وراثت در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

اصطلاحی [[فقهی]] و حقوقی به معنای انتقال قهری [[دارایی]] متوفا به [[وارث]]، مطابق [[احکام شرع]]. [[ارث]] در اصطلاح [[فقها]] به دو معنای مصدر و اسم مصدر به کار رفته است. معنای مصدری آن عبارت است از انتقال قهری دارایی متوفا به وارث، مطابق آنچه [[شارع]] معین نموده است. معنای اسم مصدری آن، که بیشتر به کار می‌رود، همان [[مال]] موروث و دارایی متوفا است.

 

در احادیثی از [[امام رضا]] {{ع}} کلمه ارث در معنای اسم مصدری یعنی مال موروث و دارایی آمده است. از جمله [[جعفر بن محمد]] نوفلی می‌گوید: (کنار) پل اربق (در خوزستان) به حضور [[امام رضا]] {{ع}} رسیدم و [[سلام]] کردم و نشستم و گفتم: فدایت گردم، گروهی [[گمان]] می‌کنند پدرت ([[موسی بن جعفر]] {{ع}}) زنده است. [[امام]] فرمود: [[دروغ]] می‌گویند. [[خداوند]] آنان را [[لعنت]] کند. اگر پدرم زنده بود [[میراث]] وی (اموالش) تقسیم نمی‌شد و زنانش [[ازدواج]] نمی‌کردند، ولی او مثل [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} (مزه) [[مرگ]] را چشید (و از [[دنیا]] رفت)<ref>عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۲۱۶.</ref>. در نقل دیگری از [[یعقوب بن یزید]] انباری آمده که امام موسی بن جعفر {{ع}} از دنیا رفت و نزد زیاد قندی (یکی از وکلای او)، هفتاد هزار [[دینار]] و نزد ([[وکیل]] دیگرش) [[عثمان بن عیسی رواسی]]، سی هزار دینار و پنج [[کنیز]] بود. [[عثمان]] ساکن [[مصر]] بود. امام رضا {{ع}} پیکی به سوی وکلایش فرستاد که اثاث و [[کنیزان]] و [[اموال]] پدرم را که نزد شماست برای من بفرستید، زیرا من وارث و [[قائم مقام]] پدرم هستم و میراث (اموال) پدرم را تقسیم کرده‌ایم و (شما) بهانه‌ای در [[حبس]] این اموال ندارید<ref>کتاب الغیبة، طوسی، ص۶۵.</ref>.<ref>[[سید رضا پیامبرپور|پیامبرپور، سید رضا]]، [[ارث - پیامبرپور (مقاله)|مقاله «ارث»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۹۳.</ref>