نفی خشونت گفتاری در معارف و سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

منت گذاشتن [[همسران]] بر یکدیگر و بر فرزندانشان، صورتی از [[خشونت گفتاری]] و بدزبانی و عامل [[تباهی]] [[نیکی]] و خدمتگزاری است. در اداره خانواده جایی برای [[منت‌گذاری]] نیست و اگر راه آن گشوده شود، روابط لطیف میان [[زن]] و مرد و [[فرزندان]] را به شدت آسیب می‌زند. [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} در آموزه‌های [[مدیریتی]] خود فرموده است: {{متن حدیث|وَ إِيَّاكَ وَ الْمَنَ عَلَى رَعِيَّتِكَ بِإِحْسَانِكَ أَوِ التَّزَيُّدَ فِيمَا كَانَ مِنْ فِعْلِكَ... فَإِنَّ الْمَنَّ يُبْطِلُ الْإِحْسَانَ وَ التَّزَيُّدَ يَذْهَبُ بِنُورِ الْحَقِّ}}<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳، ص۴۴۴.</ref>؛ «بپرهیز که با [[نیکی]] خویش بر رعیت خود [[منت‌گذاری]] یا آنچه را کرده‌ای بزرگ شماری... که [[منت نهادن]] [[اجر]] نیکی را ببرد و کار را بزرگ شمردن [[نور]] [[حق]] را خاموش گرداند».

برای [[حفظ]] روابط مطلوب [[خانوادگی]] لازم است از منت‌گذاری پرهیز شود (علی‌رغم خدمات و زحماتی که [[زن]] و مرد متحمل می‌شوند) تا شیرینی آن به تلخی نگراید و [[پاداش]] [[آخرتی]] آن تباه نشود. [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|أَحْيُوا الْمَعْرُوفَ بِإِمَاتَتِهِ فَإِنَ الْمِنَّةَ تَهْدِمُ الصَّنِيعَةَ}}<ref>غرر الحکم، ص۳۸۱، ح۸۶۲۷.</ref>؛ «با [[میراندن]] (فراموش کردن) [[احسان]] خود، آن را زنده گردان؛ زیرا یاد کردن و [[منت]] گذاشتن احسان را ویران می‌کند».

[[ادب]] [[انسانی]] [[حکم]] می‌کند که زن و مرد خوبی و [[لطف]] و خدمت دیگری را به خود فراموش نکنند و آن را پیوسته پیش چشم داشته باشند و خوبی و لطف و خدمت خود را فراموش کنند و از اینکه پیوسته آن را در نظر آورند و به رخ دیگری بکشند پرهیز نمایند. [[امیر]] بیان، علی{{ع}} در آموزه‌ای والا فرموده است: {{متن حدیث|إِذَا صُنِعَ إِلَيْكَ مَعْرُوفٌ فَاذْكُرْ، إِذَا صَنَعْتَ مَعْرُوفاً فَانْسَهُ‌}}<ref>غرر الحکم، ص۳۹۰، ح۸۹۵۸.</ref>؛ «هرگاه به تو خوبی شد، آن را یادآوری کن و هرگاه تو خوبی کردی، آن را از یاد ببر». خوبی و لطف و خدمت، آن [[زمان]] ماهیت خود را حفظ می‌کند که از منت گذاشتن عاری باشد چنان که [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|مِلَاكُ الْمَعْرُوفِ تَرْكُ الْمَنِ بِهِ‌}}<ref>غرر الحکم، ص۳۹۰، ح۸۹۴۵.</ref>؛ «معیار خوبی کردن، منت ننهادن به آن است».