|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| '''[[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین علیه‌السلام]] ''' سومین پیشوای [[مسلمانان]]، سوم [[شعبان]] [[سال سوم هجری]] در [[مدینه]] دیده به [[جهان]] گشود. ایشان فرزند [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[حضرت فاطمه]]{{س}} سرور زنان عالم و [[دختر رسول خدا]]{{صل}} و جده مادری‌شان [[حضرت خدیجه]] کبری است. القاب متعددی برای [[امام حسین]]{{ع}} ذکر شده است که معروف‌ترین آنها عبارت است از: «سید شباب اهل الجنة»، «[[مظلوم]]» ، «[[شهید]]»، «[[سید الشهداء]]» و... . | | '''[[اهداف قیام امام حسین| اهداف قیام امام حسین]]''' یکی از مباحث مهم در بررسی [[حادثه عاشورا]]، است. تحلیل این حادثه، به شکل گسترده آن، بیشتر در دوران معاصر و هم [[زمان]] با شکل‌گیری جنبش‌های [[اجتماعی]] و مذهبی انجام گرفته و در این فاصله زمانی کوتاه، آرای متفاوتی عرضه شده است. |
|
| |
|
| [[فضائل]] فراوانی برای [[امام حسین]] {{ع}} در [[آیات]] و [[روایات]] وارد شده است، برخی تا [[حدود]] ۱۲۰ [[آیه]] از [[قرآن کریم]] را با ملاحظه روایات تفسیری درباره [[امام حسین]] {{ع}} استخراج کرده‌اند. در [[روایات]] نیز اوصافی برای حضرت ذکر شده است مانند اینکه ایشان [[زیور]] [[آسمان‌ها]] و [[زمین]]، چراغ هدایت و کشتی نجات است. | | [[آگاهی]] بر تمام علل و اسباب قیامی که در اعماق [[زمان]] امتداد یافته و هم چنان پرتپش و نیروبخش در [[جان]] [[آدمیان]] [[روح]] [[ذلت‌ناپذیری]] و [[از خودگذشتگی]] را می‌دمد و در گذر زمان، انقلابگران راستین را در جهت دست‌یابی به اهدافی بلند در مسیر حق و بذل جان و [[مال]] رهنمون می‌شود، بسیار دشوار است. [[قیام]] [[ابا عبدالله الحسین]] {{ع}} نهضتی بود که [[رسالت]] [[اسلامی]] را پس از تباه شدن در عرصه [[هوا و هوس]] [[زمامداران]] [[فاسد]]، زنده ساخت و [[مسلمانان]] را آگاهی بخشید تا خواستار بازگشت [[حق]] به [[اهل]] آن و جایگاه اصلی‌اش شوند. |
|
| |
|
| [[امامت امام حسین]] {{ع}} تقریبا با ۱۰ سال پایانی حکومت معاویه معاصر بود. زمانی که شیعیان کوفه در اعتراض ضد [[معاویه]]، نزد [[امام حسین]] {{ع}} در [[مدینه]] رفته، تا ایشان را به [[قیام]] ترغیب کنند، [[امام]] {{ع}} اوضاع را نامناسب دانست و تأکید کردند تا [[معاویه]] بر سر [[قدرت]] است، [[شیعیان]] در خانه خود بمانند. معاویه در نیمه [[رجب]] سال ۶۰ از [[دنیا]] رفت. در پی رسیدن نامه [[یزید]] و دیدار شبانه [[امام]] با [[عمرو بن سعید]]، والی مدینه، [[امام]] دو شب مانده به پایان [[رجب]] (۲۷ یا ۲۸ [[رجب]]) همان سال از راه اصلی عازم [[مکه]] شد. نزدیک ۴۰ روز طول کشید تا نخستین دعوت نامه‌های [[اهالی کوفه]]، در [[مکه]] به [[امام]] برسد. [[امام]] {{ع}} برای دریافت جزئیات بیشتر و مطمئن‌تر، پسر عموی خود [[مسلم بن عقیل]] را در نیمه رمضان، حدود ۵۰ روز پس از حرکت از [[مدینه]]، به [[کوفه]] فرستاد. به گزارشی، ۲۷ شب پس از نوشتن و فرستادن نامه به [[امام]] {{ع}} مسلم در [[کوفه]] به [[شهادت]] رسید. همزمان با حرکت [[امام]] از [[مکه]]، در ۸ ذی‌حجه یا ۹ ذی‌حجه ـ روز [[عرفه]] ـ سال ۶۰ قمری. | | برخی از علل و انگیزه‌های [[نهضت]] [[قیام]] [[ابا عبدالله الحسین]] {{ع}} عبارت‌اند از: |
| | # رساندن انسان به کمال: از طریق الگوسازی صحیح و ایجاد [[مرجعیت دینی]] حقیقی؛ [[تعلیم]] و [[تبیین قرآن]] و [[سنت پیامبر خدا]] و [[امر به معروف و نهی از منکر]]. |
| | # [[حفظ نظام]] و [[دفع فساد]] و [[رفع اختلاف|اختلاف]] از طریق [[مبارزه با فساد]] و [[اصلاح جامعه]]. اصلاح به واسطۀ [[اصلاح سیاسی]] و [[مبارزه]] با [[سلطه]] باند [[اموی]]؛ [[اصلاح فرهنگی]]، اخلاقی و مقابله با ناهنجاری‌ها؛ آزاد‌سازی اراده و بیدار کردن وجدان‌ها و تحریک احساسات امت و جاانداختن فرهنگ [[مقاومت]] و [[ذلت‌ناپذیری]]. |
| | # [[پاسداری از دین]] (نگهداری از نابودی و بدعت و انحراف) به وسیلۀ [[زنده کردن اسلام]] و [[اصلاح جامعه]]، [[احیای سنت نبوی]] و [[سیره علوی]]. |
| | # [[برقراری عدل]] و [[دفع و رفع ظلم]] از طریق [[مبارزه با ظلم]]؛ افشای ماهیت امویان و رسوایی واقعیت آنان؛ [[تشکیل حکومت الهی]] و [[اجرای قانون الهی]] ([[اجرای دین]]). |
|
| |
|
| به [[دستور]] [[ابن زیاد]]، حضرت در دوم [[محرم]]، ۲۴ روز پس از حرکت کاروان در منطقه‌ای خشک متوقف شد. [[عمر بن سعد]] و ۴۰۰۰ نیروی او که عازم [[ری]] بودند، برپایه مأموریت جدیدشان، در سوم [[محرم]] به [[نینوا]] آمدند و در روز هفتم و به [[دستور]] والی [[اموی]] [[کوفه]] و به [[انتقام]] خون عثمان که تشنه کشته شد، از دسترسی کاروان [[امام حسین]] {{ع}} به آب جلوگیری کردند. در روز [[نبرد]] در ۱۰ [[محرم]]، چند تن از سپاهیان [[اموی]]، مانند [[حر بن یزید ریاحی]] و [[یزید بن زیاد مهاصر]]، به حضرت پیوستند. [[امام]] و یارانش تا بعدازظهر روز ۱۰ [[محرّم]] به [[شهادت]] رسیدند. [[رفتار]] سپاهیان [[اموی]] با جنازه [[شهدا]] و اسرای بازمانده بسیار خصمانه و کینه‌توزانه بود. [[ابن سعد]]، ۱۱ [[محرم]] نیز در اردوگاه خود ماند و سپس همراه اسرا و ۷۲ سر از [[شهدای کربلا]] به [[کوفه]] بازگشت. این رخداد از بزرگ‌ترین حوادث جهان اسلام به شمار می‌آید و روایت‌های گوناگونی از آن بیان شده است.
| | <div class="mainpage_box_more">[[اهداف قیام امام حسین|ادامه]]</div> |
| | |
| <div class="mainpage_box_more">[[امام حسین علیه‌السلام|ادامه]]</div> | |
