←جستارهای وابسته
(←منابع) |
|||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
==بسر بن ارطاة== | ==بسر بن ارطاة== | ||
او نیز از [[فرماندهان سپاه]] [[معاویه]] بود و در جریان [[جنگ صفین]] با شخص [[امام]] رو در رو شد؛ ولی از [[ترس]] [[مرگ]] مانند [[عمرو عاص]] در برابر امام کشفِ عورت کرد و خود را از مرگ [[نجات]] داد<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ص۴۶۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۱۶؛ ابن حجر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۴۵.</ref>. بسر بن ارطاة از سفاکان [[تاریخ]] است و در جریان حملاتی که به شهرهای [[مدینه]] و [[مکه]] و [[یمن]] کرد، بی‌محابا [[شیعیان علی]]{{ع}} را کشت. او در مدینه خانه‌های [[اصحاب]] حضرت را بر سرشان خراب کرد و در یمن [[زنان]] [[مسلمان]] را به اسیری و [[بردگی]] گرفت و آنان را فروخت<ref>ابن حجر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۴۳.</ref>. در مکه دو پسر خردسال [[عبیدالله بن عباس]]، به نام‌های عبدالرحمان و [[قثم]] را سر [[برید]]<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۳۷۴.</ref> و در شهرهای [[نجران]] و جیشان و صنعاء و حضرموت از بلاد یمن می‌گشت و هر کس را که رابطه‌ای یا علاقه‌ای به علی{{ع}} داشت وحشیانه می‌کشت<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۴، ص۲۳۳.</ref>. هنگامی که خبر جنایت‌های [[بُسر]] به [[گوش]] [[امیرالمؤمنین]] رسید، سخت برآشفت و او را [[نفرین]] کرد. ابن ارطاة در پایان عمر دیوانه شد<ref>ابن هلال ثقفی، الغارات، ج۲، ص۶۴۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۱۸.</ref>.<ref>[[یعقوب جعفری|جعفری، یعقوب]]، [[قاسطین (مقاله)| مقاله «قاسطین»]]، [[دانشنامه امام علی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۹]] ص ۱۴۹.</ref> | او نیز از [[فرماندهان سپاه]] [[معاویه]] بود و در جریان [[جنگ صفین]] با شخص [[امام]] رو در رو شد؛ ولی از [[ترس]] [[مرگ]] مانند [[عمرو عاص]] در برابر امام کشفِ عورت کرد و خود را از مرگ [[نجات]] داد<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ص۴۶۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۱۶؛ ابن حجر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۴۵.</ref>. بسر بن ارطاة از سفاکان [[تاریخ]] است و در جریان حملاتی که به شهرهای [[مدینه]] و [[مکه]] و [[یمن]] کرد، بی‌محابا [[شیعیان علی]]{{ع}} را کشت. او در مدینه خانه‌های [[اصحاب]] حضرت را بر سرشان خراب کرد و در یمن [[زنان]] [[مسلمان]] را به اسیری و [[بردگی]] گرفت و آنان را فروخت<ref>ابن حجر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۴۳.</ref>. در مکه دو پسر خردسال [[عبیدالله بن عباس]]، به نام‌های عبدالرحمان و [[قثم]] را سر [[برید]]<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۳۷۴.</ref> و در شهرهای [[نجران]] و جیشان و صنعاء و حضرموت از بلاد یمن می‌گشت و هر کس را که رابطه‌ای یا علاقه‌ای به علی{{ع}} داشت وحشیانه می‌کشت<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۴، ص۲۳۳.</ref>. هنگامی که خبر جنایت‌های [[بُسر]] به [[گوش]] [[امیرالمؤمنین]] رسید، سخت برآشفت و او را [[نفرین]] کرد. ابن ارطاة در پایان عمر دیوانه شد<ref>ابن هلال ثقفی، الغارات، ج۲، ص۶۴۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۱۸.</ref>.<ref>[[یعقوب جعفری|جعفری، یعقوب]]، [[قاسطین (مقاله)| مقاله «قاسطین»]]، [[دانشنامه امام علی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۹]] ص ۱۴۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||