وظایف کهنسالان در عصر غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

اینان در هر [[اجتماع]] با کوله‌باری از تجربه‌های اندوخته و درس‌های آموخته از [[زندگی]]، در حرکت و [[تربیت]] [[جوامع]] نقش چشمگیری دارند. [[تربیت]] جامعه منتظر نیز از این قاعده بیرون نیست، پس شایسته است تا آنان خویش را به دو صفتی که در این دعای [[شریف]] به عنوان وصف مطلوب آنان از [[خدای سبحان]] درخواست گردیده متصف گردانند، تا هم خود [[اهل]] [[انتظار راستین]] باشند و هم [[الگوی عملی]] دیگران:

# '''[[حفظ]] [[وقار]]:''' وقار به معنای متانت و سنگینی و در برابر [[خفت]] و سبکی است. بر اساس این بخش از دعای [[نورانی]] [[ولی عصر]]{{ع}} بر کهنسالان بایسته است در [[اندیشه]] و عمل، متانت خویش را حفظ کنند و از هر عملی که از قدر آنها بکاهد و جایگاهشان را پایین آورد بپرهیزند: {{متن حدیث|وَ عَلَى مَشَايِخِنَا بِالْوَقَارِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}.

# '''حفظ سَکینه:''' سَکینه که همانا استقرار و [[آرامش]] جسمی و [[روحی]] است، دومین صفتی است که اتصاف به آن بر اساس این دعای شریف برای کهنسالان بایسته است. اگرچه اقتضای طبیعت کهنسالی کم صبری و بی‌قراری است، بر [[پیران]] [[منتظر]] شایسته و بایسته است تا به هنگام [[غضب]] یا هر زمینه تحریکی دیگری که آنان را به [[اضطراب]] و [[بی‌ثباتی]] در گفتار و [[رفتار]] می‌کشاند، [[آرامش]] و وزانت خویش را حفظ کنند: {{متن حدیث|وَ السَّكِينَةِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}.

جامعه‌ای که کهنسالانش به چنین اوصافی آراسته باشند و با هر مسئله‌ای با وقار و سَکینه روبه‌رو شوند، جوانانش پناهگاهی مطمئن و [[مهربان]] یافته و در پرتو [[شفقت]] آنان و با استفاده از اندوخته‌های ارزشمندشان مسیر بهره‌مندی‌های مادی و تکامل معنوی را به سادگی می‌پیمایند<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[امام مهدی موجود موعود (کتاب)|امام مهدی موجود موعود]]، ص۲۰۸-۲۰۹.</ref>.