارالأنوار، ج ۶۷ ص۹۶.</ref> تعبیری که برای این "شیعه‌نمایی" در [[روایات]] آمده، "انتحال التشیّع" است، یعنی خود را به تشیّع نسبت دادن و اگر در کسی ویژگی‌های شیعه نباشد ولی خود را به آنان ببندد، نوعی [[نفاق]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[آیات قرآن]] دربارۀ [[منافقین]] دربارۀ کسانی است که خود را به [[دروغ]] به تشیّع نسبت دهند: {{متن حدیث|هی فی من ینتحل التّشیّع}}<ref>بحارالأنوار، ج ۶۵ ص۱۶۶ح ۲۰.</ref>. در [[حدیثی]] از امام باقر{{ع}} آمده است که وقتی [[ابن کوّاء]] (از سران [[خوارج]]) معنای {{متن قرآن|و علی الأعراف رجال...}} را پرسید، حضرت فرمود: "[[اصحاب اعراف]]، ماییم که [[یاران]] خود را از چهره‌هاشان می‌شناسیم و هرکه ما را نشناسد و ما او را [[انکار]] کنیم اهل دوزخ است". در ادامه آمده است که [[حضرت امیر]] همیشه در خطابش به ابن کوّاء، می‌فرمود: وای بر تو! در حالی که ابن کوّاء ادعای شیعه‌گری داشت، امّا در [[روز]] [[نهروان]] به جنگ علی{{ع}} آمد!<ref>بحارالأنوار، ج ۴۲ ص۱۷.</ref>. شیعه راستین، هم در [[اخلاق]] و [[تقوا]] و [[ترک گناه]]، به امامانش شبیه است، هم در موضع ضدّ [[باطل]] و [[مبارزه با ظلم]] و [[سازش‌ناپذیری]] با [[طاغوت]]. اینها همه در مواضع و عملکرد باید محسوس و ملموس باشد و ادعا و حرف، کافی نیست<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۳۱.</ref>.