اذان در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
أَذان | أَذان یعنی اعلام<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۲۰۰. ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۹. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۰۴.</ref>، اعلام به صدای بلند<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۱۴، ص۳۶۹.</ref>، [[انذار]] و هشدار<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۸۶.</ref>. | ||
{{متن قرآن|وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ}}<ref>«و (این) اعلامی از سوی خداوند و پیامبر او در روز حجّ اکبر به مردم است.».. سوره توبه، آیه ۳.</ref>. | {{متن قرآن|وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ}}<ref>«و (این) اعلامی از سوی خداوند و پیامبر او در روز حجّ اکبر به مردم است.».. سوره توبه، آیه ۳.</ref>. در [[قرآن کریم]]، أذان به معنی گلبانگ محمدی و [[شعار]] یا دعای معروف حاکی از [[حلول]] وقت [[نماز]] و [[دعوت]] به [[نماز]] نیامده است و از آن با تعبیرهای دیگری یاد شده است؛ نظیر {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نُودِيَ لِلصَّلَاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ...}}<ref>«ای مؤمنان! چون روز آدینه گلبانگ نماز در دهند به یادکرد خدا بشتابید» سوره جمعه، آیه ۹.</ref><ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۰۴.</ref>. | ||
اعلامیه و [[بیانیه]] به معنای موضع‌گیری رسمی و علنی، سندی است که در آن یک [[دولت]] یا سازمان یا گروه و... [[رفتار]] یا نظر و موضع خود را درباره موضوع‌ها یا جریانات مخصوص به طور رسمی اعلام می‌کند<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۱۰۵.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص۶۲-۶۳.</ref> | |||
== اذان برائت == | |||
واژه «اذان» بیان کننده اعلام رسمی و علنی توأم با فریاد است همانگونه که شعارهای اصیل [[توحیدی]] با عنوان «اذان» نامیده شده است<ref>تفسیر فی ظلال القرآن، ج۱۱، ص۳۴؛ تفسیرالمیزان، ج۹، ص۴۸.</ref>. از انتساب اذان به [[خدا]] و رسولش چنین [[استنباط]] می‌شود که اذان برائت یک [[حکم اعتقادی]] صرف و یا یک [[فرمان]] اجرایی [[رسول خدا]] {{صل}} نیست، این اصلی دو بُعدی است که هم به عنوان یک اصل ثابت [[اعتقادی]] به خدا منسوب بوده و هم به عنوان یک [[حکم]] [[شریعت]] و یک [[شعار]] اجرایی به [[پیامبر]] {{صل}} مربوط می‌شود و جنبه توحیدی و بُعد شریعتی آن قابل تفکیک نیستند. اذان برائت از آن چنان اهمیتی برخوردار است که باید در [[روز]] [[حج]] و در لابلای [[مراسم]] آن انجام شود و به [[مناسک]] حج [[روح]] [[برائت از مشرکان]] بدمد و بُعد تبرّایی [[توحید]] را کامل کند. | |||
== | |||
مضمون اذان برائت با توجه به تعبیر {{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«خداوند و پیامبرش از مشرکان بیزارند» سوره توبه، آیه ۳.</ref> اشاره به آن دارد که اصل توحیدی برائت از مشرکان را نباید یک عمل [[مقابله به مثل]] یا انتقام‌جویانه پیامبر {{صل}} در برابر [[رفتار]] [[ظالمانه]] [[قریش]] و [[مشرکان]] [[تفسیر]] کرده بلکه این یک اصل [[جاودانه]] [[اسلامی]] است که خدا خود آن را مقرر فرموده و برائت از مشرکان قبل از هر کس به خدا مربوط می‌شود، یعنی این خداست که خود از مشرکان [[برائت]] می‌جوید تا راه، رسم و شیوه [[سیاسی]] [[اسلام]] و [[مسلمانان]] را روشن کند<ref>تفسیر فخر رازی، ج۱۵، ص۲۲۰؛ تفسیر جامع قرطبی،، ج۳، ص۳۱۱.</ref>. | مضمون اذان برائت با توجه به تعبیر {{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«خداوند و پیامبرش از مشرکان بیزارند» سوره توبه، آیه ۳.</ref> اشاره به آن دارد که اصل توحیدی برائت از مشرکان را نباید یک عمل [[مقابله به مثل]] یا انتقام‌جویانه پیامبر {{صل}} در برابر [[رفتار]] [[ظالمانه]] [[قریش]] و [[مشرکان]] [[تفسیر]] کرده بلکه این یک اصل [[جاودانه]] [[اسلامی]] است که خدا خود آن را مقرر فرموده و برائت از مشرکان قبل از هر کس به خدا مربوط می‌شود، یعنی این خداست که خود از مشرکان [[برائت]] می‌جوید تا راه، رسم و شیوه [[سیاسی]] [[اسلام]] و [[مسلمانان]] را روشن کند<ref>تفسیر فخر رازی، ج۱۵، ص۲۲۰؛ تفسیر جامع قرطبی،، ج۳، ص۳۱۱.</ref>. | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
به نظر می‌رسد که [[اعلان]] [[جنگ]] صریحاً در [[آیه]] پنجم به صورت: {{متن قرآن|فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«و چون ماه‌های حرام به پایان رسید مشرکان را هر جا یافتید بکشید» سوره توبه، آیه ۵.</ref> آمده و [[اعلان برائت]] در واقع نوعی [[جنگ سرد]] است که برای تقویت نیروهای خودی و تهدید و [[تضعیف]] [[روحیه]] [[دشمن]] به کار گرفته می‌شود و در هر صورت [[جنگ روانی]] و یا جنگ سرد خود با استفاده از رسانه‌ها و وسایل اعلام جمعی و سر و صدا و آنچه که در عرف به فریاد تعبیر می‌شود، همراه است. | به نظر می‌رسد که [[اعلان]] [[جنگ]] صریحاً در [[آیه]] پنجم به صورت: {{متن قرآن|فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«و چون ماه‌های حرام به پایان رسید مشرکان را هر جا یافتید بکشید» سوره توبه، آیه ۵.</ref> آمده و [[اعلان برائت]] در واقع نوعی [[جنگ سرد]] است که برای تقویت نیروهای خودی و تهدید و [[تضعیف]] [[روحیه]] [[دشمن]] به کار گرفته می‌شود و در هر صورت [[جنگ روانی]] و یا جنگ سرد خود با استفاده از رسانه‌ها و وسایل اعلام جمعی و سر و صدا و آنچه که در عرف به فریاد تعبیر می‌شود، همراه است. | ||
اعلان برائت مقدمه آغاز دفاع مقدس در برابر [[پیمان‌شکنان]] متجاوز است که باید پس از پایان یافتن [[ماه‌های حرام]] آغاز شود<ref>فقه سیاسی، ج۵، ص۷۸، ۸۵ و ۸۶.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۶.</ref> | اعلان برائت مقدمه آغاز دفاع مقدس در برابر [[پیمان‌شکنان]] متجاوز است که باید پس از پایان یافتن [[ماه‌های حرام]] آغاز شود<ref>فقه سیاسی، ج۵، ص۷۸، ۸۵ و ۸۶.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۶.</ref> | ||