قیام‌های پیش از ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

روایاتی که برای [[مشروع]] نبودن تلاش در راه [[ایجاد حکومت اسلامی]] در [[دوره غیبت]]، بدان‌ها استناد شده است. این [[روایات]] [[مردم]] را به [[سکوت]] و سکون، فرا می‌خواند و از مشارکت در هر [[قیام]] و مبارزه‌ای، پیش از تحقق [[نشانه‌های ظهور]] باز می‌دارد. [[جابر بن یزید جعفی]] می‌گوید: [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"یا جابر! الْزَمِ الْأَرْضَ وَ لَا تُحَرکْ یَداً وَ لَا رِجْلًا حَتی‌تری عَلَامَاتٍ أَذْکُرُهَا لَکَ وَ مَا أَرَاکَ تُدْرِکُهَا اخْتِلَافُ بَنِی فُلَانٍ وَ مُنَادٍ یُنَادِی مِنَ السمَاءِ وَ یَجِیئُکُمُ الصوْتُ مِنْ نَاحِیَهِ دِمَشْقَ"}}<ref>{{عربی|" أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سعید عَنْ هَؤُلَاءِ الرِّجَالِ الأربعه عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ وَ أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ یعقوب الکلینی أَبُو جَعْفَرٍ قَالَ حدثنی علی بْنِ إبراهیم بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أبیه قَالَ وَ حدثنی مُحَمَّدِ بْنِ عِمْرَانَ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عیسی قَالَ وَ حدثنی علی بْنِ مُحَمَّدٍ وَ غیره عَنْ سَهْلِ بْنِ زیاد جمیعا عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ قَالَ وَ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَاحِدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الموصلی عَنْ أبی علی أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أبی نَاشِرَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هِلَالٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ أبی الْمِقْدَامِ عَنْ جَابِرِ بْنِ یزید الجعفی"}}؛ محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۷۹، ح۶۷.</ref>؛ بر [[زمین]] بنشین ([[خانه]] نشین باش) و دست و پا نجنبان (فعالیتی نکن)، تا نشانه‌هایی را که برایت یاد می‌کنم، ببینی و بدانها برسی: نخستین آنها [[اختلاف بنی عباس]] است و من در تو نمی‌بینم که آن را دریابی ولی پس از من آن را از من [[روایت]] کن و [[آواز]] دهنده‌ای از [[آسمان]] ندا کند و شما را آوازی از جانب [[دمشق]] به فتح برسد.

[[امام صادق]]{{ع}} به [[سدیر]] می‌فرماید: {{متن حدیث|"یا سَدیرُ اِلْزَمْ بَیْتَکَ وکُنْ حِلْساً مِن اَحْلاسِهِ وَاسْکُنْ ما سَکَنَ اللیْلُ وَالنهارُ فَاِذا بَلَغَکَ اَن السفْیانِی قَدْ خَرَجَ فَارْحَلْ اِلَیْنا وَلَوْ عَلی رِجْلِکَ"}}<ref>{{عربی|"عِدهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَی عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمدٍ عَنْ سَدِیر"}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص۲۶۴، ح ۳۸۳.</ref>؛ ای [[سدیر]]! در [[خانه]] بنشین و به [[زندگی]] بچسب و [[آرامش]] داشته باش تا آن هنگام که شب و [[روز]] آرام هستند؛ اما هنگامی که خبر رسید [[سفیانی]] خروج کرده، به سوی ما بیا، اگرچه با پای پیاده باشد.

از دیدگاه برخی، مقتضای این [[روایات]] منحصر به جابر و سدیر نیست؛ بلکه بر همه [[واجب]] است تا [[خروج سفیانی]] و… [[قیام قائم]]{{ع}}، [[سکوت]] کرده و از [[قیام]] و خروج خودداری کنند! در پاسخ به این دیدگاه باید گفت [[تعمیم حکم]] به همه افراد، در همه زمان‌ها، متوقف است بر اینکه ما [[علم]] داشته باشیم به اینکه شخص یا زمینه خاصی، مورد نظر [[امام]] نبوده است. برخی از بزرگان، مدعی شده‌اند: این گونه روایات، از ساخته و پرداخته‌های [[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] است و انگیزه آنان، بازداشتن [[علویان]] از قیام و [[شورش]] بر ضد [[فرمانروایان]] است<ref>نک: نجم الدین طبسی، تا ظهور، ج۱، ص۷۳.</ref>. البته این سخن را به عنوان احتمال می‌توان پذیرفت؛ زیرا [[جعل احادیث]] از سوی فرمانروایان بالأخص [[امویان]] امری عادی و رایج بوده است؛ ولی ادعای قطع و [[یقین]] مشکل است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۸۲، ۸۳.</ref>.