سقیفه بنی ساعده در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[واقعه سقیفه]]<ref>نقل‌های مربوط به واقعه سقیفه، اشخاص حاضر در آن جلسه و سخنان ردوبدل شده میان آنان در منابع تاریخی گوناگون و متفاوت آمده است. از آنجا که تاریخ را اهل تسنن و پیروان خلفای غاصب نگاشته‌اند، تأثیر باورهای کلامی و تعصبات مذهبی آنان در نقل وقایع سقیفه کاملاً مشهود است. نگاهی به آنچه ابن قتیبه دینوری، طبری، ابن اثیر و امثال آنها روایت کرده‌اند، دلیل بر این مدعاست. با این حال از مجموع این‌ نقل‌ها می‌توان واقعه سقیفه را به شکل فوق روایت کرد.</ref>==

سعد بن عباده در [[سخنرانی]] خود بر [[یاری دادن]] [[انصار]] به [[پیامبر]]{{صل}} و [[برتری]] آنان تأکید کرد و یادآور شد که با [[جان‌فشانی]] انصار [[دشمنان پیامبر اکرم]]{{صل}} به زانو درآمدند و [[اعراب]] [[سرکش]]، [[مطیع]] [[فرمان]] آن حضرت شدند. سپس گفت: "چاره کار ([[تعیین خلیفه]]) را باید شما انصار بیندیشید نه دیگران." انصار حاضر، همگی نظر او را [[تأیید]] و وی را شایسته [[جانشینی پیامبر اکرم]]{{صل}} اعلام کردند. در این هنگام یکی از انصار بحث [[مهاجران]] را پیش کشید و گفت: "اگر آنان زیر بار [[خلافت]] ما نرفتند و به‌دلیل [[سبقت]] در [[اسلام]] نسبت به ما و [[خویشاوندی]] با [[پیامبر اکرم]]{{صل}} مدعی [[خلافت]] شدند چه باید کرد؟" گروهی از حاضران در پاسخ گفتند: در این صورت ما می‌گوییم امیری از ما و امیری از شما [[انتخاب]] شود." [[سعد بن عباده]] گفت: "این نخستین [[شکست]] شما خواهد بود." یکی از [[اوسیان]] [[حاضر در سقیفه]] به نام [[معن بن عدی]] یا عدیم بن ساعده (یا هر دوی آنان) که با [[عمر بن خطاب]] روابط نزدیکی داشت، از اینکه خلافت به [[خزرجیان]] برسد بیمناک شد و خود را به عمر رساند و او را در جریان مباحث [[سقیفه]] قرار داد. به روایتی دیگر [[ابوبکر]] از [[سپاه اسامه]] [[تخلف]] ورزیده و از [[مدینه]] به [[خانه]] خود در سُنحْ (منزلی میان مدینه و [[قبا]]) رفته بود. عمر بن خطاب با اطلاع از [[اجتماع سقیفه]] به دو اقدام[[دست]] زد: نخست آن‌که [[رحلت پیامبر اکرم]]{{صل}} را [[انکار]] کرد و هرکس را که از [[ارتحال]] آن حضرت[[سخن]] می‌گفت [[تهدید]] به [[قتل]] می‌کرد و می‌گفت: "[[منافقان]] می‌پندارند پیامبر اکرم{{صل}} از [[دنیا]] رفته است، در حالی‌که چنین نیست، بلکه مانند [[موسی بن عمران]] چهل [[روز]] از چشم [[مردم]] ناپدید شد و سپس بازگشت، به نزد خدای خود رفته است. به‌خدا [[سوگند]] او بازمی‌گردد و دست و پای کسانی را که [[گمان]] می‌کنند وی مُرده است، خواهد بُرید!" وی سخنان ابن [[ام‌کلثوم]] و [[عباس بن عبدالمطلب]] مبنی بر [[تأیید]] رحلت پیامبر اکرم{{صل}} را نمی‌پذیرفت و هم‌چنان [[رحلت]] حضرتش را انکار می‌کرد. دوم اینکه سالم بن عبید، [[غلام]] [[ابوحنیفه]] را به [[سنح]] فرستاد و ابوبکر را از رحلت پیامبر اکرم{{صل}} اگاه ساخت. به [[نقلی]] دیگر [[عایشه]] بود که ابوبکر را از رحلت آن حضرت باخبر کرد! و به روایتی ابوبکر در [[حال]] [[سخن گفتن]] با مردم بود که معین بن عدی خبر اجتماع سقیفه را به عمر داد. به روایتی دیگر ابوبکر در [[خانه پیامبر]]{{صل}} و در حال کمک به [[تجهیز]] [[پیکر مطهر]] آن حضرت بود که [[عمر بن خطاب]] از [[اجتماع]] [[انصار]] در [[سقیفه]] باخبر شد و به [[خانه]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} رفت و کسی را به داخل فرستاد تا فقط [[ابوبکر]] را فراخواند و پس از [[آگاه]] ساختن وی از [[ماجرای سقیفه]] به سرعت راهی آنجا شدند.