ابوالقاسم (کنیه امام مهدی): تفاوت میان نسخه‌ها

[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[مهدی]]{{ع}} از [[اولاد]] من و اسم او مانند من (محمد) است و کنیه او مانند کنیه من (ابوالقاسم) است و شبیه‌ترین [[مردم]] به من خواهد بود، چه در [[رفتار]] و چه در [[شمایل]] و صورت ظاهری<ref>یأتی: ص۳۲ و المهدی الموعود المنتظر: ج ۱ ص۲۷۲.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: آن فرزند [[نیکو]] و پسندیده (مهدی{{ع}}) از اولاد من خواهد بود و او مهدی ([[نجات‌دهنده]]) است و نام او محمد و کنیه‌اش ابوالقاسم است و در [[آخرالزمان]] [[قیام]] خواهد کرد و نام مادرش «[[صیقل]]» می‌باشد<ref>المهدی الموعود المنتظر: ج ۱، ص۲۸۵.</ref>.  

امام صادق{{ع}} فرمود: [[صاحب الامر]] ([[حضرت مهدی]]{{ع}}) شخصی است که نام اصلی او را جز [[کافر]] بر زبان نمی‌آورد<ref>کمال الدین: ص۶۰۷ و یأتی: ص۳۳.</ref>.  

[[امام مهدی]]{{ع}} در نامه‌ای فرمودند: [[ملعون]] است، ملعون است، کسی که در محفلی از مردم اسم مرا ببرد<ref>احتجاج طبرسی: توقیعات حضرت.</ref>. «محمد» نام اصلی حضرت است که [[خداوند]] این نام را برای آن حضرت [[اختیار]] نموده است زیرا در [[حدیث لوح]] که جناب [[جابر بن عبدالله انصاری]] از [[حضرت زهرا]]{{س}} [[روایت]] می‌کند، نام حضرت «محمد» است. در حدیث لوح خداوند [[نام حضرت مهدی]]{{ع}} را این‌گونه می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ أُكْمِلُ ذَلِكَ بِابْنِهِ م‏ح‏م‏د رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ}}<ref>کافی: ج ۱، ص۵۲۷.</ref>؛ (من [[امامان دوازده‌گانه]] را با [[فرزند امام حسن]] [[عسکری]] یعنی «محمد» که [[رحمت]] برای جهانیان است، کامل خواهم کرد). در [[احادیث شیعه]] و [[سنی]] بسیار آمده است که رسول خدا{{صل}} فرمود: مهدی هم نام من است. درباره [[حرمت]] به زبان آوردن اسم آن جناب نظر [[فقها]] مختلف است و در این زمینه [[روایات]] مختلفی وارد شده است. برخی از فقها معتقدند در زمانی که [[تقیه]] [[واجب]] است و در حضور دشمنانی که بردن نام آن حضرت خطری را متوجه آن جناب و یا [[خاندان]] و [[شیعیان]] آن حضرت می‌کند، بردن نام ایشان [[حرام]] خواهد بود و به [[القاب]] دیگر باید ایشان را یاد کرد، مانند [[زمان غیبت صغری]]. اما در [[زمان]] حاضر که [[تقیه]] برداشته شده و از این جهت خطری متوجه آن حضرت نمی‌شود، بنابر نظر اکثر [[علماء]] [[حرمت]] برداشته شده است زیرا [[حرام]] بودن آن دلیلی داشته که اکنون آن دلیل منتفی شده است. اما درباره [[کتابت]] [[اسم حضرت]] و به زبان آوردن [[القاب]] و [[کنیه]] حضرت و اشاره کردن به ایشان با تعابیر مختلف، نظر همه [[علما]] جواز می‌باشد. اسم حضرت را می‌توان در [[دعاها]] و مناجات‌ها و [[راز]] و نیازهای خویش آورد چون در بعضی [[ادعیه]] اسم [[مبارک]] آن حضرت آمده است و دلیل [[حرمت]] در این مورد موجود نیست و بدین مضمون [[حدیثی]] از [[رسول خدا]]{{صل}} آمده است که فرمود: او ([[مهدی]]) است که نامش را آشکارا تا قبل از [[قیام]] آن حضرت نمی‌برد مگر کسی که نسبت به او [[کافر]] باشد. از این [[حدیث]] می‌توان فهمید که آشکارا و در [[ملأ]] عام نباید نام آن حضرت را برد و الا در خفا و در مواقع غیر تقیه جایز خواهد بود.  

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: سعی کنید که توجه ([[دشمنان]]) را به سوی [[حضرت مهدی]]{{ع}} معطوف نکنید. همانا [[امام]] شما سال‌ها از میان شما غایب شود و شما به گونه‌ای [[امتحان]] شوید که گروهی ([[ناامید]] شده و) می‌گویند: (معلوم نیست) به کدام بیابان رفته و از [[دنیا]] رفته است! باید چشمان [[مؤمنین]] بر او گریان شود.  

از این حدیث نیز می‌توان فهمید که ممکن است علت حرمت بردن نام حضرت، جلب نکردن توجه دشمنان به سوی آن جناب است.  

در مقابل برخی از [[فقها]] نیز نام بردن حضرت را حرام می‌دانند، و می‌گویند این ویژگی خاصی است که [[خداوند]] برای آن جناب قرار داده است و تا [[قبل از ظهور]] حضرت بردن نام ایشان جایز نیست. خلاصه دلایلی که این دسته از فقها می‌آورند این است: روایاتی که ما را از نام بردن حضرت به نام اصلی ایشان [[نهی]] می‌کند، عام است و تا [[زمان ظهور]] آن جناب را شامل می‌شود، و [[مقید]] به زمانی خاص نشده است و در بیشتر روایاتی که از [[ائمه]]{{ع}} به نام اصلی یاد کرده‌اند، از [[حضرت مهدی]]{{ع}} با [[کنیه]] یاد شده است. اگر منظور از نگفتن نام حضرت [[تقیه]] باشد، [[روایات]] زیادی از طریق [[اهل‌سنت]] نقل شده است که در آن تصریح شده، نام حضرت نام [[رسول خدا]]{{صل}} است و کنیه او نیز کنیه [[پیامبر]]{{صل}} است، و همه می‌دانند که نام رسول خدا{{صل}} «محمد» است. حتی احادیثی که پیش از ولادت آن حضرت صادر شده است، نام حضرت را نمی‌برد و از ایشان با [[القاب]] یاد می‌شود. و نیز تصریح به [[حرمت]] نام بردن آن جناب می‌کند<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۷۱؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۳۵.</ref>.