صدق در خانواده: تفاوت میان نسخه‌ها

روشنی و آشکاری (صراحت)<ref>المفردات، ص۲۷۹.</ref> و [[راستگویی]] و راست‌زبانی ([[صداقت]])<ref>المفردات، ص۲۷۷. راست مطابق بودن خبر است با واقع و اعتقاد هر دو، و دروغ خلاف آن است. بحار الانوار، ج۷۲، ص۲۳۳.</ref> که از [[کمالات]] والای [[انسانی]] است، رکنی اساسی در [[زندگی]] و مایه [[برکت]] و بالندگی است. در سایه حرکت کردن و در [[تاریکی]] [[رفتار]] نمودن و مبهم زیستن، و نیز زبان به ناراستی گشودن و فریبکاری نمودن، پایه‌های اعتماد در [[خانواده]] را فرومی‌ریزد و [[امنیت]] لازم برای زندگی را می‌زداید و جایی برای همدلی و [[همراهی]] باقی نمی‌گذارد؛ و چنین زندگی و روابطی عین [[تباهی]] و [[شومی]] است، چنان‌که [[رسول خدا]] {{صل}} فرموده است: {{متن حدیث|وَ اعْلَمْ‏ أَنَ‏ الصِّدْقَ‏ مُبَارَكٌ‏ وَ الْكَذِبَ مَشْئُومٌ}}<ref>«بدان که راستی مبارک است، و دروغ شوم است». تحف العقول، ص۱۱؛ بحارالانوار، ج۷۷، ص۶۷.</ref>.

همچنین آن حضرت فرموده است: {{متن حدیث|عَلَيْكُمْ بِالصِّدْقِ فَإِنَّ الصِّدْقَ يَهْدِي إِلَى البِرِّ، وَإِنَّ البِرَّ يَهْدِي إِلَى الجَنَّةِ، وَ مَا یَزَالُ الرَّجُلُ یَصْدُقُ وَ یَتَحَرَّی الصِّدْقُ حَتَّی یُکْتَبَ عِندَاللهِ صِدِّیقَاً. وَ إِيَّاكُمْ وَ الْكَذِبَ فَإِنَّ‏ الْكَذِبَ‏ يَهْدِي‏ إِلَى‏ الْفُجُورِ وَ إِنَّ الْفُجُورَ يَهْدِي إِلَى النَّارِ، وَ مَا یَزَالُ الْعَبْدُ یَکْذِبُ وَ یَتَحَرَّی الْکَذِبَ حَتَّی یُکْتَبَ عِندَاللهِ کَذَّاباً}}<ref>«بر شما باد به راستی، که بی‌گمان راستی به نیکی رهنمون می‌شود، و نیکی به بهشت راه می‌نماید؛ و آدمی چندان راست می‌گوید و راستی می‌جوید، تا آنکه نزد خداوند از صدیقان قلمداد می‌شود. و بپرهیزید از دروغ، که بی‌گمان دروغ به انحراف از حق و پرده‌دری رهنمون می‌شود، و انحراف از حق و پرده‌دری به آتش راه می‌نماید؛ و آدمی آن‌قدر دروغ گوید و در پی دروغ می‌رود، تا سرانجام نزد خداوند کذاب نوشته می‌شود». الادب المفرد، ج۸۹؛ صحیح مسلم، ج۱۶، ص۱۶۰؛ سنن الترمذی، ج۴، ص۳۰۶؛ صحیح ابن حبان، ج۱، ص۵۰۹؛ السنن الکبری، ج۱۰، ص۱۹۶؛ الجامع لاحکام القرآن، ج۸، ص۲۸۹؛ الدر المنثور، ج۳، ص۲۹۰؛ الجامع الصغیر، ج۲، ص۱۷۰؛ کنزالعمال، ج۳، ص۳۴۶.</ref>.

[[بهشت]] [[خانواده]] با عدم صراحت و بی‌صداقتی به شدت آسیب می‌بیند و همه رفتارها و مناسبات تحت الشعاع آن قرار می‌گیرد. [[زندگی]] سالم نمی‌تواند پذیرای عدم صراحت و بی‌صداقتی باشد، و لازم است [[زن]] و مرد نسبت به یکدیگر از [[رفتار]] دوپهلو و مشکوک، پنهانکاری و سرپوش‌گذاری، فریبکاری و نیرنگ‌ورزی، [[دروغگویی]] و ناراستی با تمام وجود بپرهیزند، و بدانند که با این ویژگی‌ها و چنین رفتارهایی نمی‌توانند در [[قلب]] یکدیگر [[نفوذ]] کنند و [[دوستی]] را بارور کنند و فضایی [[امن]] و [[آرامش‌بخش]] برای هم [[تدارک]] نمایند. بنابراین باید [[ساحت]] خانواده را از این امور [[پاک]] نگاه داشت و راه چنین مسائلی را بر خود و [[فرزندان]] هموار نساخت. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نسبت به این امور سخت حساس بود و از کنار آنها عبور نمی‌نمود. [[عبد الله بن عامر بن ربیعه]]<ref>وی در عصر پیامبر {{صل}} احتمالاً در سال ششم هجری به دنیا آمد و از اصحاب پیامبر {{صل}} محسوب شده است و او را ثقه شمرده‌اند. بخاری، مسلم، ابو داود، ترمذی، نسائی و ابن ماجه از او نقل کرده‌اند. ر. ک: الجرح و التعدیل، ج۵، ص۱۲۲؛ الاستیعاب، ج۲، ص۳۴۹-۳۵۱؛ اسد الغابة، ج۳، ص۱۸۲-۱۸۳؛ میزان الاعتدال، ج۲، ص۴۴۹؛ الاصابة، ج۲، ص۳۲۱.</ref> گوید: وقتی [[کودک]] بودم، [[رسول خدا]] {{صل}} به [[خانه]] ما آمد. درحالی‌که برای [[بازی]] از [[منزل]] خارج شده بودم، مادرم مرا صدا زد و گفت: بیا تا چیزی به تو بدهم (اگر در خانه بمانی، چیزی به تو می‌دهم). [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: چه می‌خواهی به او بدهی؟ مادرم گفت: خرما. پیامبر {{صل}} فرمود: بدان که اگر آنچه را گفتی به او ندهی دروغی برایت نوشته می‌شود<ref>الطبقات الکبری، ج۵، ص۹؛ مسند احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۴۷؛ المحلی، ج۸، ص۲۹؛ الاستیعاب، ج۲، ص۳۵۱؛ اسد الغابة، ج۳، ص۱۸۳-۱۸۴؛ الاصابة، ج۲، ص۳۲۱.</ref>.