خشم در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

امام خمینی همسو با [[علمای اخلاق]]،<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۹/۹۹–۱۰۱؛ خواجه‌نصیر، اخلاق ناصری، ۱۴۰.</ref> اسباب و منشأهای بسیاری را برای غضب [[ناپسند]] در انسان ذکر کرده که از آن جمله می‌توان به [[حبّ دنیا]] که منشأ همه [[گناهان]] است، اشاره کرد؛ زیرا وقتی [[حب دنیا]] در [[دل]] جا گرفت، به مجرد اینکه مزاحمتی برای آن حاصل شد، [[قوه غضب]] به [[جوش]] می‌آید و عنان و [[اختیار]] را از [[انسان]] سلب می‌کند.<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ۳۷۷.</ref> از دیگر اسباب [[غضب]]، [[حب نفس]] و [[عجب]] و [[افتخار]] و [[لجاجت]] است.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۴۱ و ۱۴۳.</ref> ایشان در مواضعی ریشه غضب را در دو چیز خلاصه می‌داند که یکی حب نفس و دیگری فضیلت‌انگاری غضب و [[مفاسد]] حاصل از آن است<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۴۱–۱۴۲.</ref> و بقیه امور به این دو عامل بازمی‌گردد<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۴۳.</ref>.<ref>[[ابوالفضل یغمایی |یغمایی، ابوالفضل]]، [[غضب (مقاله)| مقاله «غضب»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۷]]، ص۴۹۹ – ۵۰۴.</ref>

[[امام خمینی]] با استناد به بعضی [[احادیث]]<ref>کلینی، کافی، ۲/۳۰۳.</ref> غضب ناپسند را کلید هر [[بدی]] دانسته است.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۳۸.</ref> ایشان مانند دیگر [[علمای اخلاق]]<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ۵/۲۸۹–۲۹۹؛ نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۱/۳۲۱–۳۲۲.</ref> آثار متعددی برای غضب ناپسند برمی‌شمارد و ازجمله مهم‌ترین آنها [[فساد]] [[ایمان]] است که موجب [[شقاوت]] و [[بدبختی]] [[انسان]] در دو [[جهان]] می‌گردد<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ۳۷۰.</ref>؛ همچنین غضب سبب [[بدرفتاری]] با [[خانواده]]، [[جامعه]]، هتک [[محرمات]]، احتمال وقوع [[قتل نفس]] و [[ناسزاگویی]] به [[نوامیس الهی]] می‌شود<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۳۷–۱۳۸.</ref>.