عبادت امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها
←عبودیت علی{{ع}}
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[حضرت علی]]{{ع}} نمونه آرمانی [[عبادت]] و [[عبودیت]]، و مصداق روشن [[انسان کامل]] است. آن حضرت جامع همه [[کمالات]] و [[فضیلت‌ها]] است و در دریای بی‌پایان [[شخصیت]] وی همه گوهرهای [[ناب]] یافت می‌شود. عبادت و عبودیتش، که از [[عرفان]] ژرف سرچشمه می‌گیرد، از [[عظمت]] و [[قداست]] ویژه‌ای برخوردار است؛ به گونه‌ای که کسی را یارای نزدیک شدن به آن نیست. در [[حقیقت]]، عبودیت و [[عرفان علی]]{{ع}}، مرکز دایره شخصیت وی و دیگر ارزش‌های بی‌شمار اوست. برجسته‌ترین حالات [[امام]]، زمانی پدیدار می‌گردند که به عبادت و [[مناجات با خدا]] می‌ایستد و ژرف‌ترین سخنانش هنگامی به گوش می‌رسند که از [[توحید]] و عبودیت[[سخن]] می‌گوید. البته ما [[بندگی]] و عبادت [[امیرمؤمنان]]{{ع}} را تنها در آیینه [[اندیشه]] خود نظاره می‌کنیم و از دریای بیکران [[معنوی]] او، با پیمانه محدود خویش بهره می‌گیریم؛ وگرنه عمق [[فضایل]] و ارزش‌های آن حضرت را تنها کسانی در می‌یابند که با او هم‌افق هستند. اینک با اعتراف به [[قصور]] و تقصیر خود در پیشگاه قدسی امیرمؤمنان{{ع}}، شمه‌ای از عبودیت و عبادت آن حضرت را بیان می‌کنیم. | [[حضرت علی]]{{ع}} نمونه آرمانی [[عبادت]] و [[عبودیت]]، و مصداق روشن [[انسان کامل]] است. آن حضرت جامع همه [[کمالات]] و [[فضیلت‌ها]] است و در دریای بی‌پایان [[شخصیت]] وی همه گوهرهای [[ناب]] یافت می‌شود. عبادت و عبودیتش، که از [[عرفان]] ژرف سرچشمه می‌گیرد، از [[عظمت]] و [[قداست]] ویژه‌ای برخوردار است؛ به گونه‌ای که کسی را یارای نزدیک شدن به آن نیست. در [[حقیقت]]، عبودیت و [[عرفان علی]]{{ع}}، مرکز دایره شخصیت وی و دیگر ارزش‌های بی‌شمار اوست. برجسته‌ترین حالات [[امام]]، زمانی پدیدار می‌گردند که به عبادت و [[مناجات با خدا]] می‌ایستد و ژرف‌ترین سخنانش هنگامی به گوش می‌رسند که از [[توحید]] و عبودیت[[سخن]] می‌گوید. البته ما [[بندگی]] و عبادت [[امیرمؤمنان]]{{ع}} را تنها در آیینه [[اندیشه]] خود نظاره می‌کنیم و از دریای بیکران [[معنوی]] او، با پیمانه محدود خویش بهره می‌گیریم؛ وگرنه عمق [[فضایل]] و ارزش‌های آن حضرت را تنها کسانی در می‌یابند که با او هم‌افق هستند. اینک با اعتراف به [[قصور]] و تقصیر خود در پیشگاه قدسی امیرمؤمنان{{ع}}، شمه‌ای از عبودیت و عبادت آن حضرت را بیان می‌کنیم. | ||
=== | === عبودیت علی{{ع}} === | ||
حضرت علی{{ع}} پیش از هر چیز «عبد» خداست. [[احساس]] عبودیت و بندگی، سراسر وجودش را فرا گرفته و تا عمیق‌ترین لایه‌های روحی‌اش | حضرت علی{{ع}} پیش از هر چیز «عبد» خداست. [[احساس]] عبودیت و بندگی، سراسر وجودش را فرا گرفته و تا عمیق‌ترین لایه‌های روحی‌اش نفوذ کرده و در نتیجه، از او عبد [[خالص]] و مطلق ساخته است. وی در تمام حالات و صحنه‌های فردی و [[اجتماعی]] [[زندگی]]، چون [[جنگ]]، [[صلح]]، [[فقر]]، غنا، [[حکومت]]، [[قضاوت]]، [[تعلیم]]، [[تربیت]]، کار، [[ازدواج]]، خوردن، خوابیدن]، [[سکوت]] و تکلم [[بنده]] خداست و یک لحظه از عبودیت [[حق]] خارج نیست. این حالت، در اوج [[قدرت]] و [[پیروزی]]، یا در نهایت [[مظلومیت]] و تنهایی در آن حضرت جلوه‌گر است و چرا چنین نباشد، در حالی که او از [[شهودی]] پیوسته و دائم برخوردار است. در [[نهج‌البلاغه]] در وصف اولیای ویژه [[خدا]] می‌گوید: «[[علم]]، با [[بصیرت]] راستین بر [[قلب]] آنان [[هجوم]] آورده و... در [[دنیا]] با بدن‌هایی که روحشان به جایگاه رفیع آویخته است، [[زندگی]] می‌کنند»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۴۹۷.</ref>. [[امام]] [[قلب]] خود را ـ به تعبیر خود ـ به [[خدا]] بخشیده و از خود فانی گشته است. [[افتخار]] او عبد بودن است<ref>بحارالانوار، ج۳۸، ص۳۴۰.</ref> و همه [[ارزش‌ها]] را از این گذر به دست آورده است. زمزمه‌های پرشور و ژرف [[عبودیت]] او از [[دعاها]] و مناجات‌های پرسوزش که گنجینه‌های گرانبهای [[توحید]] و عرفانند، نمایان است: "مولای من، مولای من، تو [[سروری]] و من [[بنده]]، آیا بنده را جز مولا رحم می‌کند؟ مولای من، مولای من، تو [[مالکی]] و من مملوک، و آیا مملوک را جز مالک رحم می‌کند؟... مولای من، مولای من، تو [[توانگری]] و من [[فقیر]] و آیا فقیر را جز توانگر رحم می‌کند؟... مولای من، مولای من، تو زنده‌ای و من مرده، و آیا مرده را جز زنده رحم می‌کند؟ مولای من، مولای من، تو [[پایداری]] و من فانی، و آیا فانی را جز [[پایدار]] [[رحم]] می‌کند...؟"<ref>بخشی از مناجات امام علی{{ع}} در مسجد کوفه. (بحارالانوار، ج۹۱، ص۱۱۰).</ref>. | ||
در [[دعای کمیل]] می‌گوید: "ای خدای من و مولای من و آقای من و مالک [[بندگی]] من، ای کسی که [[اختیار]] من به دست تو است، ای کسی که از [[فقر]] و [[ناداری]] من [[آگاهی]]، ای [[پروردگار]] من،... از تو می‌خواهم به [[حق]] خودت و پاکی‌ات و [[برترین]] صفات و نام‌هایت، که شب و [[روز]] من را با یاد خود آباد کنی و به خدمتت پیوسته داری"<ref>بخشی از دعای کمیل. (سید ابن طاووس، اقبال الاعمال، ص۷۰۹).</ref>. | در [[دعای کمیل]] می‌گوید: "ای خدای من و مولای من و آقای من و مالک [[بندگی]] من، ای کسی که [[اختیار]] من به دست تو است، ای کسی که از [[فقر]] و [[ناداری]] من [[آگاهی]]، ای [[پروردگار]] من،... از تو می‌خواهم به [[حق]] خودت و پاکی‌ات و [[برترین]] صفات و نام‌هایت، که شب و [[روز]] من را با یاد خود آباد کنی و به خدمتت پیوسته داری"<ref>بخشی از دعای کمیل. (سید ابن طاووس، اقبال الاعمال، ص۷۰۹).</ref>. | ||