تولی به امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[ایمان]] به [[ولایت]] و [[امامت]]: [[ایمان]] و [[باور]] به [[ولایت]] داشتن و مقام [[امامت امام مهدی]] [[وظیفه]] هر [[مسلمانی]] است. [[باور]] [[حقیقی]] به اینکه [[امام مهدی]] [[دوازدهمین امام]] از [[نسل]] [[پیامبر خاتم]] {{صل}} است و نیز از جانب [[خدای متعال]] بر انسان‌ها [[ولایت]] دارد تأثیر مستقیمی در [[سبک زندگی]] و [[اعمال]] و [[رفتار انسان]] دارد. به‌نوعی می‌‌توان رکن اصلی [[سبک زندگی]] [[منتظران]] را [[اعتقاد]] و ایمانِ [[راسخ]] به [[ولایت]] و [[امامت امام مهدی]] دانست. [[امام سجاد]] {{ع}} می‌فرماید: «همانا کسانی که در [[زمان غیبت]] او به سر می‌‌برند و به [[امامت]] او [[اعتقاد]] داشته و [[منتظر]] ظهورش هستند از [[مردم]] هر زمانی برترند زیرا [[خداوند]] [[عقل]] و فهم و [[معرفتی]] به آنها داده است که عصر غیبت برای آنها نظیر زمان حضور و مشاهده است و آنها را در [[زمان غیبت]] به منزله کسانی قرار داده است که در پیش [[رسول خدا]] {{صل}} در [[راه خدا]] [[شمشیر]] می‌‌زنند. اینها [[مخلصان]] واقعی و شیعیان راستین و دعوت‌کنندگان پنهان و آشکار به [[دین خدا]] هستند»<ref>{{متن حدیث|"إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ وَ الْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِینَ لِظُهُورِهِ {{ع}}أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عَنْهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّیْفِ أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً"}}؛ بحارالانوار، ج ۳۶، ص ۳۸۷. </ref>.

# [[محبت]] و [[مودت]]: از [[وظایف]] مهم [[مسلمانان]] در هر عصر و زمان، [[محبت]] و دوستی با [[اهل بیت]] [[پیامبر]] {{صل}} در جایگاه [[دوستان]] [[خداوند]] است. گرچه [[شیعیان]] موظف هستند تمام [[معصومان]] {{ع}} را [[دوست]] بدارند و به آنها [[عشق]] بورزند، اما نسبت به [[دوستی]] و [[محبت]] به امام مهدی تأکید شده است؛ زیرا او صاحب و [[امام زمان]] است؛ همچنین شخصیتی است که همۀ [[ائمه]] {{ع}} دربارۀ او، به عظمت و بزرگی سخن‌ها گفته و تأکیدها کرده‌اند. [[ایمان]] با [[محبت]] و ولایت امام عصر {{ع}} کامل می‌‌شود. [[عشق]] به [[امام]] چون رشته محکمی است که به پیوند [[امت]] با [[امام]]، معنا و عمق می‌بخشد و این پیوند را از یک پیوند فرمایشی و حزبی خشک خارج می‌سازد. در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|من أحبَّکم فقد احب الله}}؛ این فراز به دوستیِ همسان [[اهل بیت]] {{عم}} و [[خداوند متعال]]، اشاره دارد که موضوع دوستی خدا و [[اهل]] بیتِ او، یکی است؛ یعنی نمی‌توان به [[خدا]] [[عشق]] ورزید، امّا [[اهل بیت]] او را [[دشمن]] داشت. از [[امیر مؤمنان]] {{ع}} [[روایت]] شده که فرمود: از [[پیامبر خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌فرماید: "من، سَرور فرزندان آدم هستم و تو ‌‌ای [[علی]]‌‌ و [[امامان]] پس از تو، سروران [[امت]] من هستید. هر کس ما را [[دوست]] بدارد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[دوست]] داشته است و هر کس ما را [[دشمن]] داشته باشد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[دشمن]] داشته است و هر که [[یاور]] ما شد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[یاری]] کرده است و هر که [[دشمن]] ما شد، بی‌گمان، با [[خدا]] [[دشمنی]] ورزیده است<ref>{{متن حدیث| أَنَا سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ‏ وَ أَنْتَ‏ يَا عَلِيُّ وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِكَ سَادَةُ أُمَّتِي مَنْ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَنَا فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ وَ مَنْ وَالانَا فَقَدْ وَالَى اللَّهَ وَ مَنْ عَادَانَا فَقَدْ عَادَى اللَّهَ}}الأمالی، صدوق، ص ۵۶۳، ح ۱۶.</ref>.

# [[اطاعت]] و [[نصرت]]: از مهم‌ترین ویژگی‌ها و [[وظایف مسلمانان]]، [[اطاعت]] و [[نصرت امام مهدی]] است. در واقع، [[اطاعت]] و [[نصرت]] رکن عملی از [[وظایف منتظران]] است. به عبارت دیگر، پس از [[شناخت]] و [[ایمان]] به [[ولایت]] و [[امامت امام مهدی]] و نیز [[مودت]] [[قلبی]] و [[حقیقی]] نسبت به ایشان، [[مسلمانان]] در حیطۀ عمل نیز باید تابع دستورات امام باشند و از آنان [[پیروی]] کنند. [[قرآن کریم]] در کنار [[اطاعت خدا]] و [[پیامبر]]، به [[اطاعت از اولی الأمر]] [[فرمان]] می‌دهد: {{متن قرآن|ْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَ أَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلىِ الْأَمْرِ مِنكم‏}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> [[اولی الامر]] به [[ائمه اهل بیت]] {{ع}} [[تفسیر]] شده است<ref>ر.ک: موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۲ ص ۱۷۱ به نقل از تفسیر عیاشی؛ مناقب، ج ۳، ص ۱۵؛ محسن قرائتی|قرائتی، محسن، زندگی مهدوی در سایه دعای عهد (کتاب)|زندگی مهدوی در سایه دعای عهد، ص۱۰۲‌‌۱۰۴.</ref> همچنین بنا به فرمایش [[حضرت علی]] {{ع}}، [[اطاعت از امام]] یک [[فریضه]] و بزرگداشت امامت است: {{متن حدیث|و الطّاعة تعظیما للإمامة}}<ref>نهج البلاغه (صبحی صالح)، حکمت ۲۵۲.</ref>. در [[حقیقت]] [[اطاعت از امامان]]، [[اطاعت]] از خداست؛ [[پیامبر خاتم]] در این باره می‌‌فرماید: «به [[فرمانبرداری از امامان]] خود تمسّک جویید و با آنان مخالفت نکنید؛ چراکه [[اطاعت]] آنان [[اطاعت]] خداست»<ref>{{متن حدیث|"تمسّکوا بِطَاعَةِ أئمّتکم وَ لَا تُخَالِفُوهُمْ، فَإِنْ طَاعَتُهُمْ طَاعَةِ اللَّهِ"}}؛ اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۳۶۹.</ref>. [[وظیفه]] اصلی [[انسان منتظر]] در [[اطاعت از امام مهدی]] به‌‌اختصار عبارت‌اند از: [[شناخت]] و عمل به آموزه‌های قرآنی؛ فراگیری گفتار، [[رفتار]] و [[سیره]] اهل بیت {{ع}}، [[پیروی]] از [[نایبان عام]]؛ یعنی مراجع [[دینی]] و فقهای جامع الشرایط و... .