تعدد سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[باور]] عمومی کهن درباره [[خروج سفیانی]] سبب شد که در طول [[تاریخ]]، افرادی از [[بنی امیه]] که خروج کرده و در صدد در دست گرفتن [[قدرت]] بوده‌اند، به عنوان [[سفیانی]]، شناخته شوند. زیاد بن عبد الله بن یزید بن معاویه در سال‌های آغازین سده دوم هجری<ref>انساب الاشراف، ص۹، ح ۱۵۷ و ۲۰۳ و ۲۲۲، تاریخ الطبری، ج ۷، ص۲۴۳- ۲۶۳.</ref>، علی بن عبد الله بن خالد بن یزید بن معاویه در سال ۱۹۵ هجری (در زمان [[امام رضا]]{{ع}})<ref>تاریخ دمشق، ج ۴۳، ص۲۴، سیر اعلام النبلاء، ج ۹، ص۲۸۴.</ref>، و ابو [[حرب]] [[یمانی]] مبرقع‌<ref>تاریخ الطبری، ج ۹، ص۱۱۶ و ۱۱۸، تاریخ الیعقوبی، ج ۲، ص۴۴۲.</ref> در دوره [[معتصم عباسی]]، از جمله سفیانی‌هایی هستند که با [[هدف]] به دست گرفتن قدرت، خروج کرده‌اند و علیه شاخه [[مروانی]] بنی امیه و یا [[خلافت]] [[بنی عباس]] شوریده‌اند. اگرچه سفیانی، فردی خوش‌نام نیست، ولی قدرت‌یابی و [[تسلط]] مقتدرانه او بر [[شام]] و حتی مناطق [[حجاز]]، مورد توجه [[مردم]] بوده است. [[شهرت]] یافتن این افراد به سفیانی، نشان از عمق وجود جریان سفیانی در [[فرهنگ عمومی]] [[مسلمانان]] دارد. برخی از مورخان، [[احادیث]] مرتبط با سفیانی را ساخته و پرداخته این گروه‌ برشمرده‌اند. [[مصعب بن زبیر]]، آغازگر این سخن است<ref>ر.ک: نسب قریش، ص۱۲۹.</ref> و افراد دیگری نیز در موافقت یا [[مخالفت]] آن سخن گفته‌اند<ref>ر. ک: الأغانی، ج ۱۷، ص۲۱۸، تاریخ مدینة دمشق، ج ۱۶، ص۳۰۳، تاریخ الإسلام، ج ۶، ص۵۸، السیادة العربیة، ص۱۲۱، صخی الإسلام، ج ۳، ص۲۳۸- ۲۳۹.</ref>. ولی توجه به فراوانی روایات شیعه و [[سنی]]، کهن بودن آن متون، رواج این [[فرهنگ]] در میان [[مردمان]] و سوء استفاده [[حاکمان]] و قدرت‌طلبان از این فرهنگ عمومی، [[اثبات]] می‌کند که این فرهنگ، ریشه در متون کهن [[حدیثی]] دارد<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی ج۷]]، ص۴۳۶، ۴۳۷.</ref>.