کجاوه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کجاوه''' محمل، هودج، عماری، نشیمن و جایگاهی که بر شتر و استر بار کنند و در هر طرفی یکی بنشیند، نشیمن روپوش دار<ref>لغت‌نامه، دهخدا.</ref>. در منابع و [[مقتل‌ها]] آمده است که [[امام سجاد]] {{ع}} را در طول [[سفر]] [[اسارت]]، بر شتر بی جهاز و کجاوه نشانده بودند. یا آنکه [[زنان]] و [[کودکان]] [[اهل بیت]]، بر کجاوه‌ها نشسته بودند<ref>الفتوح، ابن اعثم، ج۵، ص۱۴۷.</ref>. در بعضی نقل‌ها آمده است که چون در [[کوفه]] سر [[ابا عبدالله]] {{ع}} را پیشاپیش سرها آوردند و چشم [[زینب]] بر آن سر تابان افتاد، [[پیشانی]] خود را به جلوی محمل زد و [[خون]] از زیر مقنعه‌اش بیرون آمد و خرقه‌ای‌طلبید تا آن را ببندد. [[شعر]] {{متن حدیث|يَا هِلَالًا لَمَّا اسْتَتَمَّ كَمَالا...}} را نیز آنجا خواند<ref>عوالم (امام حسین)، ص۳۷۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۹۷.</ref>.

کجاوه خالی از بار [[زینت]] شده‌ای بود که (از [[قرن هفتم هجری]]) از جانب [[ایران]] و شاهان [[مسلمان]] پیشاپیش کاروان [[حج]] به [[مکه]] فرستاده می‌شد و علامت [[استقلال کشور]] فرستنده بود و به تدریج منحصر به فرستادن محمل از طرف [[مصر]] شد. محمل به صورت هودجی به شکل مربع از تخت چوب‌هایی ساخته می‌شد و دارای سقفی بود که از چهار طرف به سوی وسط محمل بالا می‌رفت تا به ستونی که به یک شکل هلالی منتهی می‌شد، برسد و معمولاً آن را با پارچه‌های گران قیمت [[تزیین]] می‌کردند و هنگام [[سفر]] به مکه آن را پشت شتر می‌بستند. در شهرهایی که محمل از آنجا فرستاده می‌شد و مخصوصاً در مصر [[مردم]] [[مجالس جشن]] و [[سرور]] مجللی ترتیب می‌دادند و این محمل‌ها را به همراه گروهی می‌فرستادند. در محمل کسی سوار نمی‌شد و فقط نشانه [[جاه]] و جلال [[حکومت]] بود تا به مردم اعلام دارند حاکمی که آن را فرستاده است شایسته داشتن چنان منصبی است. سال‌ها [[حکومت مصر]] به همراه محمل [[پرده کعبه]] را هم به مکه فرستاد، اما در [[سال ۱۲۱۸ هجری]] [[قمری]] سعود بن [[عبدالعزیز]] آوردن محمل را منع کرد. محملی که از مصر می‌آوردند منسوب به [[حضرت فاطمه]]{{س}} بود و محملی که از [[شام]] می‌آوردند به [[عایشه]] منسوب بود<ref>دایرةالمعارف فارسی، مصاحب.</ref>..<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[محمدنامه (کتاب)|محمدنامه]]، ص ۸۵۲.</ref>.

[[رده:کجاوه]]