مباهله در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که مباهله [[تضرع]] و ابتهال و لابه است. ابتهال گاه برای دفع بلا است و زمانی برای نزول بلا؛ مثل اینکه با [[نماز]] استسقا نزول باران [[رحمت]]، طلب می‌شود و یا با نماز، نیاز یا بلایی دفع می‌گردد؛ مانند: {{متن قرآن|رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ}}<ref>«پروردگارا! عذاب را از ما بگردان که ما مؤمنیم» سوره دخان، آیه ۱۲.</ref>. گاهی نیز دعا می‌شود که عذابی بر شخص یا گروهی نازل گردد؛ مانند نوح{{ع}} که به [[خداوند]] عرض کرد: {{متن قرآن|لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا}}<ref>«و نوح گفت: پروردگارا! از کافران هیچ کس را روی زمین بر جای مگذار» سوره نوح، آیه ۲۶.</ref><ref>جوادی آملی، عبدالله، تفسیر موضوعی قرآن مجید، ج۹، ص۱۸۳.</ref> ولی در توضیح معنای واژه مذکور باید بدین نکته عنایت ورزید که [[مباهله]] همواره در بردارنده رابطه‌ای میان دو سوی است و ناله [[زاری]] [[انسان]] به درگاه [[خداوند]] برای دفع بلایی از خود یا نزول رحمت، مباهله خوانده نمی‌شود، بلکه بدان [[ابتهال]] می‌گویند.

اکنون که معنای لغوی مباهله آشکار شد، باید گفت که این معنا در عرف [[عرب]] و نزد پیروان ادیان آسمانی معنایی کاملاً شناخته شده دارد و دعوت پیامبر اسلام{{صل}} از [[مسیحیان]] به مباهله، [[دعوت]] به کاری [[بدیع]] و فتح بابی نو برای [[اثبات حق]] و ابطال باطل نبوده است. از این رو، می‌بینیم که مسیحیان نجران به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی چون [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بر سر زانوان نشستند و دست به [[دعا]] برداشتند، ابوحارثه ـ اسقف بزرگ مسیحیان ـ گفت: {{عربی|جثى والله كما جثى الانبياء للمباهلة}}<ref>طبرسی، مجمع البیان، ذیل آیه مباهله.</ref>؛ یعنی همانند [[انبیا]] برای مباهله نشسته است. از اینجا آشکار می‌شود که مسیحیان [[توسل]] به مباهله را از مختصات پیامبر [[اسلام]] به به شمار نیاورده، او را در این جهت دنباله‌رو [[انبیای الهی]] می‌دانستند.

[[فخر رازی]] سخن [[کفار]] را در [[آیه]] ۳۱ [[سوره انفال]] {{متن قرآن|وَإِذْ قَالُوا اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که گفتند: بار خداوندا! اگر این (آیات) که از سوی توست راستین است بر ما از آسمان سنگ ببار یا بر (سر) ما عذابی دردناک بیاور» سوره انفال، آیه ۳۲.</ref> نوعی اقدام به مباهله در برابر [[رسول خدا]]{{صل}} دانسته است<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ج۸، ص۸۷.</ref>، و این سخن از آن رو که [[توسل]] به مباهله را برای اثبات حقانیت در [[عرف]] [[عرب جاهلی]] ثابت می‌کند، مطلبی در خور توجه است. البته در روایات اهل بیت{{عم}} به مواردی بر می‌خوریم که مباهله را به شکلی ویژه به [[اصحاب]] و [[شیعیان]] خود آموخته و توسل بدان را در برابر منکران امامت و [[ولایت]] ـ که به هیچ دلیل و برهانی [[حق]] را نمی‌پذیرند ـ به عنوان واپسین راه‌حل مطرح کرده‌اند. ابو مسروق گوید: به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کردم: «من با [[مردم]] سخن می‌گویم و به [[آیه]] {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> بر آنان [[احتجاج]] می‌کنم، ولی آنان می‌گویند: این آیه درباره [[امیران]] [[جنگ‌ها]] نازل شده است. به آیه {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> بر آنان احتجاج می‌کنم، ولی می‌گویند: این آیه درباره [[مؤمنین]] نازل شده است. آن‌گاه به آیه {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> بر آنان احتجاج می‌کنم، ولی می‌گویند: درباره [[خویشاوندان]] [[مسلمانان]] نازل شده است. از این قبیل [[ادله]] هر چه حاضر دارم فروگذار نمی‌کنم». حضرت فرمود: «اگر این‌گونه است، پس آنان را به مباهله فراخوان» گفتم: «چگونه؟» فرمود: «سه [[روز]] نفس خویش را [[اصلاح]] کن». و گمانم که فرمود: «[[روزه]] بگیر و [[غسل]] کن. آن‌گاه به صحرا بروید و انگشتان دست راست خود را در انگشتان دستش فرو بر و از خود آغاز کن و بگو: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ رَبَّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ رَبَّ الْأَرَضِينَ السَّبْعِ عَالِمَ الْغَيْبِ وَ الشَّهَادَةِ الرَّحْمَنَ الرَّحِيمَ إِنْ كَانَ أَبُو مَسْرُوقٍ جَحَدَ حَقّاً وَ ادَّعَى بَاطِلًا فَأَنْزِلْ عَلَيْهِ حُسْبَاناً مِنَ السَّمَاءِ أَوْ عَذَاباً أَلِيماً}}. سپس [[دعا]] را متوجه او کن و بگو: {{متن حدیث|إِنْ كَانَ فُلَانٌ جَحَدَ حَقّاً وَ ادَّعَى بَاطِلًا فَأَنْزِلْ عَلَيْهِ حُسْبَاناً مِنَ السَّمَاءِ أَوْ عَذَاباً أَلِيماً}}؛ «پس چیزی نخواهد گذشت که آن‌چه را در [[حق]] او خواسته‌ای، خواهی دید»<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الاصول من الکافی، کتاب الدعاء، باب مباهلة الخصم، ج۲، ص۵۱۴. همچنین مرحوم شیخ حر عاملی در وسائل الشیعه، ج۷، ص۱۳۴، دو باب را به روایات مربوط به مباهله اختصاص داده است: یکی باب ۵۶ از ابواب دعا، تحت عنوان {{عربی|استحباب مباهلة العدو و الخصم و كيفيتها و استحباب الصوم قبلها و الغسل لها و تكرارها [اي تكرار المباهله] سبعين مرة}} که در این باب چهار روایت مذکور در اصول کافی را آورده است و دیگر باب ۵۷ از ابواب دعا، تحت عنوان {{عربی|استحباب كون المباهله بين طلوع الفجر و طلوع الشمس}} که در این باب تنها یک روایت ذکر شده است. علاوه بر اینها در تفسیر العیاشی، ج۱، ص۱۹۹، ذیل آیه مباهله به روایتی از امام باقر{{ع}} بر می‌خوریم که حضرت به کیفیت مباهله اشاره می‌کند.</ref>.