سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن]] [[کتاب هدایت]] و موضوع [[هدایت]]، [[انسان]] است. «[[انسان]]» جدای از الفاظ مترادف آن، به تنهایی ۶۵ بار در قرآن آمده است. موضوع بحث در این [[سوره]] به‌ویژه در [[آیه]] نخست آن {{متن قرآن|هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا}}<ref>«آیا بر آدمی پاره‌ای از روزگار گذشت که چیزی سزیده یادکرد نبود؟» سوره انسان، آیه ۱.</ref>؛ «انسان» است. از آنجا که محور این سوره، «انسان» و عمل و [[اخلاص]] و [[ایثار]] و عاقبت کار او در [[قیامت]] و نعمت‌های خوب برای [[نیکان]] است، به سوره «انسان» نامگذاری شده است.

این سوره در آغاز، [[خلقت انسان]] را بعد از آنکه نامی از او در میان نبود، خاطرنشان می‌سازد و در ادامه، به خلقت انسان و قرارگرفتن او بر سر دو راهی «[[شکر]]» و «کفران» اشاره می‌کند. سپس می‌فرماید [[خدای تعالی]] او را به راهی که تنها راه اوست هدایت کرد، حال یا این انسان [[شکر]] هدایتش را می‌گزارد و یا کفران می‌کند. آنگاه می‌فرماید برای [[کافران]] انواعی از [[عذاب]] و برای [[ابرار]] الوانی از [[نعمت]] آماده کرده و اوصاف آن [[نعمت‌ها]] را در طی هجده آیه شرح می‌دهد و همین دلیل است بر اینکه مقصود اصلی هم بیان همین نعمت‌ها بوده و پس از بیان اوصاف آن نعمت‌ها، روی سخن را به [[رسول]] گرامی خود نموده می‌فرماید: قرآن نازل شده از ناحیه اوست، و مایه [[تذکر]] [[بشر]] است، پس باید که در برابر [[حکم]] [[پروردگار]] خود [[صابر]] باشد و هوا و هوس‌های [[کفار]] را [[پیروی]] نکند، و باید که پروردگار خود را صبح و شام به یاد بیاورد و برای او شب‌ها به [[سجده]] بیفتد، و شبی طولانی [[تسبیح]] گوید<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۲۷۷۸.</ref>.