خارجی: تفاوت میان نسخه‌ها

عنوانی که از سوی [[یزید]] و [[ابن زیاد]] به [[امام حسین]] {{ع}} داده شد. اصل معنای آن به معنای [[شورشی]] و [[یاغی]] است؛ نه [[اتباع]] کشورهای [[بیگانه]]. این اصطلاح به زمان [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بر می‌‌گردد. به نوشته یکی از محقّقان: [[خروج]]، صرفا ترک [[مکّه]] از سوی [[امام حسین]] {{ع}} به سوی [[کوفه]] نبود، بلکه از زمانی که در [[جنگ صفّین]]، عدّه‌ای بعنوان [[سرپیچی]] و تمرّد از [[فرمان]] [[علی]] {{ع}} [[شورش]] کردند (و بعدا [[خوارج]] نام گرفتند) بوی خاصّی پیدا کرد و این عنوان، به‌ویژه در [[عراق]] مفهومی ناپسند یافت. [[سلطه]] [[ابن زیاد]] هم از آغاز، [[نهضت حسینی]] را بعنوان “خروج” قلمداد کرد<ref>انصار الحسین، ص ۲۷ (پاورقی).</ref>. البته [[خروج]] و سر بر تافتن از [[حکومت]] و [[شورش]] کردن، اگر بر ضدّ [[حکومت مشروع]] [[اسلامی]] باشد، شورشگران بعنوان “فئه باغیه” مهدور الدّم هستند و [[مبارزه]] با آنان بعنوان [[جنگ]] با متجاوزین داخلی لازم است. ولی اگر این [[عصیان]]، بر ضد [[ستم]] و [[طغیان]] باشد، یک [[وظیفه]] است و شورشگران، مجاهدانی ارزشمندند. [[امام حسین]] {{ع}} نیز درباره [[امتناع]] از [[بیعت]] با [[یزید]] و بیرون آمدن از [[مدینه]] و عزیمت به [[مکّه]]، از واژه [[خروج]] استفاده کرده است {{متن حدیث|أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لاَ بَطِراً... إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلاَحِ}} و [[خروج]] خود را بعنوان [[اصلاح‌طلبی]] در [[امّت]] [[پیامبر]] معرّفی کرده است.

[[یزید]]، برای [[مشروعیّت]] بخشیدن به کار خویش در کشتن [[حسین]] {{ع}} این عنوان را مستمسک قرار می‌‌داد و خود را سرکوب کننده یک [[شورش]] بر ضدّ [[خلیفه]] [[اسلامی]] می‌پنداشت. سخنان امام حسین و [[اهل بیت]] او نیز در طول [[نهضت]]، پس از [[عاشورا]]، همه بیان این بود که [[قیام]]، بخاطر [[دین]] و مبارزه با ستم و [[بدعت]] است و خود را دودمان پیامبر معرفی می‌‌کردند تا پرده‌های [[غفلت]] را کنار زنند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۶۹.</ref>.