وصیت‌های امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

وصایای عمومی حضرت، متعدد و مختلف نقل شده است در این جا یکی از آنها را که در اکثر کتاب‌های حدیثی علمای شیعه و [[سنی]] آمده است<ref>کافی، ج۷، ص۵۱؛ نهج البلاغه، نامه ۴۷؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۶، ص۱۲۰؛ اسد الغابه، ج۴؛ مسعودی مروج الذهب، ج۲، ص۴۲۵؛ تحف العقول، ص۱۹۷؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۱۴۲؛ تاریخ طبری، ج۶، ص۸۵؛ بحار الانوار، ج۴۲، ص۲۴۸.</ref>، می‌آوریم: {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}؛ این آن چیزی است که [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} [[وصیت]] می‌کند. علی به وحدانیت و [[یگانگی خدا]] [[شهادت]] می‌دهد، و [[اقرار]] می‌کند که محمد [[بنده]] و [[پیغمبر]] خداست، [[خدا]] او را فرستاد تا [[مردم]] را [[هدایت]] کند و [[دین]] خود را بر [[ادیان]] دیگر غالب گرداند ولو [[کافران]] [[کراهت]] داشته باشند. همانا [[نماز]]، [[عبادت]]، [[حیات]] و ممات من از خدا و برای خداست، شریکی برای او نیست من به این دستور امر شده‌ام و [[تسلیم]] [[خداوند]] هستم.

ای پسرم حسن! تو و همه [[فرزندان]] و [[اهل]] بیتم و هر کس را که این نامه به او برسد به امور زیر توصیه و سفارش می‌کنم:

# هرگز [[تقوای الهی]] را از یاد نبرید، کوشش کنید تا دم [[مرگ]] بر [[دین خدا]] باقی بمانید.

# از خدا بترسید، از خدا بترسید! درباره «بردگان و کنیزان» که آخرین سفارش [[پیامبر]] {{صل}} درباره اینها بود. علی {{ع}} مجدداً سفارش نماز را کرد و فرمود: کاری که [[رضای خدا]] در آن است در انجام آن بکوشید.

# بر شما باد که بر روابط دوستانه میان خود بیافزایید، به یکدیگر نیکی کنید از [[کناره‌گیری]] از یکدیگر و قطع ارتباط و [[تفرقه]] و تشتت بپرهیزید.

[[خداوند]] نگهدار شما [[خاندان]] باشد و [[حقوق]] پیغمبرش را در [[حق]] شما [[حفظ]] فرماید، اکنون با شما وداع می‌کنم و شما را به [[خدای بزرگ]] می‌سپارم و [[سلام]] و رحمتش را بر شما می‌خوانم<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۲۴.</ref>.

 

در آخر این [[وصیت]] در کافی آمده است که پس از پایان وصیت حضرت پیوسته می‌گفت: {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}} تا وقتی که [[روح]] مقدسش به [[ملکوت]] اعلی پیوست<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۲۴.</ref>.

{{متن حدیث|يَا بَنِي عَبْدِ الْمُطَّلِبِ لَا أُلْفِيَنَّكُمْ تَخُوضُونَ دِمَاءَ الْمُسْلِمِينَ خَوْضاً تَقُولُونَ قُتِلَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ أَلَا لَا يُقْتَلَنَّ بِي إِلَّا قَاتِلِي انْظُرُوا إِذَا أَنَا مِتُّ مِنْ ضَرْبَتِهِ هَذِهِ فَاضْرِبُوهُ ضَرْبَةً بِضَرْبَةٍ وَ لَا يُمَثَّلْ بِالرَّجُلِ فَإِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} يَقُولُ إِيَّاكُمْ وَ الْمُثْلَةَ وَ لَوْ بِالْكَلْبِ الْعَقُورِ}}؛ «ای [[فرزندان عبدالمطلب]]! نیابم شما را که در [[خون]] [[مسلمانان]] فرو روید و دست به [[کشتار]] بزنید به بهانه این که بگویید [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} کشته شده و بدانید که در برابر من جز کشنده من کسی نباید کشته شود، نگاه کنید چون من از ضربت او از [[دنیا]] رفتم به او یک ضربت بزنید و او را مثله نکنید که من از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌فرمود: "از مثله کردن بپرهیزید اگر چه به سگ گزنده و هار باشد»<ref>نهج البلاغه، نامه ۴۷.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]]، ص ۶۰۷.</ref>