بحث:علت غیبت امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
←علت غیبت امام مهدی در درسنامه و فرهنگ‌نامه
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
بدین سان [[غیبت]] آخرین [[حجّت]] [[خداوند سبحانه و تعالی]] نماد [[خشم خداوند]] بر زمینیان است که با چراغهای [[هدایت]] به گونهای [[ناشایست]] برخورد کردند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۴۷-۵۵؛ [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت ج۲]].</ref>. | بدین سان [[غیبت]] آخرین [[حجّت]] [[خداوند سبحانه و تعالی]] نماد [[خشم خداوند]] بر زمینیان است که با چراغهای [[هدایت]] به گونهای [[ناشایست]] برخورد کردند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۴۷-۵۵؛ [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت ج۲]].</ref>. | ||
== [[علت غیبت امام مهدی]] در موعودنامه == | |||
در [[نامه]] [[مبارک]] [[حضرت ولی عصر]]{{ع}} به [[شیخ مفید]]، [[علت غیبت]] و طولانی شدن آن چنین آمده است: {{متن حدیث|فَمَا يَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا يَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَكْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ}}<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص۱۷۶.</ref>؛ باید بدانند که جز برخی رفتارهای ناشایسته آنان که ناخوشایند ما است و ما آن عملکرد را زیبنده [[شیعیان]] نمی‌دانیم، عامل دیگری ما را از آنان دور نمی‌دارد. [[حقیقت]] این است که انبوهی از [[روایات]] به صراحت، بیان‌گر این است که تمام [[اعمال]] ما، در عصر هر [[امام]] و [[پیشوایی]] از [[پیشوایان معصوم]] در هفته دوبار، در روزهای [[دوشنبه]] و [[پنج‌شنبه]] به امام [[راستین]] [[جامعه]] ارائه می‌شود. از این‌رو طبیعی است که امام نمی‌پسندد که [[شیعه]] او به راه [[انحراف]] و [[اشتباه]] و گناه‌آلود شود و همین [[آلودگی]] به [[گناه]] است که [[توفیق]] [[تشرف]] را از آنان سلب و آنان را از [[افتخار]] دیدار [[محروم]] می‌سازد. در همان [[نامه]] حضرت به [[شیخ مفید]] آمده است که: "اگر [[پیروان]] و [[شیعیان]] ما -که [[خدا]] آنان را در [[فرمانبرداری]] خویش توفیق ارزانی‌شان دارد- به [[راستی]] در راه [[وفای به عهد]] و پیمانی که بر دوش دارند، همدل و یک‌صدا بودند، هرگز [[سعادت]] دیدار ما از آنان به تأخیر نمی‌افتاد". به راستی او [[غیبت]] نکرده است، ما [[غفلت]] کرده‌ایم. هرچه هست از ماست و باید [[علت غیبت]] را در خویش و رفتارمان جست‌وجو کنیم<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۰۰.</ref>. | |||
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "موضوع غیبت سری است از [[اسرار]] [[خداوند]] و [[غیبی]] است از [[غیوب الهی]]، چون خدا را [[حکیم]] می‌دانیم باید اعتراف کنم که کارهایش از روی [[حکمت]] صادر می‌شود؛ گرچه تفصیلش برای ما مجهول باشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص۹۱.</ref>. از این [[حدیث]] به خوبی آشکار می‌شود که علت و [[فلسفه]] اصلی غیبت، جزء [[اسرار الهی]] است و جز [[ائمه اطهار]]{{عم}} کسی نمی‌داند؛ آنها هم [[مأذون]] به بازگو کردن آن نبودند. ولی در پاره‌ای روایات<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، باب علة الغیبة.</ref>، بعضی از حکمت‌های آن بیان شده که به آنها اشاره می‌کنیم: | |||
# '''[[آزمایش]] و [[امتحان]]''': امام [[موسی بن جعفر]]{{ع}} می‌فرماید: "برای [[صاحب الامر]] ناچار غیبتی خواهد بود، به‌طوری که گروهی از [[مؤمنین]] از [[عقیده]] برمی‌گردند. خدا به وسیله غیبت، بندگانش را امتحان می‌کند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص۱۱۳.</ref>. | |||
# '''[[بیعت نکردن]] با [[ستمکاران]]''': [[علی بن موسی الرضا]]{{ع}} فرمود: "گویا شیعیانم را می‌بینم که هنگام [[مرگ]] سومین فرزندم ([[امام عسکری]]{{ع}}) در جستجوی [[امام]] خود همه‌جا را می‌گردند، اما او را نمی‌یابند. عرض کردم برای چه؟ فرمود: برای اینکه امامشان غایب می‌شود. عرض کردم چرا غایب می‌شود؟ فرمود: برای اینکه وقتی با [[شمشیر]] [[قیام]] کرد، [[بیعت]] احدی در گردنش نباشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص۱۵۲.</ref>. | |||
# '''[[نجات]] از [[قتل]]''': [[زراره]] از [[امام باقر]]{{ع}} نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: [[قائم]] باید غایب شود، عرض کردم چرا؟ فرمود: از کشته شدن می‌ترسد..."<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص۱۵۲.</ref>. | |||
# '''[[آمادگی]] پذیرش'''<ref>مهدی انقلابی بزرگ، آیت‌الله مکارم شیرازی، ص۲۴۰.</ref>: برای تحقق یک [[انقلاب]] همه‌جانبه در سطح [[جهان]]، علاوه بر وجود [[رهبری]] شایسته، [[آمادگی عمومی]] نیز لازم است<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۴۶.</ref>. | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||