صدق در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[صدق]] و [[راستی]] عبارت است از مطابقت گفتار فرد با [[اعتقادات]] او و با آن‌چه از آن خبر می‌دهد. بنابراین اگر سخن راست کسی با اعتقادات او مطابقت نداشته باشد، اگر هم [[مطابق واقع]] باشد، نمی‌توان او را [[راستگو]] خواند<ref>مفردات الفاظ القرآن.</ref>. از این‌رو [[خداوند متعال]] [[منافقان]] را در [[گواهی]] دادن بر [[رسالت پیامبر]] {{صل}}، [[دروغگو]] می‌خواند: {{متن قرآن|إِذَا جَاءَكَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَكَاذِبُونَ}}<ref>«چون منافقان نزد تو می‌آیند، می‌گویند: گواهی می‌دهیم که بی‌گمان تو فرستاده خدایی و خداوند می‌داند که تو به راستی فرستاده اویی و خداوند گواهی می‌دهد که منافقان، سخت دروغگویند» سوره منافقون، آیه ۱.</ref>. بر این پایه و بر اساس آن‌چه بررسی [[آیات قرآن]] به دست می‌دهد؛ [[صداقت]] و راستی خصلتی است که در همه ساحت‌های وجودی [[انسان]]، خواه در [[عقیده]] و [[اندیشه]]، [[نیت]] و انگیزه، [[سخن]] و گفتار و یا [[اخلاق]] و [[رفتار]] خود را نشان می‌دهد. صادق و راستگو کسی است که حرف او با عقیده‌اش هماهنگ باشد و [[درستی]] آن را با رفتارش نشان دهد<ref>قرآن کتاب راستی، ص۴۰.</ref>.

منشأ راستی [[حقیقت]] است و [[حق]] مطلق خداوند متعال است، از این‌رو در نیایش‌های [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} از سخن [[خداوند]] به عنوان “راست‌ترین گفته‌ها” یاد شده است: {{متن حدیث|وَ قَوْلُكَ‏ الْحَقُّ الْأَصْدَقُ...}}؛ خداوندا تو خود گفته‌ای... و در پی آن [[سوگند]] خورده‌ای... ای خداوند گفته تو راست‌ترین گفته‌هاست و سوگند تو درست‌ترین و کامل‌ترین سوگندهاست<ref>نیایش بیست‌و‌نهم.</ref>.<ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «صداقت و راستی»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۱۶.</ref>