امامت امام مهدی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{متن حدیث|مَنْ‏ مَاتَ‏ وَ لَمْ‏ يَعْرِفْ‏ إِمَامَ‏ زَمَانِهِ‏ مَاتَ‏ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}<ref>مرگ جاهلی به این معناست: کسی که امام حق در هر زمانی را نشناسد و به امامت او معتقد نباشد، هیچ یک از باورهای اسلامی و توحیدی او پذیرفته نخواهد شد. او همانند کسانی است که در عصر جاهلیّت بودند و زندگی جاهلی داشتند؛ یعنی مشرک و کافر بودند.</ref>.

# [[احمد بن حنبل]] از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[روایت]] کرده است: "کسی که بدون (داشتن) [[امام]] بمیرد، به [[مرگ جاهلی]] مرده است"<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ بِغَيْرِ إِمَامٍ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}؛ مسند احمد، ج۱۳، ص۱۸۸.</ref>.

# [[زمخشری]] به نقل از [[پیامبر]]{{صل}} آورده است: "کسی که بمیرد و [[بیعت]] امام [[مسلمانان]] بر گردن او نباشد، [[مرگ]] او [[جاهلی]] است"<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ وَ لَيْسَ لِإِمَامِ الْمُسْلِمِينَ بَيْعَةٌ فَمِيتَتُهُ مِيتَةٌ جَاهِلِيَّةٌ}}؛ ربیع‌الأبرار و نصوص‌الأخبار، ج۴، ص۳۲۱.</ref>.

# حدیث "من مات..." گویا است که پس از پیامبر اکرم{{صل}} تا پایان [[دنیا]]، [[وجود امام]] در هر زمانی [[واجب]] است.

# امام در حدیث "من مات..."، امام موجود در هر [[زمان]] است. پس برای هر [[مسلمانی]] در دوران زندگی او، امامی بر [[حق]] است که باید او را بشناسد و [[امامت]] او را بپذیرد. در برخی از نقل‌های [[حدیث]]، واژه "[[امام]] زمانه" به‌کار رفته است که دلالت آن، آشکارتر است.

# اگر حدیث "من مات" را به [[حدیث ثقلین]] یا [[حدیث سفینه]] ضمیمه کنیم، مصادیق این [[امامان]]، در هر عصر و زمانی مشخص می‌شوند<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص۱۸۲-۱۸۳.</ref>.